Schuldig voelen

Ik heb mijn leven terug. De 2e is naar school. En hij doet het zo goed. Hij was er aan toe en ik ook. Ze blijven over, alle twee. Nooit gedacht dat ik dat nog eens zou doen. En schuldig voel ik me dan ook niet, zeg ik dapper. Ze vinden het leuk, prima toch? Wennen is het wel. Ik heb zo lang gerend en geregeld dat de rust ineens vreemd is. Ik kan van alles gaan doen en doe daarom juist zo weinig. Ik heb van de week drie ochtenden met vriendinnen afgesproken, misschien iets te veel. Ik dacht in de vakantie, heerlijk geef mij een dag alleen in huis. En nu denk ik, help, een dag helemaal alleen. Volgend jaar gaat nummer drie naar school. Dat duurt nog zo lang, denk ik dan. En neem me tegelijk voor er zo van te genieten. Aan mijn schoonmoeder zie ik hoe ze geniet van onze kleintjes. ‘Ze zijn nog zo dicht bij je’, zegt ze dan, ‘geniet ervan, dat komt nooit meer terug. Als ze groot zijn is het anders, ook leuk, maar toch anders.’ Gelukkig weet ik dat ik de eerste jaren zo van ze genoten heb. Zonder baan buiten de deur hebben we zoveel uren samen doorgebracht. En toch voelt het niet alsof het genoeg was.

Ik had nog meer leuke dingen met ze kunnen doen, nog aardiger kunnen zijn, want daarover voel ik me wel eens schuldig. Van vrouwen die werken hoor ik wel eens dat ze zich schuldig voelen, omdat ze er niet altijd zijn. Ik voel me weleens schuldig dat ik niet altijd leuk genoeg was. Verstandelijk weet ik best, dat als je 24 uur per dag met kleine kinderen samen bent, je wel een supervrouw moet zijn om niet zo af en toe eens sjagerijnig te zijn of een keertje te schreeuwen. Blij ben ik dus met de ruimte. Of moet ik me nu weer schuldig voelen, omdat ik dan geen baan ga zoeken, financieel afhankelijk van mijn man ben. Ook zo iets van deze tijd. Gewoon thuis zijn, zorgen dat het huis opgeruimd en gezellig is als iedereen thuis komt is niet genoeg. Zonder stress leven, zodat je ’s middags positief met je kinderen om kunt gaan telt niet mee. Maar dat ligt vast aan mij. Ik zou dat volgens mij niet voor elkaar krijgen. Maar misschien onderschat ik mezelf. En kinderen en een baan, ik vind het zo knap als je dat goed kunt combineren. Dus voel ik me ergens toch weer schuldig. Creatief als ik ben, begin ik met een engelstallige vriendin een plan te maken voor een eigen bedrijf. Een leuke bezigheid en wordt het wat dan is dat mooi meegenomen. Ja ik weet het, dat is te makkelijk, maar eerst moet ik de tijd hebben om over mijn angst heen te komen dat ik als ik ook ga werken de kinderen te kort doe. Of moet ik me nou ook weer schuldig voelen, omdat ik het me kan veroorloven om daarvoor de tijd te kunnen nemen. Omdat we het financieel goed hebben. Maar ik weet hoe hard mijn man voor dat salaris werkt en dat we ook ons plafond hebben, dus dat ik geen dure kleren koop of vaak uit eten ga. Dus dat schuldgevoel mag ook weer weg. Het schijnt dat vrouwen zich vaker schuldig voelen dan mannen. Wat is dat toch. Misschien heb ik daarom wel een mannen huishouden. Om te leren me wat minder schuldig te voelen. Of ik nu een betaalde baan heb of thuis ben. Het gaat er voor mij om dat ik doe wat goed voelt in mijn hart. En het voelt heel goed zoals ik het nu doe. Mijn man zegt het vaak, je hoeft je helemaal niet schuldig te voelen. Zo simpel is het dus, nu nog gaan luisteren.

Astrid Geel
www.spiegeltueel.nl