Vraagt 2010 om meer rust?

Tijdens het wandelen met onze honden kwamen de volgende woorden naar boven: “in between”. Ik weet het is Engels, maar de juiste Nederlandse vertaling schiet me niet te binnen. Het geeft precies weer waar volgens mij onze oudste van negen zich in bevindt. Hij is geen klein kind meer, maar ook nog niet oud genoeg om de volgende fase in te gaan. Er met zijn vrienden op uit te trekken of een aantal uren alleen thuis te blijven als ik met zijn broertjes naar de zwemles ben.

Ik herken zijn gevoel. Zelf voel ik me ook vaak “in between”. Tussen het jarenlange thuisblijfmoederschap en het zelfstandig ondernemerschap, waarmee ik twee jaar geleden startte. Het bracht ook een zoektocht naar de juiste balans tussen werk en privé. In al die hectiek probeer ik ook nog eens te communiceren met twee generaties, aan de ene kant kinderen die aan het begin van hun leven staan, waarbij ik wel eens het gevoel heb dat ze al vele levens hebben gehad.  En aan de anderen kant grootouders die hun laatste levensfase in gaan, waardoor ik me nog meer realiseer hoe snel het leven gaat.

Temeer  voel ik de behoefte om vooral rustig te blijven bewegen. Gemakkelijk is dat niet altijd. Er zijn zoveel leuke activiteiten om aan deel te nemen. Het is ook zo heerlijk om mezelf te ontwikkelen op zakelijk gebied. Toch besluit ik steeds vaker om niet mee te doen, maar thuis te blijven. Heel simpel aan de eettafel. Inderdaad met een kopje thee en de laptop in de buurt. Voor het werk, maar ook om met de kinderen samen nieuwe paden te bewandelen.

Zo heb ik vorige week de bijbel uit de kast gepakt. Ik ben helemaal niet gelovig opgevoed, bezoek nooit een kerk, anders dan op vakantie in Frankrijk of Italië. Maar zo maar een gesprek met een gelovige vrouw tijdens een workshop inspireerde mij. En tot mijn verbazing vond ik zoveel herkenning in dit boek dat al zo lang bestaat. Ik sloeg het open en vond het verhaal van Mozes die het volk van Israël door de Egyptische Zee loodste. Zelfs onze oudste luisterde rustig mee toen ik het voorlas.

“Er waren oude verhalen over God die tijdens de schepping tegen de Duistere Machten van de Chaos had gestreden; over een grote Zeedraak die hij had verslagen; over de wateren die hij had gespleten om het land droog te maken; over de Chaos die hij had verslagen om de wereld mooi en goed te maken. Wees maar niet bang, zei Mozes weer. Onze God is de Schepper van de wereld, niet die farao. Dit zal net als de schepping zijn. Een nieuwe wereld, nieuwe vrijheid, een nieuwe orde. Kijk! Hij strekte zijn hand over de zee uit. De zee spleet in tweeën.”

Ik zie er zo de buitenwereld in die ons allen achtervolgt. De drukte, de verleidingen, de strijd, de hardheid. Terwijl we zo graag iets anders willen. Rust, liefde, warmte. Een andere wereld. Ik zie mezelf als iemand die ze mee naar die andere wereld neemt, die ze beschermt, de weg wijst. We zijn er nog niet, we zijn “in between”, maar we komen er wel. Voor die reis heb ik meer nodig dan de wijsheid die ik op school en van mijn ouders bijgebracht kreeg. Daarvoor is het nodig dat ik mezelf ontwikkel tot een mens waarin ze de rust, liefde en warmte in herkennen en als voorbeeld accepteren.

Astrid Geel

Spiritueel coach

www.spiegeltueel.nl