Ehhh … computergeneratiekloof??

We willen voorop lopen!
Deze slogan wordt op de zaak maar al te graag gekoppeld aan het online verkopen van onze producten. Geen enkele moeite wordt gespaard om de website zo aantrekkelijk mogelijk te maken voor onze klanten. Wij investeren torenhoge bedragen in zoekmachineoptimalisatie, adwordscampagnes, online chatsessies met klanten en regelmatig slaan wij elkaar om de oren met termen als URL’s, HTML’s, XML’s en ga zo maar door. Ik doe dapper aan de vooruitgang mee door ook thuis achter de laptop (wireless natuurlijk) mijn reactie te geven op voorstellen van collega’s. Maar sinds enkele dagen ben ik niet meer zo zeker van het feit dat ik zo voor loop op computergebied.

Het begon allemaal met de Gameboy van Tristan. Zijn favoriete spel (iets met Pokemon) had hij al snel onder de knie en na een paar pogingen klikte hij met razendsnelle vingertjes miljoenen punten bij elkaar. Zonder enig probleem vond hij zich een weg in het spel, terwijl ik op de derde pagina van de Engelstalige gebruiksaanwijzing ben afgehaakt. Het tweede spel dat hij kreeg was het door mijzelf uitgekozen Mario Pinball. Dat lijkt een beetje op een flipperkast, en dat is voor mij bekend spel. Eitje, dacht ik nog. Op een zondagmorgen heb ik het zelf een kwartiertje geprobeerd tot ik een diepe zucht naast me op de bank hoorde en Tristan me toevertrouwde: ‘Dat wordt niets, mam. Zal ik je maar naar het tweede level schieten?’
Inmiddels heeft Carmen de Gameboy ontdekt en ze speelt met gemak alle spelletjes die ze maar kan vinden. Engelstalig, Franstalig of desnoods in het Italiaans. En ook hier werd ik al snel nutteloos aan de kant gezet. Boeken voorlezen is wel aan mij besteed, maar voor hulp bij de Gameboy beroept ze zich volledig op haar broer onder het motto: ‘Dat kan jij toch niet, mama!’
Ik heb nog geprobeerd te MSN-en op aanraden van een dertienjarig nichtje. Maar als ik zie in welk tempo ze met vier of vijf vriendinnen gelijkertijd berichten uitwissel, haak ik af. Ik roep hard, dat ik het veel persoonlijker vind om iemand te bellen. ‘Ouderwets’ met de telefoon op de bank, glas wijn binnen handbereik een avond lang met een vriendin kletsen is mijns inziens een perfecte ontstpanningsoefening. Laat die computer maar voor wat het is. Die gebruikt Tristan dan wel voor het opzoeken van informatie voor spreekbeurten met bijbehorende plaatjes, het uitdraaien van kleurplaten voor zijn zusje en uiteraard het spelen van spelletjes. Er staat een enorme lijst van spellenwebsites op de favorietenlijst van het web, waarvan ik het bestaan niet kende.

Alleen met online winkelen kan ik Tristan nog overtreffen, hoewel… Het gebeurde nadat hij me uitgebreid ondervroeg over salaris en zakgeld.
‘Dus salaris is eigenlijk net zo iets als zakgeld?’
‘Ja. Als mama goed haar best doet, krijgt ze aan het einde van de maand geld uitbetaald.’
‘Net zoals mijn zakgeld wat ik krijg als ik iedere zaterdag mijn kamer opruim?’
‘Ja. Dat geld wordt door het bedrijf waar mama werkt overgemaakt op een bankrekening.’
‘En hoe maak je die bank dan open?’
‘Daar heeft mama weer haar bankpasje voor, daarmee kun je bij de bank weer pinnen en uit de muur halen.’
‘Dus jouw werk stopt het geld achter die bank in de kast.’
‘Ja.’
‘En wat is een creditcard?’
‘Ongeveer het zelfde als een bankpasje. Maar creditcards zijn eigenlijk weer heel handig voor als je even niet genoeg geld hebt, maar wel iets wilt kopen.’
Ik realiseer me dat mijn manier van opvoeden niet altijd een schoonheidsprijs verdient.
Alleen had ik in dit geval beter niet kunnen ingaan op de vraag van Tristan of hij de pasjes ook even mocht zien.
Toen ik ’s avonds mijn bankpassen naast de laptop terugvond, werd een angstig voorgevoel werkelijkheid. In mijn mailbox vond ik een e-mail van Bart Smit, die de door mij ’s middags geplaatste order vriendelijk bevestigde. Binnen enkele dagen zal een vrachtwagen de lading aan mijn deur afleveren.