Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
Door: Annette van der Maarel. Hoe vaak hoor jij opmerkingen als ´dat wist je toch wel toen je stiefmoeder werd´? Voor buitenstaanders is het simpelweg vaak niet mogelijk om te begrijpen hoe ingewikkeld het leven van een stiefmoeder kan zijn.
Herken jij het? Van die opmerkingen waarvan je denkt, WHAAT?? Wat bedoel je daar nu in vredesnaam mee? Wil je me met opzet kwetsen of begrijp je er echt niets van?
Het antwoord is: De meeste mensen hebben echt geen idee hoe moeilijk, ingewikkeld, vervelend en moeizaam het kan zijn.
Stiefmoeders hebben de moeilijkste rol
Ik ben er van overtuigd dat stiefmoeders de moeilijkste rol hebben van het hele moderne gezinsleven.
Volgens Amerikaans onderzoek hebben ze sowieso de moeilijkste positie van het samengestelde gezin. Ze lopen meer kans op depressie, overspannenheid en een burn-out.
Onze rol wordt nog altijd gekoppeld aan de heks uit de sprookjes. Een vriendinnetje van mijn jongste dochter zei het laatst nog:
´Toen ik klein was, durfde ik niet bij jullie te spelen, want iemand had gezegd dat jij een stiefmoeder was´.
Jeetje. Dat vond ik wel heftig om te horen.
Ik ken daarom ook stiefmoeders die zich liever bonus-, plus- of cadeaumoeder noemen.
Alleen voelt je stiefkind het misschien (nog) niet zo…. dus dat vind ik persoonlijk weer een nadeel. Ik heb daarom bewust wel voor ‘stief gekozen. Het is immers meteen helder wat ik ben. Laten we er een geuzennaam van maken!
Daarnaast komt dan nog het onbegrip van de buitenwereld
De meeste mensen hebben gewoon geen clou hoe het voor je is. En maken dan bewust of onbewust de naarste en raarste opmerkingen. Je moet een aardig dikke huid hebben om je niet gekwetst te voelen als je buurvrouw, zus, nicht of zomaar iemand op een feestje dingen zegt als:
Je wist toch dat ie kinderen had toen je stiefmoeder werd?
Ik heb een aantal van deze opmerkingen verzameld. Ik ben benieuwd of jij je hierin herkent. Heb je misschien een aanvulling? Dan zou ik het leuk vinden als je die als comment onder dit blog plaatst. Alvast dank!
´Als je zelf kinderen zou hebben, dan zou je het wel begrijpen´
´Houd je er buiten, het zijn toch jouw kinderen niet´
´Je hoeft alleen maar heel lief te zijn, en dan houden ze vanzelf van je´
´Jij hebt in ieder geval die slapeloze nachten niet gehad toen ze babies waren´
´Voor jou is het makkelijk, ze wonen toch de helft van de week bij hun moeder, ik heb mijn kinderen fulltime bij me´
´Jij hoeft toch geen eigen kinderen, je hebt die van hem al´
´Hun echte moeder is zo´n leuk mens´
´Ben jij een stiefmoeder? Je ziet er helemaal niet boos uit´
´Dat deed de ex toch altijd anders, hoor´
LEES OOK: Waarom het moeilijk is om voor je stiefkind te zorgen
EN Ben jij gelukkig stiefmama?
Stiefmoeder? Mijn advies voor jou!
Laat het maar van je afglijden. Maak er een grapje over of zeg vriendelijk assertief dat je het niet op prijs stelt.
Trek het je hoe dan ook niet aan en denk maar dat je een buitengewoon, geweldige vrouw bent die voor kinderen zorgt die niet van haar zijn. Dit is omdat jij het wilt, omdat je dit doet vanuit je hart. Omdat je vrijgevig, liefdevol en bijzonder bent!
Annette van der Maarel is coach voor stiefmoeders. Dit doet ze met veel toewijding en liefde. ´Ik weet uit eigen ervaring hoe mooi, maar ook hoe moeilijk het leven in een samengesteld gezin kan zijn. Weet je wat het grootste geheim is van een gelukkig stiefgezin? Je kunt het leren!´ Annette is ruim tien jaar stiefmoeder en moeder van drie dochters. In deze rubriek ‘stiefmama’ geeft Annette je tips om het leven in een samengesteld gezin soepeler te laten verlopen. Met begrip en liefde kom je een heel eind!
Ik ben sinds 4m “stiefmama”; met de jongste (6) was de klik er meteen, de oudste van 11 vraagt wat meer tijd… Hij had het er vooral moeilijk mee dat hij z’n mama moest gaan “delen” met iemand…
(even erbij vermelden dan wij 2 mama’s zijn met een dochter & zoon — ik maak geen onderscheid mbt “stief”, ik heb voor alle 3 gekozen…)
Bij ons is het extra probleem, hoe leg je uit dat mama verliefd is geworden op een andere vrouw (ipv een andere papa)… wat blijkt, de kids hebben er weinig problemen mee, het is de ex die er zoveel tralala over maakt (en in zijn “furie” de kids betrekt in onnodig gebekvecht – wij proberen zo min mogelijk in het bijzijn van de kids te kibbelen, hij doet het des te meer/liever…).
Hoe dan ook; ik heb intussen ook al ettelijke verwijten naar m’n hoofd gehad, vooral 1 en 2 zijn “toppertjes”.
Elke keer weer breekt m’n hart, trilt m’n lip en verbijt ik de tranen…
Ik heb inderdaad geen eigen kinderen, niet omdat ik geen kinderen wil(de), maar omdat het niet kon — dàt vergeten ook vaak heel veel mensen, niet iedereen kan er krijgen (zelfs met ivf ofzo lukt het niet altijd)…
Wij, als koppel, hebben hierover al ettelijke woorden gehad, soms harde woorden, maar desondanks alles blijf ik voor het gaan — voor alle 3 dan — door hen en met hen mag ik (al is het maar om de 2 weken) toch proeven van wat het is om ook “mama” te zijn…
En als je dan voor Moederdag een kaartje krijgt van die 2, geloof me, niks is zaliger 🙂
Ik wens iedere mama/papa veel geduld, begrip, liefde en steun maar vooral een partner die je op dezelfde lijn zet als de kinderen… niet zo van “de kids op de 1e plaats” want vroeg of laat vliegen de vogeltjes uit hun nest en sta je daar dan moeder- of vaderloos alleen…
Dank je wel voor je mooie wijze woorden! Wat fijn dat je op deze manier toch ook een beetje mama kan zijn. Het is mooi en dapper van je – want ik kan me ook voorstellen dat je als het ware ´geen kind meer kon zien´ omdat je zelf zo graag kinderen had willen hebben. Fijn ook om te lezen dat je geduld kunt opbrengen voor de 11-jarige en dat je hem ruimte en tijd gunt om te wennen. Als je dat volhoudt zal hij vanzelf naar je toe komen. Ook al is het lastig omdat de ex dwars ligt. Dat zou namelijk loyaliteitsproblemen kunnen opleveren omdat je stiefkind dan als het ware geen ´toestemming´ krijgt om met jou iets op te bouwen omdat hij dan denkt dat hij zijn vader in de steek laat. Maar zo ver is het geloof ik niet bij jullie, toch? Ik wens jullie veel geluk samen! Groet, Annette
Herkenbaar. Een kwetsende vind ik altijd: “Je begrijpt het niet omdat je zelf geen kinderen hebt”, zeker als mijn stiefkinderen dat tegen me zeggen. Mijn ervaring is juist dat mijn emotionele afstand tot de situatie zorgt voor de scherpste analyse van wat er eigenlijk aan de hand is.
Ook heb ik erg veel moeite met elk commentaar dat doet voorkomen dat het eigenlijk toch helemaal niet zo ingewikkeld is. Dan zeg ik altijd: “Als je het zo goed weet, dan neem het maar eens een paar weken van me over.” 😉
Herkenbaar he? Ik denk dat idd dat stiefmoeders juist door de afstand beter zien wat er aan de hand is. Heb je mijn artikel op deze site daarover al gelezen? /www.mamas.nl/stiefmama/stiefmoeders-scherpe-blik/ gaat over hoe je met beleid feedback kunt geven zonder dat je partner zo gevoelig hoeft te reageren. En ja, mensen hebben niet door hoe complex het samengestelde gezin is met al zijn belangen, loyaliteiten, relaties, spanning en emoties die door elkaar heen lopen. Daarom ook echt een prestatie als je het in goede banen weet te leiden zodat iedereen zich thuis kan voelen. Helaas lukt dat maar bij 40 %… de rest gaat uit elkaar. Dank voor je bijdrage! Lieve groet, Annette
Wat ik mis bij de “opmerkingen” is de 2.0 fase waarin je wel geaccepteerd bent (tenminste, door een grote groep) en dus op ’t ene moment hoor je; “Natúúrlijk, het zijn ook jou kinderen, je doet ’t zelfde als een échte moeder!” Waarna de volgende zin is, “maar ja, hun moeder blijft hun moeder.” Ik vind die scheidslijn in mijn gevoelens voor de kinderen zo moeilijk. (Dat komt ook omdat, ik soms van mening ben dat de biologische moeder niet altijd de beste keuzes maakt, omtrent de ontwikkeling van de kinderen.)
Dank voor je reactie, je beschrijft het heel treffend, die scheidslijn is ook heel lastig. Je hebt moederlijke gevoelens, taken, zorgen, maar het is toch anders. Je hebt namelijk die rol op je genomen, én veel verantwoordelijkheid en dit doe je vanuit je liefde, je waarden, je grote hart – maar toch heb je weinig of geen rechten. Niet als het gaat om de grotere besluiten. Dat is heel frustrerend. Houd je vooral vast aan dat je toch echt heel veel kunt betekenen in het leven van je stiefkinderen. Dat jij net het verschil kan gaan maken. Je hebt een belangrijke taak! En wat ik zo hoor doe je het geweldig goed! Lieve groet, Annette