Geluk & Harmonie

“Geluk is wanneer er harmonie bestaat tussen wat je denkt, zegt en doet.”

Mahatma Gandhi

Op mijn veertigste lukt het mij steeds meer om zo te leven. Nog elke dag ben ik dankbaar dat ik met Spiegeltueel een manier gevonden heb om dat groeiproces door te geven. Vorige week had ik twee bijeenkomsten bij mij thuis waar vrouwen en hun gevoel centraal stonden. Het waren gelukkige momenten, eigenlijk heel simpel doordat men in aanwezigheid van anderen kwetsbaar zijn mocht. Elke vrouw kreeg, als ze dat wilde, ruimte om te zeggen wat ze dacht en voelde. Voor veel vrouwen ongekend of nog te weinig bekend.

Ik groeide op in een omgeving waar er, in mijn ogen, vooral geen harmonie bestond tussen wat je denkt, zegt en doet. Ik had geleerd zelfstandig en onafhankelijk te zijn. Zelfs zo sterk, dat toen op veertien jarige leeftijd een vriendje het uitmaakte ik liever alleen naar huis terugfietste in plaats van mijn ouders te bellen. Waardoor ik in het  donker via een lang bospad terug naar huis ging. Nog steeds denk ik wel eens aan dat moment en vooral de angstige en eenzame gevoelens die erbij hoorden. Ook aan wat er kon gebeuren op zo’n donkere weg. Gelukkig kwam ik niemand tegen. Het had geen zin, toen mijn ouders erachter kwamen dat ik alleen fietste, hun te vertellen dat ik het lastig vond om te bellen. Ik was niet gewend mijn kwetsbaarheid met hun te delen. Dat hadden ze mij niet geleerd, net zo min zij dat van hun ouders hadden geleerd.

Zoals vele volwassenen om ons heen. Over emoties praat je niet en hardop te zeggen dat je meer verwachte van je ouders hoort niet. “Ze deden toch hun best….”  Toch zijn er steeds meer vrouwen die met mij delen dat het niet zo goed gegaan was als hun ouders graag zouden willen horen.  Nog steeds hebben ze daar last van, in het contact met hun partner, collega’s en hun kinderen. De ruimte om het nu anders te doen durven ze niet altijd te nemen. Vooral als de ouders nog dominant aanwezig zijn. Patronen uit de kindertijd zijn niet zomaar verdwenen, daar is bewustwording voor nodig en durf.

Durf jij tegen je ouders te zeggen dat je liever een stimulerend cotact wil en hun kritische blik wel kunt missen? Dat je je kwetsbaarheid wil delen, je zorgen en je angsten. Dat je wil zeggen dat je ook bang bent voor de dood en daarom zo wil genieten van het leven nu. Dat je niets kunt met negatief gedrag. Of pas je je aan en zwijg je, net zoals toen je nog een kind was en geen keuze had.

Kinderen van deze tijd passen zich niet langer aan, ze laten zich horen, alleen op een andere manier dan de meeste mensen kunnen verstaan. Door extreem gedrag of bv. door in zichzelf te keren. Geven wij ze een andere keus? Zo klein als ze zijn begrijpen ze best dat wij ons anders gedragen als we onszelf zijn of als we ons laten leiden door onze omgeving. Daar reageren zij op. Dat gedrag is voor ons volwassenen lastig om mee om te gaan. Het zijn niet de kinderen die een probleem hebben, maar wij. Het is tijd dat wij een duidelijke keuze maken voor harmonie tussen wat je zegt, denkt en doet. Zij volgen dan vanzelf.

Inmiddels schilder ik met kinderen op school en praat over hun emoties. Heerlijk vinden ze dat. Ze groeien niet alleen van de aandacht, maar ook dat ze mogen zeggen wat ze denken en voelen. Zonder consequenties, gewoon in alle vrijheid. Daar hebben veel kinderen zo’n behoefte aan. Dat ik zo’n beweging in gang heb kunnen zetten, daar word ik zó gelukkig van!