Troost voor je kindje

door: Vivienne Westerhoud.
Van alles wat je als moeder je kind te geven hebt vind ik troost nog wel het mooiste. Vroeger, toen mijn meisjes (nu 11 en 13 jaar) baby waren, liet ik ze nooit huilen. Elk huiltje had zijn functie. Ik pakte ze op en gaf ze wat ze nodig hadden. Als het om het ‘honger-huiltje’ ging -die een subtiel andere toon heeft dan het ‘aandachts-huiltje’ of het ‘poepluier-huiltje’- dan wist ik dat omdat de melk toeschoot. Dat is wel een groot voordeel van borstvoeding geven trouwens. Je weet precies wanneer je baby echt honger heeft. Maar vaak ook was het aandacht of troost wat die kleine babies nodig hadden. Gewoon omdat ze ineens uit die baarmoeder in de boze buitenwereld waren geworpen.

En eigenlijk houdt dat nooit meer op. Met het loslaten van je kind, komt het steeds meer en vaker zelfstandig in contact met die buitenwereld. Het valt, maakt ruzie, wordt gepest, en verliest. Toen mijn meisjes één en drie waren leerde ik Reiki. Echt een aanrader! Een wondermiddel om troost te kunnen bieden. Bij slapeloosheid, oorontsteking, verdriet en val-, stoot- en schaafwonden!

In die tijd was het ook dat ik ging scheiden van hun vader. Ze waren klein en we hadden alledrie veel verdriet. De eerste maanden sliepen we met z’n allen in het grote bed. Maar dat kon ik niet langer volhouden. Toen bedachten we het ‘Titten’. Het is eigenlijk ‘zitten’ maar ze spraken dat toen nog anders uit. Het gaat zo. Ik ga op de grond zitten, comfortabel met een kussen in mijn rug tegen de muur. Het kind komt op schoot gewikkeld in een dekentje en opgekruld als een baby. Ik sla mijn armen er helemaal omheen. Vervolgens ga ik wiegen. We zeggen niets, we hummen wat. Net wat er opkomt. Tot het kindje bijna slaapt. Het voelt heerlijk. Voor allebei. Ik heb dat met beide dochters jarenlang gedaan voor het slapengaan.

Natuurlijk moet je naast Reiki en Titten ook praten over dingen. Maar soms is er niet veel te praten. Zoals deze week. Toen het konijn doodging. Saartje was pas vier. Ze was een kattenkop, maar we hielden van haar. Ze had pijn, dus ik wilde daar een einde aan maken. Even spraken we erover. En de rest van de dag hebben we het ‘Titten’ weer in praktijk gebracht. Heel fijn was dat. Een grote troost met weinig woorden en alleen maar wiegen en hummen en een klein beetje zacht gejammer. Na een paar uur was het over. Mooi hoe dat werkt. En heerlijk om dat te kunnen delen met ze!