Voetstuk

Veel vrouwen die ik tegenkom in mijn praktijk zuchten dat het leven zoveel gemakkelijker was toen ze nog vrijgezel waren. Toen ze single waren, toen hadden ze plezier. Ze waren helemaal zichzelf. Ze genoten van uitgaan met vrienden en vriendinnen en deden allerlei dingen om zichzelf bezig te houden. Hun leven was vol en gezellig. Wel soms eenzaam in bed en als ze alleen thuiskwamen maar daar konden ze wel aan wennen.

Maar dan worden ze verliefd en gaan soms zelfs samenwonen met deze nieuwe liefde. Als dan de eerste verliefdheid een beetje is gezakt dan gaat hun hoofd ineens moeilijk doen. Doe ik het wel goed. Vindt hij me wel mooi genoeg. Zie je, hij kijkt naar die vrouw en die lijkt helemaal niet op mij. Hij valt dus eigenlijk op een ander type vrouw. Vindt hij het eten wel lekker? Hij zegt er niets van. Ik ga maar wat meer koken wat híj lekker vindt, dan vindt hij me vast liever. Laat ik er maar niets van zeggen dat hij weer tv gaat kijken. Eigenlijk had ik wat leuks met hem willen doen maar hij zal wel moe zijn. Laat ik maar niet zeuren. 
Langzamerhand gaat zo’n vrouw zich opofferen. Ze kookt zijn lievelingseten en niet dat van haarzelf. Ze draagt kleding waarvan ze denkt dat hij dat mooier vindt. Ze gaat zich anders gedragen, omdat ze denkt dat hij dat wil. Al die dingen gebeuren zonder dat de man daar weet van heeft – terwijl die man verliefd is geworden op de vrouw die ze ooit was. Ze plaatst hem op een voetstuk. Niet uit liefde maar omdat ze graag wil dat hij bij haar blijft. Uit onzekerheid dus. Ze doet van alles, alleen maar voor hem – en hij beloont haar niet eens! Hij zegt helemaal niets over het eten! Hij mag zo vaak tv kijken als hij wil maar hij neemt haar nooit spontaan mee uit eten of naar de film! Hij doet maar wat! Het kan hem niets schelen!

Al die tijd weet de man van niets. Hij ziet wel wat gebeuren maar vraagt zich niet af of dat soms aan hem ligt. Mannen doen dat niet. Gelukkig maar; daar kunnen we heel wat van leren. Nee, wat hij wel ziet is dat die spontane leuke vrouw is veranderd in een teruggetrokken vrouw die af en toe iets gromt of zucht. Als hij vraagt wat er aan de hand is zegt ze ”niets”. En kijkt er een beetje chagrijnig bij. Na een aantal dagen, soms weken, af en toe proberen een antwoord los te peuteren komt het er bij haar in één keer uit, in een grote snauw: Je kijkt altijd tv! Je neemt me nooit mee uit! Ik sloof me uit met eten en er kan geen dank je wel vanaf! Ik loop me hier mooi te maken voor jou en jij ziet het niet eens!

Herkenbaar?
Haal hem van dat voetstuk af waar jij hem zelf opgezet hebt! Hij heeft daar niet om gevraagd. Hij is verliefd geworden op jou; niet op de jij die jij denkt te moeten zijn voor deze oppergod 😉 Haal hem eraf en probeer dat voetstuk zelf af en toe uit! Gedraag je als een prinses, niet als een verwend nest! Een prinses weet wat zij wil en vraagt daarom. Als ze iets niet kan krijgen dan denkt ze: Nu dus niet, een volgende keer wel! Onderzoek wat je zelf wilt in jouw leven en wat jij nodig hebt om gelukkig te zijn. Als je hem daar deelgenoot van maakt, dan wil hij niets liever dan jou daarbij helpen!

Onderzoek jouw eigen gebruiksaanwijzing zoals jij ook die van hem hebt bestudeerd! Als jij hem helpt te begrijpen hoe jij denkt, hoe jij reageert dan zal hij je dankbaar zijn. En leg die hele gebruiksaanwijzing in stukjes uit. Niet in één keer! Hij is ook maar een mens 😉 Blijf praten en vragen. Zodra je gaat zuchten en snauwen, stop dan. Vraag jezelf af: doe ik dit uit liefde of uit onzekerheid? Ben ik echt duidelijk geweest over wat ik wèl wil? Geef hem een kans om jou gelukkig te maken. Alle kans dat dat het enige is dat hij wil.

liefs, Marielle