Vasthouden of loslaten

Enige tijd terug ben ik weer naar een tantra weekend geweest. Ik had een stiekem verlanglijstje met wat ik allemaal wilde leren. Maar zoals vaak het geval was het ook deze keer weer belangrijker om iets af te leren en los te laten dan om iets bij te leren en vast te houden!

Zo bang ben ik elke keer weer als ik iets nieuws ga doen. Ik wil wel heel graag veranderingen aanbrengen in mijn leven en het nog leuker maken dan het al is. Meer leven vanuit mijn hart in plaats van dealen met allerlei onvrijheden. Maar toch ben ik telkens weer bang om kwijt te raken wat ik verworven heb. Grappig dat ik jaren geleden – nog helemaal depressief en zielig – met P meeging naar mijn eerste tantra weekend omdat ik bij de gedachte dat hij met andere vrouwen ‘dingen’ zou moeten doen helemaal gek werd van jaloezie. Nu, jaren later, ervaar ik weer angst – en dan om wat wij samen hebben kwijt te raken.

Het is allemaal niet erg logisch natuurlijk. Maar de meeste angsten zijn natuurlijk niet logisch. Tot nu toe komen we ieder weekend wat we samen of afzonderlijk doen verliefder op het leven op onszelf en op elkaar terug dan dat we er heen gingen!
Het loslaten van angsten, zowel irrationele angsten als ‘gegronde’ angsten gaat me steeds beter af. Ook het loslaten van een dwanggedachte als “Hij moet bij mij blijven want anders…” gaat me erg goed af tegenwoordig. Ik laat deze gedachte dan ook regelmatig los.
Heel verliefd, tevreden en gelukkig kwamen we die zondag thuis. We hebben in ons favoriete restaurant de goede afloop gevierd. Drie dagen daarna mochten we een bruiloft bijwonen van een vriend van P. In de kerk kregen we een bekend maar nog altijd bijzonder verhaal te horen wat helemaal beschreef wat voor ons en blijkbaar ook voor het bruidspaar erg belangrijk is in het huwelijk.
Het verhaal gaat over een aanstaande bruid die samen met haar moeder op het strand loopt op de avond voor haar trouwdag. Zij vraagt haar moeder hoe het haar gelukt is om haar man aan zich te binden. Hoe het komt dat haar man, de vader van de bruid, nog steeds voor zijn vrouw kiest en niet vreemd is gegaan of is weggelopen. Het meisje maakt zich zorgen of haar aanstaande man wel altijd bij haar zal willen blijven. De moeder geeft geen antwoord maar bukt en pakt met elke hand een flinke hoeveelheid zand van het strand. Haar ene hand knijpt zij steeds steviger samen waardoor het zand tussen haar vingers doorsijpelt en er bijna niets overblijft. Haar andere hand houdt zij helemaal open met de palm naar boven gericht zodat het zand in een kalm bergje blijft liggen op haar hand. Zij kijkt haar dochter aan en zegt: “Dit is mijn antwoord, mijn dochter.”

liefs, Marielle