Geluk en emotie

Het meest gelukkig ben ik als ik gewoon aanwezig kan zijn en in alle eerlijkheid en openheid mijn emoties kan tonen die ik op dat moment voel. Dat ik me niet laat leiden door de emoties van een ander. Omdat die overdreven aandacht vraagt voor zijn of haar eigen stuk, of niet om kan gaan met mijn gevoelens van dat moment.

Op zo’n moment protesteren mijn lichaam en geest wat resulteert in lichamelijke spanning. Lukt het me wel om mijn emoties toe te laten dan kan ik inmiddels zelfs gelukkig zijn met verdriet. Hoe raar dat ook klinkt.

Gisteren had ik een moment van intens verdriet. In plaats van het op te kroppen of ervoor weg te rennen, zoals ik voorheen altijd deed, kon ik het toelaten. Ik had niemand nodig om me op te beuren, liet het moment van verdriet rustig toe. Er was ook niemand die probeerde er over heen te kletsen of het te negeren. Het ging vanzelf, na kort gehuild te hebben, weer weg. Nog mooier zou het zijn als ik mijn verdriet wat vaker kan delen met anderen, maar daar ben ik nog niet.

Vaak genoeg ben ik gelukkig met (voor mij) de juiste mensen om me heen. Mensen die mijn enthousiasme delen, mijn behoefte om contact te maken. Open mensen, positief ingesteld en met een warm hart. Die tevreden kunnen zijn met de kleine dingen van het leven. Ik voel het verschil als er mensen bij me zijn die meer kritisch ingesteld zijn, zich meer richten op de negatieve kanten van het leven. Geen contact willen maken, zich niet willen verbinden, maar liever klagen, oordelen, kletsen over anderen en ontevreden willen blijven.

Waarbij het op zo’n moment lastig is om mezelf te blijven en ik nog steeds het gevoel krijg uit bescherming een muurtje omhoog te moeten houden. Soms kies ik ervoor deze mensen uit de weg te gaan, soms om het gesprek aan te gaan en soms om te leren mijn geluk niet van deze mensen af te laten hangen.

Dat laatste is wel eens lastig. Ik word graag lief gevonden en aardig. Krijg graag erkenning voor wat ik doe en wie ik ben. Juist deze mensen maken dat ik me dan niet geliefd, erkend en gezien voel. Tegelijkertijd omarm ik die ervaringen, omdat daar de grootste winst in zit. Daarbij merk ik hoe ver gevorderd ik ben met mijn persoonlijke ontwikkeling.

Je niet afhankelijk te laten zijn van die bevestigde gevoelens betekent dat ik de erkenning uit me zelf haal, me zelf zie en liefheb. Dan hoef ik me niet meer te richten op de energie van een ander, maar kan ik gewoon bij mezelf blijven. Aanwezig zijn met de emotie die ik op dat moment voel.

Ik denk dat geluk veel te maken heeft met het mogen voelen van je emoties, ze toe te mogen laten, ze te ervaren en beleven, waardoor je ze ook weer los kunt laten. In kunt ruilen voor een andere emotie. Dat kan als je omgeving er voor open kan staan, er mee om kan gaan. Er vooral niet gespannen of ongemakkelijk mee omgaat.

Deze weken geef ik workshops emotioneel schilderen op een basisschool in Eindhoven. Het is zo dankbaar om met de kinderen te mogen praten over hun emoties. Ook zo leerzaam. Als je je bewust bent van je emoties, kun je ook bewust leren omgaan met geluk. Dan kun je kiezen om van boosheid over te gaan naar vreugde. Het is voor iedereen een wonder als ze werkelijk zien dat een kindje in de klas tijdens de workshop van verdriet naar blijheid gaat. Door heel simpel het geven van een nieuw velletje papier. Als de les even stilgelegd wordt om naar de emotie op zijn gezicht te kijken en samen met hem te benoemen hoe hij op dat moment van verdriet naar blijheid gaat en hoe dat voelt is het doel van deze les geslaagd. Zo simpel kan het zijn.

Zo kun je thuis ook bezig zijn met het onderwerp geluk. Door te praten over je emoties. Je kinderen deelgenoot te maken, als je boos bent of blij. Daardoor leren ze in ieder geval dat jouw emotie niets te maken hoeft te hebben met hun gedrag. Kinderen willen pleasen en niets is zo erg als een boze moeder die het niet uitspreekt, maar non-verbaal wel laat merken. Op wie is zij boos, waarom is zij boos? Het geeft rust als je als kind weet dat het niet aan jou ligt. Dat je de emotie kunt laten bij wie die hoort. Daardoor krijg je niet het gevoel dat jij als kind verantwoordelijk bent voor het geluk van je moeder. En onbewust je eigen gedrag gaat aanpassen om er voor te zorgen dat zij weer blij gaat kijken. Daar wordt op lange termijn niemand gelukkig van.

Daarvoor is het nodig om te luisteren naar je kind en niet als een kip zonder kop rond te rennen. Stiekem moet ik wel lachen als onze jongste zegt “waarom doe jij altijd zo boos”… vooral dat woordje altijd raakt me het meest. Hij heeft nl. gelijk, in tijden van stress reageer ik boos. Vooral als hij niet meteen wil doen wat ik wil. Ik zou wat minder boos mogen worden, wat meer geduld mogen hebben  en hij soms wat beter luisteren en wat minder het woordje altijd gebruiken. Want ik ben niet altijd boos, alleen maar soms. En ook dat is een emotie die er zijn mag.