Beatrijs Smulders vs. Claudia de Breij een duscussie

Gisteren keek ik Pauw en Witteman, jammer dat dat altijd zo laat op de avond is, want ik zou daar best vaker naar willen kijken. Eén ding viel mij wel erg op. Ze hadden daar Cladia de Breij met haar boek: ‘krijg nou tieten’. Haar visie op zwangerschap en geboorte. ‘Een ongezouten, plastische beschrijving van hoe de dingen werkelijk zijn.’ Zo bespraken zij het boek. Leuk en verfrissend dacht ik. Maar toen kwam de uithaal naar Beatrijs Smulders, ze lieten een fragment zien, waarin Beatrijs pleit voor een jaar verlof voor díe moeders die dat willen (dat zegt ze expliciet), vervolgens reageert Claudia verbolgen alsof Beatrijs heeft gezegd dat ze dat MOET.Hoe zouden we nu eens kunnen accepteren dat er twee verschillende groepen moeders zijn. Een groep, die fulltime wil zorgen en borstvoeden, waarvan de vele voordelen voor het kind duidelijk zijn en een groep die carriere wil maken en zo het kind ook een belangrijke boodschap meegeeft over financiele onafhankelijkheid, die voor elk mens bijna onmisbaar is. Juist voor dit dilemma ziet elke moeder zich geplaatst. Juist door dit dilemma pleit ik voor schooltijdbanen en meer mogelijkheden om vanuit huis te kunnen werken.

Wat vind jij? Wat zijn jouw overwegingen geweest? En kun jij je vinden in het beste van beide ‘werelden’. Of veroordeel jij toch ook moeders die het anders doen? Als je reageert, zien we ook graag je naam erbij!

Claudia versus Beatrijs, ik geloof er niet in, jullie wel?
Provocatie versus promotie, zaken doen, toch?
Wij gaan allemaal voor vrijheid voor allen, toch, dat is de weg die we met zijn allen willen bewandelen, ieder zijn eigen keuzes en hiermee tevreden zijn, ook voor anderen. Alleen als wij ons gelukkig voelen, kunnen wij anderen gelukkig maken, dus ook onze kinderen. En hoe? Wij zijn individuen en de keuze is zo persoonlijk! Laten wij het elkaar gemakkelijker maken, zo word het voor ons zelf ook gemakkelijker en dus voor onze kinderen ook!
Laten wij aan de werkgevers vragen het ons makkelijker te maken om weer te gaan werken … en voor onze kinderen te kunnen zorgen. Zij hebben dan enthousiaste werknemers die goed zijn en vol goede moed door dit evenwicht … zo haal je het beste resultaat uit jezelf, dus ook voor je opvoeding en voor je werk , je omgeving, voor iedereen. Is dat evolutie ? Is dat vrijheid? Laten we daar met z’n allen iets mee doen.
Desiree

Hoewel Claudia misschien iets te assertief haar standpunten naar voren brengt, denk ik wel dat het nodig is. Mijn ervaring is dat moeders die bewust kiezen voor bijvoorbeeld een ziekenhuisbevalling, ruggenprik en flesvoeding en ook nog eens willen blijven werken, toch ietwat meewarig en soms ronduit afkeurend worden aangekeken. Iedereen kan wel zeggen dat moeders dat zelf moeten weten, maar het zijn vooral de moeders die elkaar beoordelen. Ik hoor trouwens nooit iets over de vaders in deze zaken – voor zover dat kan. Vaders kunnen natuurlijk niet beslissen over waar een vrouw wil bevallen, die kunnen hooguit een voorkeur aangeven.
Zolang moeders elkaar blijven beoordelen, vooral de borstvoedingmaffia en de thuisbevaldictators, zijn Claudia’s hard nodig.

Durf je eigen weg te kiezen!25 maart 2009, 08:56

Wat ik zo fascinerend vindt, is dat iedereen het zo goed voor een ander weet. Ik vind het soms al moeilijk om het voor mezelf uit te doktoren. Samen met mijn partner! Want die mis ik in bijna ieder verhaal! Wat mij betreft moet iedere vrouw en eigenlijk ieder koppel voor zichzelf bedenken wat ze wil (len) en wat realistisch is. Ik weet dat ik niet gelukkig wordt van altijd thuis zijn en dan worden mijn kinderen dat ook niet.
Durf goed te kijken naar jezelf, naar je partner en natuurlijk naar je kinderen en dan vind je je eigen weg wel. Doe niet wat anderen zeggen dat je zou moeten, maar volg je eigen pad.
Ik zie genoeg vrouwen om me heen die het allemaal niet trekken, omdat ze willen voldoen aan plaatjes en alles zelf op willen lossen.

En natuurlijk snap ik de keuzes van anderen niet altijd en is het makkelijk daar een mening over te vormen, maar ik denk echt de waarheid niet in pacht te hebben.

Het mooie is dat iedere ‘nieuwe’ moeder (zoals Claudia nu) het weer beter denkt te weten dan de anderen en denkt dat haar behoefte ook bij anderen leeft…. Die behoefte kun je ook kweken zeg maar.

Pauline

Waarom wijzen we toch allemaal naar de ander! Iedereen maakt eigen keuzes. Laten we elkaars keuze respecteren.
Ik heb zelf gekozen om de eerste maanden thuis te zijn. Ik had de mogelijkheid om onbetaald verlof op te nemen. Ik heb ervan genoten. En als ik de loterij win of een heel rijke man tref, dan zou ik er absoluut geen moeite mee hebben om thuis te blijven en voor de kindjes én mezelf (en evt. partner) te zorgen.
Job Cohen

Ik heb het tv-item met Claudia de Breij niet gezien. Wel een uitgebreid interview met haar gelezen nav haar boek in Het Parool. Ik vond het interview nogal cabaretesk. Trap maar wat in de rondte en zie maar waar de bal komt. Alsof ze eigenlijk niet goed weet waar ze het over heeft. Inderdaad er zijn al meer boeken geschreven over de mythe van de roze wolk.
Zes jaar geleden, toen mijn eerste geboren werd, heb ik een lezing gevolgd door Beatrijs Smulders. Ik vond haar heel inspirerend. Zeker omdat ze het ouderverlof zoals het in Nederland geregeld is vergeleek met andere landen. Met als conclusie dat het hier nog niet zo best geregeld is.
En ook haar uitspraak dat in het eerste levensjaar een baby zich maximaal kan hechten aan vijf personen maakte indruk op me.
Ze was overigens niet pertinent tegen kinderopvang, maar adviseerde wel een creche waar a. veel leidsters per groepje kinderen waren en b. steeds dezelfde.

Nu zat en zit ik in de luxe positie dat zowel mijn man als ik freelancer zijn. Er valt nogal wat te schuiven met onze werkuren in een week.
Wij zijn fan van de gastouder aan huis voor de uren dat er overlap zit in ons werk. Eén persoon die in de voor het kind bekende omgeving oppast. Met wie onze kinderen een band opbouwen

In de discussie Claudia de Breij versus Beatrijs Smulders zou ik stemmen op Beatrijs Smulders omdat die een veel gefundeerdere mening heeft. Het lijkt er bij Claudia de Breij meer op dat ze een ‘gat in de markt’ heeft ontdekt en lekker wat publiciteit opzoekt om haar boek te verkopen. Wat op zich als werkende moeder die boeken schrijft natuurlijk prima is. Alleen hoor ik niet tot haar doelgroep ;-))

kijk eerst naar jezelf en besteed de energie aan je gezin ipv over andere de oordelen. Jouw wereld draait om jou en je familie en daar moet je mee leven. Andere leven hun leven en op hun manier, laten we dat respecteren. Iedereen probeert het goed te doen op hun manier. Ik doe het op mijn manier in mijn gezin en als het niet goed is krijg ik dat vanzelf terug van de kinderen. En dan kan ik erover nadenken en er iets meedoen.
Groet Toke

Juist! Respecteer elkaar. Dat is ook de wet in Nederland!

Waarom wijzen we toch allemaal naar de ander! Iedereen maakt eigen keuzes. Laten we elkaars keuze respecteren.
Ik heb zelf gekozen om de eerste maanden thuis te zijn. Ik had de mogelijkheid om onbetaald verlof op te nemen. Ik heb ervan genoten. En als ik de loterij win of een heel rijke man tref, dan zou ik er absoluut geen moeite mee hebben om thuis te blijven en voor de kindjes én mezelf (en evt. partner) te zorgen.
Mik

Zoals iemand anders al heeft gezegd, laten we vooral respect voor elkaars keuzes hebben. Iedereen moet gewoon doen wat goed voelt, want als je doet waar je je goed bij voelt, straal je dat ook uit naar je kinderen.

Toen mijn oudste in 2000 geboren werd heb ik er bewust voor gekozen om een aantal jaren thuis te blijven. Sinds medio 2007 ben ik weer aan het werk buitenshuis (en heb ondertussen 2 heerlijke dochters). Ik heb daarbij bewust gewacht tot ook de jongste naar school ging. Heb daarbij lang gezocht naar een baan die ik inhoudelijk qua functie wilde hebben en die daarbij ook nog eens goed met de schooltijden te combineren viel. Het viel niet mee, maar het is gelukt. Ik heb mazzel met een zeer flexibele werkgever die mij veel vrijheid biedt voor wat betreft mijn tijdsindeling. Ik werk nu op maandag en vrijdag van 9 tot 6, op dinsdag en donderdag van 9 tot 3 en op woensdagochtend afwisselend thuis of alsnog op locatie. De schoolvakanties kan ik in overleg altijd heel goed invullen door een combinatie van logeerpartijen bij de opa’s en oma’s en door ook thuis te werken.

Ik realiseer me heel goed dat ik het heel goed voor elkaar heb; helaas hoor ik in mijn omgeving nog veel te vaak de roep om 9 tot 3-banen. Deze zouden er veel meer moeten komen, er staat te veel talent aan de kant door de niet flexibele werktijden. Ook moet het voor mannen (pappa’s) sociaal veel meer geaccepteerd worden dat ook zij in 9 tot 3-banen werken, of in elk geval een aantal dagen van de week, zodat ouders dit samen kunnen oplossen.

Het is jammer dat in veel programma’s het wel of niet thuisblijven voor de kinderen door de moeders zo’n item is, het item zou moeten zijn dat ouders (en niet alleen maar moeders) naar eigen keuze en inzicht de zorg moeten verdelen en hoe zij dat ook doen, elke keuze verdient respect.

Ik wens Vivienne veel succes met haar sites en hoop dat zij de Joke Smitprijs krijgt toebedeeld!

Ik zie veel terugkomen dat kinderen op de eerste plaats moeten staan. Dat dachten mijn man en ik ook altijd. En dan op de tweede plaats je werk (zodat je geld hebt om samen met de familie leuke dingen te doen) en dan ergens derde plaats je partner. En ik zelf…?

Om een lang verhaal kort te maken; Inmiddels zitten we 15 jaar later in huwelijkstherapie!

Zorg dat je zelf op de eerste plaats staat; EEN GELUKKIGE MOEDER IS EEN GOEDE MOEDER. Daarna je partner (zodat je samen het goede voorbeeld geeft van een liefdevol gezin) en dan de kinderen.

Het proces van ‘emancipatie van de vrouw’ is voor niets geweest als vrouwen zich laten vertellen wat ze moeten. Dat hoeft ook niet: iedere vrouw kan voor zichzelf beslissen waar zij en haar kinderen wel bij varen. Voor de een is dat voltijds werken, voor de ander is dat voltijds zorgen en voor weer een ander is dat iets ertussenin. Voor elke keuze is wat te zeggen en elke keuze verdient respect. Zeker van andere vrouwen. Laten we elkaar steunen in plaats van elkaar veroordelen.

Ik heb bewust gekozen voor het voltijds moederschap. De laatste tijd realiseer ik me steeds meer dat ik economisch afhankelijk ben. Wanneer mijn man er met zijn secretaresse vandoor zou gaan (euh, hij mocht willen dat ie er eentje had), zou ik helemaal opnieuw moeten beginnen. Misschien zou ik wel bij mijn ouders moeten intrekken.

Ondertussen werk ik aan die middenweg. Dat initiatief van 9-tot-3-banen vind ik dan ook super.

Hartelijke groet,
Kira

Wij vrouwen kunnen kinderen baren, een zwangerschap is op zich al een wonder. Wij kunnen borstvoeding geven, en natuurlijk heeft een baby de warmte van zijn of haar moeder nodig. Wat ik wil zeggen is dat de natuur voor alles zorgt, wij zijn er voor geschapen om moeder te zijn. Als je dan ervoor kiest om kinderen te krijgen, geef ze dan ook die aandacht die ze horen te krijgen. Je kunt best werken, maar je kind hoort op de eerste plaats te komen. En dat mis ik wel eens bij vrouwen die hun carriëre erg belangrijk vinden. Ze denken dat de wereld vergaat als ze geen carriëre kunnen maken. Ik vind het best, maar kies dan niet om kinderen te krijgen. Je kunt niet alles perfect doen. Kijk goed naar jezelf en vraag je af of het niet allemaal om je eigen ego draait!

Misschien zouden wij vrouwen eens moeten proberen te kijken naar wat we nou echt zelf, als individu, willen en nodig hebben, in plaats te kijken naar wat onze vriendinnen, buurvrouwen, bazinnen, feminista’s en vrouwelijke (al-dan-niet) BN-ers allemaal vinden.

Ga op zoek naar wat JIJ nodig hebt, stop vervolgens met dit te legitimeren, maar doe het gewoon! Op dat gebied kunnen we trouwens nog wel wat van mannen leren…

Beatrijs Smulders vindt dat moeders tenminste het eerste jaar bij hun kind moeten blijven. In haar stukken lees ik nergens het zinnetje ‘als ze dat willen’ er achter aan. Ze is er van overtuigd dat in dat eerste jaar het kind de moeder echt nodig heeft. Dat zou beter zijn voor alles. Evenals veel andere uitspraken die ze heeft gedaan, krijg ik niet het idee dat ze moeders veel keus wil laten. In plaats van keuzes bieden, praat ze je schuldgevoelens aan als je toch snel weer aan het werk wil en je kind op een creche doet.
Stop die vroedvrouwenmaffia met hun dogma’s olv van Beatrijs Smulders!!

Het liedje dat ze zong vond ik overigens prachtig. En inderdaad daar was niets plastisch aan…

Dat vond ik ook! De visie van Claudia is op zich verfrissend. Maar wat jammer (en eerlijk gezegd ook heel vervelend) dat ze geen oog heeft voor moeders die er voor kiezen het anders te willen doen. Wat me ook verbaasde is dat Claudia aangaf dat ze haar boekje heeft geschreven omdat bestaande literatuur allemaal roze wolk zou zijn. Wake up, of ga eens naar een boekenwinkel. Het liedje (een ode aan haar zoon) wat ze vervolgens zong was trouwens zo mierzoet, dat je haar verhaal bijna niet serieus zou nemen.