De marathon van het leven

Ik werd vanmorgen wakker en had gedroomd dat het leven een marathon was. Inmiddels ben ik behoorlijk ervaren in het ontcijferen van de boodschappen die mijn onderbewuste mij via mijn dromen geeft. Ik zag mijn zonen terwijl ze afhaakten en zich bij andere bier drinkende jongeren voegden. Maar ze lieten zich toch door mij overhalen om weer door te lopen en de alcohol en bijbehorende vrienden links te laten liggen.

Ik zag mensen heel ontspannen in open vliegtuigen zitten en zo de lucht in gaan. De boodschap dat dat niet veilig is wilden ze niet horen. Ik had een dag nodig om bij te komen van deze droom.

Enige tijd geleden heb ik voor pleegzorg een workshop intuïtief schilderen mogen geven. Veel kinderen met een verleden waren daarbij aanwezig. Daarom verbaasde deze droom mij niet. In feite lopen we allemaal vanaf het moment dat we geboren zijn, of wellicht al daarvoor, een marathon. Aan de lichaamstaal van deze 90 kinderen kon ik aflezen of het leven makkelijk verliep, wat moeilijker of heel zwaar. Bij thuiskomst had ik het zwaar. Ik kon bepaalde gezichten moeilijk loslaten. Wellicht ook omdat ik bepaalde emoties herkende. Vooral sinds de pubertijd had ik het gevoel dat ik die marathon alleen liep. Onbewust, want bewust ben ik me van dat gevoel pas sinds onze derde geboren is. Door onze kinderen ben ik een spiritueel groeiproces aangegaan. Daardoor weet ik waarom ik me zo alleen voelde en na hard werken ben ik dat gevoel nu kwijt geraakt. Ik geniet er dan ook intens van dat ik deze levensmarathon inmiddels samen met anderen loop. Ik ben nu in staat om dit gevoel door te geven aan onze kinderen. Hun te leren dat je een keuze hebt in waar je loopt, met wie je loopt en hoe je loopt. Ze te laten voelen dat ze niet alleen lopen. Maar dat het altijd hard werken blijft. Een marathon loop je nl. niet vanzelf uit, daar is veel training voor nodig. Een gezond lichaam, goede voeding. Positieve mensen om je aan te moedigen, die je steunen op momenten dat je het even niet meer ziet zitten. Helaas zijn er te veel kinderen die het zonder dit alles moeten doen. Die nooit geknuffeld worden of te horen krijgen hoeveel men van ze houdt. Die al op jonge leeftijd de boodschap meekrijgen dat ze niet deugen, niets kunnen en besluiten aan de kant te gaan zitten. Het lastige is dat deze marathon niet ophoudt. Het is het leven en dat houdt pas op als je dood bent. Dus of je wil of niet je zult door moeten blijven lopen. Waarom er dan niet voor de volle 100 % voor gaan.

Ook al doen we er wel eens luchtig over of bagatelliseren het graag, opvoeden is topsport. Elke dag weer. Het is zo belangrijk om in vorm te zijn, scherp te zijn, positief te zijn. Ik denk dat iedere ouder het beste voor zijn of haar kind wil. Alleen niet iedereen is in staat altijd het beste te geven. Er zijn er die gewoon gestopt zijn, langs de kant zijn gaan zitten, de hoop op hebben gegeven, zelfs hun kinderen alleen achter hebben gelaten. De vraag is of we dit feit accepteren of toch blijven proberen ze weer mee te laten lopen. En als dat echt niet lukt in ieder geval hun kinderen de kunst van het lopen bij te brengen. Daarvoor is het noodzaak eerst de afvallers te gaan herkennen. En geloof me, ze lopen gewoon tussen ons rond. Mishandeling, misbruik en verwaarlozing is niet altijd duidelijk zichtbaar, maar als je je er voor openstelt zijn er signalen. Zeker als je er als deelnemer of toeschouwer dicht bij staat.

Lastig? Ongetwijfeld. Echter iedereen weet dat er mensen doorgegaan zijn tijdens een marathon doordat ze werden aangemoedigd op momenten dat het lastig werd. Mensen die anders zouden zijn afgehaakt. Soms is een klein beetje aandacht of een luisterend oor al genoeg om een verandering teweeg te brengen.

Astrid Geel is getrouwd, moeder van drie zonen en heeft een website (www.spiegeltueel.nl) en praktijk voor persoonlijke ontwikkeling en vitaliteit voor moeders.