Een melancholische moeder

Het kan zijn dat het door de overgang naar een nieuw seizoen komt, maar nu het ‘s avonds weer eerder donker wordt merk ik dat ik enigszins melancholiek wordt. Omdat ik natuurlijk zelf het meest in de spiegel kijk heb ik het maar eens opgezocht op Wikipedia en vind daar de volgende tekst:

Melancholie is een gemoedstoestand die neigt naar depressie en zich kenmerkt door een verdrietige kijk op het verleden of een onvervuld verlangen. In onze tijd wordt melancholie wel eens geassocieerd met de Fado, het droevige levenslied. Het is enerzijds de tol die we betalen doordat we (te) veel weten (over onszelf) of net weten dat we aan de grenzen van ons kunnen en kennen zijn gekomen. Anderzijds is een melancholicus vaak gemis aan moed, pessimisme en ethische lafheid verweten.
Daar wordt ik niet vrolijk van, zoveel negativiteit. Het klinkt alsof het niet goed is om melancholisch te zijn. Ik besluit om er vandaag maar eens van te genieten, door er een positieve draai aan te geven. Ik heb eindelijk de ruimte genomen om met mijn gevoelens bezig te kunnen zijn. Nu de kinderen naar school zijn heb ik ook de tijd om er eens lekker bij stil te staan. Hoe voelt dat nu om op maandag overdag te kunnen sporten, op je gemak de boodschappen te kunnen doen, de was aan kant te hebben en me rustig te kunnen voorbereiden op een klant die morgenochtend voor een consult langskomt, vraag ik mezelf af.

Nu de jongens op school zijn heb ik de pc voor mezelf en kan dus op mijn gemak een nieuwe gadget uitzoeken, www.slide.com, een site waarmee alle foto’s die op onze computers staan als een collage voorbijkomen. Zo kan ik heerlijk genieten van 5 jaar foto’s die voorbijkomen en mijmeren over hoe snel de tijd is gegaan.

Ook had ik tijd om te chatten met een vriendin die net naar India is verhuisd. Blij las ik dat ze mijn advies om personeel in huis toch aangenomen had. Nog beter, ze had zelfs een chauffeur genomen. Ondertussen keek ik naar mijn aanrecht, waar de spullen van het diner van de avond daarvoor naast de spullen van het ontbijt stonden te wachten om in de vaatwasser te worden gezet, …., door mij in dit geval. Ik dacht terug aan de tijd toen we in Marokko woonden en ook ik hulp in huis had, maar er nauwelijks van genoot omdat ik er maar niet aan kon wennen dat er altijd iemand om je heen liep en je zo weinig privacy had.

Dus ja, het was een melancholische dag, heerlijk! Nu kijk ik vooruit, naar de dagen dat het weer vroeg donker wordt en we de openhaard aan doen en de kaarsjes. Sinterklaas komt eraan, spannend wordt het of de oudste nog geloofd en leuk dat de jongste het pas echt door gaat krijgen. Als nieuw lid van de ouderraad maak ik het nu van dichtbij mee. Daarna kerst, wat nog leuker wordt nu ze ouder worden. Daarna voor het eerst op wintersport. Het vooruitzicht om ze allemaal op de latten te zien staan maakt mij nog melancholischer.

Ik geloof dat het morgen tijd wordt om weer aan een nieuw schilderij te beginnen. Er zijn weer heel wat emoties om mee bezig te zijn. Wil je ook eens op een andere manier naar je emoties kijken, geef je op voor mijn nieuwste workshop “intuïtief schilderen, zonder oordeel”. Het is nl. niet slecht of goed, het is!

Astrid Geel