Volg je eigen pad

Manlief is weer vertrokken voor een week. Naar India deze keer. Hij voelt zich nog altijd schuldig als hij in de taxi naar het vliegveld stapt. Maar ik garandeer hem dat dat niet meer nodig is. Natuurlijk missen we hem, maar het hele harde werken is nu wel voorbij. Met 2 kinderen naar school en eentje op de peuterspeelzaal blijft er genoeg tijd over om leuke dingen te doen.

Waardoor ik energie heb voor de lastige momenten. En het beloofd een leuke week te worden. Vanmiddag mogen we langs de rand van het zwembad de vorderingen van de oudste volgen, daarna gelijk weer door naar het voetbaldveld. Wat een uitje is voor de jongste twee, zolang het niet regent rennen ze zich heerlijk moe langs het veld. Morgenochtend ga ik voor het eerst met de jongste naar muziekles voor ouder en kind. Ik kijk er naar uit om samen met hem iets te ondernemen. Woensdagochtend is mijn vrije ochtend die ik gebruik om te schilderen. Op aanraden van een vriendin ga ik hier mee verder. Het doet mij goed om iemand als haar tegen te zijn gekomen, ik kan een positief duwtje in de rug wel gebruiken. Donderdag begin ik aan een ander nieuw avontuur. Alhoewel het op een bepaalde manier ook wel weer bekend terrein is. Vier jaar hebben we in Marokko gewoond en hoe blij ik ook was om weer in Nederland te wonen, nog altijd mis ik het internationale karakter van ons leven daar. De mix van nationaliteiten sprak mij altijd aan. Ik ben nu lid geworden van een internationale vrouwen organisatie en heb donderdag de eerste bijeenkomst. Ik hoop daar een klein beetje van dit gevoel terug te vinden. De vrijdag zal ik zeker gebruiken om alle nieuwe indrukken een plaats te geven. De twee jongsten zijn die dag vrij en vinden het dan heerlijk om samen te spelen en tv te kijken. Dat geeft mij de ruimte om een boek te lezen of wat in huis te rommelen.

Het is leerzaam voor mij om te lezen dat ik, zonder mijn handen daarvoor om te draaien, een week alleen draai met drie kinderen en zonder spanning een engelstallige nieuwe gemeenschap binnenstap. Maar als ik er aan denk om te gaan werken begint mijn lichaam al te stressen. Het lijkt alsof ik over een gigantische sloot moet springen en niet weet of ik dat wel wil en hoe ik dat moet gaan doen. Ik weet inmiddels al wel dat een betaalde baan mij niet aanspreekt. De vrijheid bevalt mij te goed. En toch voelt het alsof dit wat ik doe niet genoeg is. Zou het door de media komen? Het valt me op dat er zo veel nadruk wordt gelegd op het feit dat vrouwen zouden moeten werken. Gratis kinderopvang, want dan kunnen nog meer vrouwen werken. Maar ik wil mijn kinderen helemaal niet naar een kinderopvang doen, ik werk liever als zij naar school zijn. Of is het het gebrek aan waardering van de buitenwereld waardoor ik weer wil werken. Ook dat is het niet, inmiddels haal ik de waardering uit mezelf. Waarom doe ik dan wat ik doe? Omdat ik het heel belangrijk vind dat iedereen in ons gezin in balans is, dat is nummer één. En omdat ik wil groeien in mijn eigen tempo. Ik wil mijn eigen sloot uitzoeken, misschien wel iets dunner dan die van een ander of meer dan één.

Ik kan me zo goed vinden in de toespraak van prinses Maxima tijdens de opening van het academisch jaar van de faculteit bedrijfskunde van de Rijksuniversiteit Groningen. Volgens haar hebben moeders de neiging om andere vrouwen met een carrière te veroordelen. Daarom had ze een belangrijk advies: ‘Stap over alle hekjes heen. Blijf vragen waarom dingen gaan zoals ze gaan. Er is altijd een andere weg en vaak een betere.’
Ik zou daar aan toe willen voegen dat het zo belangrijk is dat je je eigen weg volgt. Dat kan zijn die carrière, dat kan ook zijn om thuis te blijven of iets er tussen in. Maar inderdaad, let op je eigen pad en niet op dat van een ander. Dan komt het allemaal wel goed.

Astrid Geel
www.spiegeltueel.nl