Samen weg

Ik schrijf dit maandag 30 april 2007. Morgen gaan P en ik een paar dagen naar Berlijn.
Eindelijk weer eens samen weg, heerlijk. Dit is een must voor onze relatie. Niet dat we uit elkaar groeien zonder zo’n trip maar mèt zo’n reisje krijgen we wel een enorme dosis liefdesvitamines binnen. Samen een nieuwe stad ontdekken, lekker eten, winkelen, musea bezoeken en ook weer heel veel samen praten en dan toch ook weer iets nieuws van elkaar ontdekken. Puberzoon L hebben we vrijdagavond al naar mijn ouders gebracht met wie hij een hele week gaat kamperen in Cadzand. Hij had er ook zin in!

P en ik proberen elke week in elk geval één avond echt contact met elkaar te maken. Gewoon samen zijn en eventueel aan de hand van een Osho-kaart ofzo een onderwerp te kiezen waar we over praten. Erg leuk omdat je dan dingen vertelt en hoort van elkaar die je anders misschien wel nooit zou horen. Ook gaan we regelmatig samen uit eten. Ook weer om samen te genieten van heerlijk eten en om heel veel te praten. En als het lukt dus elk jaar een weekend samen weg. Met L doen we al deze dingen ook wel hoor. Maar als je met z’n tweetjes gaat zonder kinderen doe je echt heel andere dingen en kom je echt weer aan elkaar toe. Er is dan meer ruimte voor verliefdheid en spontane seks enzo.

L weet dat wij dit soort dingen nodig hebben en voelt zich totaal niet buitengesloten. Ik denk dat hij het – ook al roept hij soms dat we nu echt moeten ophouden met dat gevoos – heel fijn vindt dat wij zoveel van elkaar houden en zo gelukkig en verliefd kunnen zijn. Ik denk ook dat wij hiermee aangeven wat wij belangrijk vinden in het leven en hij leert zo van ons dat het heel fijn is om een relatie te hebben met een speciaal iemand. Gelukkige ouders maakt gelukkige kinderen.

Zondagavond was het Koninginnenacht in Utrecht, waar wij altijd wel een klein stukje van meepikken om dan vervolgens de rest van de nacht rosé te drinken bij vrienden die midden in de stad wonen. In dat ene kleine stukje wat we gisteren dus van de vrijmarkt meepikten was een kraam met een enorme verzameling oude boeken. Heerlijk vind ik dat. Stiekum hoop ik dan een geweldig oud en achterhaald boek te vinden over relatieproblematiek of seks. Zo een waar je de hele tijd verontwaardigd uit voorleest of zachtjes kan gniffelen en het liefst met van die zwart-wit foto’s van een stel in bed of gelukkig rennend op het strand of met de kinderen in het bos enzo. Heerlijk.

En ja hoor! Daar lag mijn nieuwe gniffelboek: “Het Wonder van de Liefde” geschreven in 1968 (hee, mijn geboortejaar!) door Oswalt Kolle naar de films die hij maakte over seks en liefde. Oswalt vindt dat wij de liefde steeds als een wonder moeten beleven, lees ik in de kaft. Ik ben het helemaal eens met Oswalt. Ik blader door het boek en zie van die geweldige foto’s van een man en een vrouw met getoupeerd haar in bed, elkaar warrig aankijkend met als onderschrift: “Het is de inspirerende taak van man en vrouw dat zij zich steeds opnieuw tot elkaar wenden en dat zij de vlam van het verlangen en van de wellust niet laten doven.”

Op de volgende bladzijde een foto van een stel in een met schrootjes betimmerd restaurant met een enorme stompkaars op tafel. Hij houdt haar hand vast en zij kijkt al behoorlijk dronken in zijn ogen. De foto daaronder laat datzelfde stel zien terwijl ze innig afscheid nemen van de kinderen. Het onderschrift: “Geef de liefde ook eens vakantie – al is het maar een weekend. Zonder de kinderen. Kinderen groeien gelukkiger op wanneer het huwelijk van hun ouders harmonisch en gelukkig is. Daarvoor mogen zij best af en toe de prijs betalen dat hun ouders eens weg zijn.”

Die Oswalt had het in 1968 al door. Berlijn, here we come!

liefs, Marielle