Vakantie en de thuiswerkmama

door: Anne-Marijn Küthe
De vakantiecultuur die in Nederland heerst werkt me danig op de zenuwen. Als je niet een paar keer per jaar naar verre oorden afreist is er iets ernstig mis met je, zo wordt er blijkbaar gedacht. Eerlijk gezegd heb ik wel eens medelijden met al die kennissen van me die om de haverklap echt even weg moeten. Ik moet helemaal niets van mezelf en al helemaal niet geforceerd met vakantie.

Maar, eerlijk is eerlijk, met de vakantie in eigen land wil het vooralsnog niet vlotten. In de eerste week van de vakantie was Thomas op kamp. De bedoeling was dat ik enorm veel omzet zou draaien in die week. De verwachte stortvloed aan opdrachten bleef echter uit, dus van dat voornemen kwam weinig terecht. Wel heb ik de tijd nuttig kunnen besteden aan achterstallige klusjes in huis. Een ietwat schrale troost.

Inmiddels is Thomas terug en -het is alsof de duivel ermee speelt- tegelijkertijd regent het spoedklussen. De combinatie is ronduit stressverwekkend en van vakantiegevoel is geen moment sprake. Zoals wel vaker probeer ik compromissen te zoeken. Schipperen, schipperen, schipperen. Een leuke afspraak met een vriendje van Thomas regelen, zodat ik de rest van de tijd met een rustig geweten kan werken. Dat blijkt niet eenvoudig want zowat iedereen is …hoe kan het ook anders?…met vakantie. Terwijl ik de lange lijst vriendjes van Thomas afga en pogingen doe om iets leuks te verzinnen glipt de dag door mijn vingers. En door die van Thomas, die bleek op de bank hangt. Een ontaarde moeder voel ik me. Een halfslachtige ondernemer. Iemand die, eh, aan vakantie toe is.

In augustus gaan Thomas & ik weg. Niet naar een verre of exotische bestemming. En we blijven niet eindeloos weg. 11 dagen Frankrijk. Genieten van de dagen zoals ze komen. Zonder telefoons, mails of deadlines. Reikhalzend kijk ik ernaar uit. En dat bleke zoontje van me, daar op de bank, ongetwijfeld ook.

Anne-Marijn Küthe