Miriam en Mounir

Haar man zag het niet zitten in Nederland te gaan wonen, dus heeft Miriam ervoor gekozen naar Marokko te verhuizen. Dat was indertijd een ander verhaal dan nu. Toen was het land nog niet zo ontwikkeld en zag je nauwelijks vrouwen op straat. Het zal niet altijd gemakkelijk geweest zijn voor deze Nederlandse zich aan te passen. Maar daar gaat deze column niet over. Die gaat over haar zoon, Mounir. Miriam en haar man hebben drie zoons, de jongste is geboren met het syndroom van Down. Mounir is een vrolijk joch van in de twintig met een passie voor luitspelen. Was Mounir in Nederland geboren dan waren er allerlei opvangvoorzieningen voor hem geweest. Van jongs af aan had Mounir naar speciale scholen gekund, naar de dagopvang of in een instituut voor verstandelijk gehandicapten kunnen wonen. Hij had, ondanks het feit dat ie anders is, een plaats in de maatschappij gekregen. Hij had wekelijks naar Knoop in je Zakdoek kunnen kijken, een TV programma voor mensen met een verstandelijke handicap. Hij had kunnen leren lezen en schrijven, als zijn niveau dat toeliet. Zo niet in Marokko. Voor kinderen die hier met een afwijking worden geboren heeft het leven niet veel leuks in petto. In de meeste gevallen komen ze het huis niet uit – tenzij om te bedelen – en van zelfontwikkeling is geen sprake.

Miriam wilde meer voor haar zoon. Samen met een ander stel ouders van een gehandicapt kind, ook uit een gemengde huwelijk, heeft Miriam een school voor Mounir opgezet. Dat was nog een hele klus. Vooral om andere kinderen te vinden want vaak weet de buitenwereld niet van hun bestaan af. In 1990 hadden ze zes paar ouders bereid gevonden mee te doen. Natuurlijk met eigen geld. Op eigen kosten hebben ze een klaslokaal in een bestaande privé school gehuurd, een spraaklerares aangetrokken en een fysiotherapeut. De kinderen leerden zwemmen en judo. Tegelijkertijd hebben de ouders een aanvraag ingediend bij het Ministerie van Onderwijs in Rabat, voor erkenning en subsidie. Na een paar jaar hebben ze met steun van het Ministerie van Jeugdzaken een onderwijzeres toegewezen gekregen.

Inmiddels zijn we meer dan tien jaar verder. Ecole Anais in Casablanca is een gerenommeerde school voor kinderen met een verstandshandicap waar maar liefst zesenzeventig kinderen onderwijs, sport en warm eten krijgen. De maaltijden worden gekookt door alleenstaande moeders, die zo een inkomen verkrijgen. Solidariteit staat hoog in het vaandel. Dit kookproject wordt weer gesteund door de Club van buitenlandse vrouwen in Casablanca. ‘Zo helpen we elkaar’, zegt Miriam. En Mounir? Die heeft een heuse baan als assistent van de onderwijzeres. Hij helpt de kleintjes met eten geven, veters strikken en tandenpoetsen. En op sommigen dagen geeft hij knutselles en leert de kinderen knippen en plakken. Daar is hij een ster in.