Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
Lef! Door: Leonie Linssen
Soms komen er van die dingen op je pad in je leven waarop je een keuze moet maken: doe ik dit wel, of doe ik dit niet? Wat is het risico dat ik loop? Wat mis ik als ik het niet doe? Wat zijn de gevolgen als ik ja zeg? Durf ik het wel aan?
De afgelopen vakantie stond ik vaak voor een dergelijke keuze. Samen met mijn lief en de camper naar Noorwegen, een prachtig land met een schitterende en ruige natuur. Ideaal om te wandelen en wild te kamperen. Lekker buiten zijn en genieten van de frisse lucht, de prachtige vergezichten en de schitterende natuur. Soms zo grillig en ruig, dat je twijfelt wat te doen.
Zoals dat leuke bergstroompje dat geleidelijk veranderde in een riviertje, kletterend over rotsen en keien. En dat we moesten oversteken. Op het gemarkeerde punt stroomde het water razendsnel over grote keien, die gedeeltelijk onder water stonden en die ver uit elkaar lagen. Een meter verderop veranderde de rivier in een waterval, die met veel kabaal naar beneden raasde. Oeps, gaan wij hier overspringen? We wikten en wogen maar durfden het niet goed aan. Misstappen betekende ook: naar beneden vallen. Onderzoek stroomopwaarts leverde uiteindelijk een punt op waar het risico minder was en waar we met een gerust hart konden oversteken. Dan maar een omweg.
En wat te denken van dit gevarenbord, bij de gigantische gletsjer van de Briksdalsbreen. Het waarschuwde voor alles wat je kon overkomen: losrakende ijsbrokken bijvoorbeeld. De prachtige gletsjer lag zon honderd meter verderop en de weg was afgezet met een ketting. Alle bezoekers, bleven braaf achter de ketting, niemand ging verder. Behalve een lefgozer die wel durfde. Mijn verlangen om de gletsjer te bezoeken groeide, zeker toen ik de hem in de verte zag verdwijnen als een klein puntje, enkel nog zichtbaar door de flitser van zijn camera. Maar wij durfden toch niet zo goed. Er kon immers van alles misgaan…
De volgende dag maakten we een andere wandeling in de omgeving van de gletsjer. Een klauterroute over vele glibberige stenen die door het vele regenwater nat waren geworden. We ontmoetten een ouder stel dat ons vertelde dat zij de gletsjer helemaal tot het ijs genaderd waren. Het is zo mooi blauw, verzuchtte de vrouw. Ik dacht: ‘als zij durft, durf ik ook!’
Die dag scheen de zon en vele mensen waren over de ketting gestapt en trotseerden het gevaar, om een fantastische ervaring rijker te worden. Het effect van het schaap over de dam. Het werd het hoogtepunt van onze vakantie. Het was ongelofelijk om onder een meters dik blok ijs te staan, alsof je in een gigantische natuurlijke koelkast stond. Waanzinnig. En zo blauw! Dit natuurschouwspel had ik voor geen goud willen missen. Wat een belevenis! Ik raakte niet uitgekeken en genoot intens.
Terugdenkend aan het waarschuwingsbord dacht ik aan de bijsluiters van medicijnen. Daarop worden we ook vaak gewaarschuwd voor de vreselijke bijwerkingen die in een zeer klein percentage van de gevallen kunnen voorkomen. Het schrikt enorm af. Maar het hoeft je niet te weerhouden om het medicijn dat jou helpt toch te nemen. Natuurlijk moet je voorzichtig zijn en je risicos zorgvuldig afwegen. Maar als je nooit een risico neemt en je alleen maar laat leiden door angst loop je ook heel veel moois mis.
En dat is zonde, toch?
