Gevangen door gevoelens uit het verleden

Ik heb mij lang gevangen gevoeld. En nog steeds overvalt dit gevoel mij zo af en toe. Natuurlijk heeft het met het verleden te maken. Daar ben ik inmiddels wel achter. Ook dat het maar een gevoel is en dat ik dat gevoel weer kwijt kan raken. Wat belangrijker is, zijn de redenen dat ik mij gevangen voel. Alsof ik weer een klein kind ben, dat bang is voor afwijzing, commentaar, om gepest te worden of uitgelachen. Verstandelijk weet ik dat ik niet meer dat kleine kind ben dat het slachtoffer is, maar gevoelsmatig gaat deze vlieger niet altijd op.

Bij het opvoeden van onze kinderen heb ik elke dag te maken met gevoelens. Blije, verdrietige, boze en angstige zijn de voornaamste. Ik zie ze ook terug bij onze drie jongens. Ik vind het een kunst om ze hun gevoelens te laten uiten, maar tegelijkertijd het in de hand te houden. Terecht of onterecht, ik heb moeite met een kind dat de hele dag boos is of uren achtereen huilt. Sinds kort gebruiken wij op bepaalde momenten van de dag lachtherapie. Therapie klinkt zwaar, maar het komt er op neer dat ik of mijn man heel hard gaat lachen. Maar dan zo realistisch mogelijk. Geen kind kan zijn lachen inhouden. En de sfeer wordt er gelijk een stuk beter van.

In het begin lijkt het wat vreemd, maar het heeft meer zin dan de volgende bekende uitspraken te gebruiken: “Huilen is voor mietjes”, “Je bent toch geen watje”, “Stel je niet zo aan”, etc. etc. Ik kan ze wel dromen. Het lijkt zo moeilijk voor sommige ouders om toe te geven dat ze ook wel eens bang zijn, of verdrietig. Alleen boosheid is een emotie die door veel mensen makkelijker geuit kan worden. Klagen, schelden of zelfs slaan is zo gedaan. Ook naar kinderen toe.

En daar zit nu juist het probleem. Natuurlijk vind ik het lastig als mijn kind niet luistert. Vooral als ik moe ben en mij iets dwars zit. Maar het is wel een kind. Ik leerde niet langer gevangen te zitten in het gevoel van boosheid op mijn kind. Maar realiseerde me dat ik eigenlijk boos op mezelf was. Omdat ik bv. geen geduld had en me schuldig voelde omdat ik zo moe was. Of omdat ik me weer even zelf dat kleine kind voelde dat het alleen moest doen.

Het is zo heerlijk nu ik me realiseer dat ik volwassen ben en niet meer gevangen hoef te zitten in gevoelens door ervaringen uit het verleden. Maar dat ik contact kan maken met onze kinderen vanuit het heden. Heel simpel door loslaten en bewustwording. Deze wijsheid heb ik niet helemaal zelf uitgevonden. En ook niet in één dag tot mij genomen. Bij mij maakte haptonomie een einde aan mijn gevangenschap en helpt Reiki mij die weg te vervolgen. Ik ben nog elke dag dankbaar dat ik hulp durfde te vragen.

Astrid Geel is getrouwd met Cees, ze hebben samen drie zonen. Met de website www.spiegeltueel.nlmaakt zij moeders bewust van het feit dat het waardevol is om in de spiegel te kijken bij het opvoeden van kinderen en normaal is om daar hulp bij te vragen.