Ontbijt op zondag

Het is zondagochtend en ik lig met slaapdronken gevoel in bed. Het eerste teken, dat ik wakker aan het worden ben. Dat duurt altijd even op zondag. Dit is de enige ochtend in de week zonder verplichtingen van werk of sport. Daar maakt mij lichaam dankbaar gebruik van en mijn ingebouwde klok zorgt ervoor, dat ik op deze dag maar met moeite mijn ogen open krijg.  De enige ochtend dat ik kan uitslapen. In theorie dan.

Want hoewel ik meer slaap dan wakker ben, hoor ik vanaf de slaapkamers van de kinderen een heel ander geluid. Het lijkt wel of mijn kinderen een omgekeerd ritme hebben: door de week met geen mogelijkheid wakker te krijgen, maar op zondag stuiteren ze letterlijk hun bed uit. Daar hoef ik geen wekker voor te zetten. Het is half zeven als ze samen op ons bed springen. En voor we het weten liggen broer en zus gezellig tussen mijn man en ik in te babbelen over Nintendo spellen en hoe de bereikte levels kunnen worden verbeterd.

Het is reuze gezellig en ondanks het gepraat naast me dommel ik weer langzaam in. Ik hoor nog net mijn kinderen vragen of ze alvast naar beneden mogen. Uiteraard mag dat en tevreden draai ik me om, als het geluid op de achtergrond langzaam verstomd. Het is weer stil boven en ik val opnieuw in slaap. Helaas niet voor lang, want vanaf beneden klinkt een enorm lawaai. Het is lastig te bepalen wat ze aan het doen zijn, maar omdat de herrie wordt gevolgd door diverse lachsalvo’s maak ik me er niet zo druk om. Het gerinkel van borden, open en dicht slaan van de koelkast zorgt ervoor dat ik droom van een verwenontbijt. Ik zwijmel van een mooie zomerochtend, waarbij de zon in onze achtertuin zorgt voor een aangename temperatuur. Samen met man en kinderen zit ik buiten aan een luxe gedekte tafel. Vogels fluiten zachtjes op de achtergrond terwijl de tafel vol staat met verse broodjes, vers geperste jus d’orange, scrambled eggs en natuurlijk de zelfgemaakte aardbeienjam van mijn oma. Op het smetteloos witte tafellaken staat een chique servies met zilveren bestek. De kinderen gedragen zich voorbeeldig en genieten evenveel van het ontbijt als mijn man en ik. Geen geschreeuw en al helemaal geen Nintendo’s aan tafel. We praten met zijn viertjes over alles wat ons bezig houdt en er is voldoende tijd en aandacht voor alle verhalen van iedereen. Ik neem een slok thee en kijk tevreden om me heen; hier zit het ideale gezinnetje.

Langzaam hoor ik in de verte een ondefinieerbaar geluid. Het komt steeds dichterbij en ik probeer het thuis te brengen. Ergens komt het me bekend voor. Er klinken stemmen die steeds dichter bij ons vredige ontbijtje komen. Dan klinkt een enorme knal en met een ruk zit ik rechtop in mijn bed. Naast mij vertoont mijn man dezelfde reactie. In de deuropening staan Tristan en Carmen met rode blos op de wangen.

“Mama, papa!”, begint Carmen. Maar Tristan laat haar niet uitpraten.

“Ik mocht het zeggen”, onderbreekt hij haar, om vervolgens door te gaan met: “we hebben een verrassing voor jullie gemaakt!”

“Ja”, gaat Carmen enthousiast verder. “Jullie moeten  nu mee komen naar beneden, het is echt een grote verrassing!”

Ik kijk op mijn wekker en zie dat het pas half acht is, nog niet een tijdstip om uitgeslapen de zondagochtend te beginnen. Half slaperig en nog half dromend van mijn ideale ontbijt loop ik naar beneden achter de kinderen aan.

“Kijk mama, papa”, roepen ze enthousiast als we beneden zijn, “we hebben ontbijt voor ons gemaakt.”

Ze hebben enorm hun best gedaan. Op de tafel staat een schaal met half bevroren brood en beschuiten naast melk, yoghurtdrink en diverse pakken hagelslag, vlokken en vruchtenhagel. Carmen heeft alvast de drankjes ingeschonken en is daarmee ietsjes uitgeschoten. Althans, dat leidt ik af van de enorme natte plek naast mij overvolle plastic Disney beker met melk. Papieren servetjes zijn in bootjes gevouwen en liggen naast het plastic campingservies, waarvan ik me afvraag hoe lang geleden we deze het laatst hebben gebruikt. De stofrandjes verraden, dat het al wel enige tijd is geweest. Op mijn bord een boterham met chocoladepasta en naast mijn bord een mes, waar een enorme klodder langzaam vanaf druipt. We schuiven aan voor het ontbijt.

“Vind je het een leuke verrassing?”vragen mijn kinderen. Ik kijk naar twee trotse koppies, waarvan ik weet dat ze binnen tien minuten van tafel springen om te gaan spelen. We zullen dit ontbijt niet eindigen met diepgaande gesprekken en het zal zeker geen uren duren. Het tafellaken kan na dit ontbijt direct de wasmachine in en van zacht fluitende vogels is totaal geen sprake. Ik neem een slok van mijn melk en kijk tevreden om mij heen.

Het is heerlijke gedachte: een luxe ontbijt op zondagochtend. Maar echt genieten doe ik toch van deze spontane verrassing van mijn kinderen. Daar kan geen droomontbijt tegen op!