Het leven is perfect!

Vivienne, de ‘big mama’ van Mamas.nl, stuurde mij onlangs een mail met het verzoek of alle columnisten wilden nadenken om een tv uitzending te vullen. Enthousiaste kriebels borrelden er in mij naar boven, want het leek mij heerlijk om meer mensen bekend te maken met het begrip ‘alternatieve gezondheid’. Dit zou toch een uitgelezen kans zijn om iets te doen aan het zweverige imago dat de sector nog vaak tergt.

Ik ben mijn eigen site, www.gezondalternatief.com ruim 3 jaar geleden begonnen, deels uit een frustratie die zich continu in mijn werkrelaties en met name in mijn persoonlijke verhouding tot ‘autoriteiten’ voordeed. Ik stuitte heel vaak op – zowel mannelijke als vrouwelijke directeuren – die het altijd beter wisten en eigenlijk niet wezenlijk luisterden naar wat ik te vertellen hadden. Zodra mijn mening of visie als kritiek werd ervaren, werd mij de mond gesnoerd en dat is iets waar mijn eigen innerlijke autoriteit zich altijd heftig tegen verzet. 
Maar dat ik juist een website heb opgezet die zich met alternatieve gezondheid bezig houdt, komt voort uit een gevoel van waardering voor dat wat ik op ‘alternatief’ (lees: voor mij onbekend) gebied heb ervaren. Ik wilde het door mij beleefde ‘wonder’ overbrengen en zag het initiatief voor de site o.a. als een ode aan alle alternatieve helers die ik zelf ben tegen gekomen en die mij, na een burn-out, naar de kern van mijn overspannenheid brachten. Ik wilde meer mensen in contact brengen met hen die mij leerden – en nog steeds leren – om zelf de touwtjes in handen te nemen, iets waardoor ik niet alleen fysiek beter voor mezelf heb leren zorgen, maar met name emotioneel en spiritueel.
Nog steeds word ik gedreven door het willen overbrengen van mijn persoonlijke verhaal aan anderen. Ik denk altijd: “Als mensen de wereld kunnen beleven zoals ik dat doe, dan zouden er veel meer mensen gelukkig zijn, dan zou de wereld er heel anders uitzien.” Behoorlijk pretentieus, zullen sommigen zeggen, maar daar haal ik mijn kracht vandaan. Ik geloof inderdaad behoorlijk in mezelf, en dat moet je als zelfstandig ondernemer ook wel doen. Je moet overtuigd zijn van je visie en van je eigen vermogen om dit zo over te brengen, dat je anderen over de streep trekt om ‘eens een alternatieve therapie’ te proberen wanneer ze vast zitten, hulp nodig hebben of ziek zijn.
Door het verzoek van Vivienne om eventueel een tv uitzending (mee) te maken, realiseerde ik me dat die overtuigingskracht m.b.t. het overbrengen van het alternatieve gedachtegoed nog behoorlijk wankelde. Naast enthousiaste kriebels borrelden er vreselijk onzekere en zenuwachtige kriebels in mij naar boven. Ik was toch nog helemaal niet ‘verlicht’ genoeg, mijn gezondheid en gedrag waren toch nog steeds niet optimaal om ‘dat levende voorbeeld’ te zijn voor een tv-publiek. Dat er geen andere manier bestaat om je eigen doelen te realiseren dan ‘zelf het levende voorbeeld te zijn’, wist ik al voordat ik de gevleugelde uitspraak van Mahatma Gandhi tegen kwam, een man die zei dat je ‘zelf de verandering moet zijn die je in de wereld wil zien’. Maar dat ik mij daar zelf nog niet klaar voor achtte om dat eventueel op tv te zijn, besefte ik mij nu ook heel sterk. Ik voelde mij ‘niet perfect’ en dat was een goede reden om het niet te doen.
Gelukkig heb ik inmiddels geleerd, dankzij allerlei therapieën, om ook mijn kwetsbaarheid te uiten. Toen ik dus met mijn lieve vriendin Ellen op de bank zat en ik mijn ‘niet-perfect-zijn’ in dit verband met haar deelde, verraste en verwonderde zij mij met haar antwoord. “Maar lieve schat”, zei ze, “dat is nou juist een reden om het wel te doen. Weet je wel hoeveel vrouwen daar last van hebben? Wij willen allemaal perfect zijn en juist de problemen die we tegen komen en hoe we daar – alternatief – mee om zouden kunnen gaan, is de moeite waard om te delen.”
Ik stond versteld, waarom was ik daar nou niet op gekomen? Simpel, omdat mijn perfectionisme mij in de weg stond. En dat terwijl ik al diverse artikelen heb geschreven en gepubliceerd, bijvoorbeeld over hoe je ‘omstandigheden, waaronder ernstige ziektes als een cadeau’ kunt gaan zien! Zo zag ik maar weer eens dat ‘anders leren kijken’ – naar jezelf en de dingen – een continu proces is. Er blijven uitdagingen op je weg komen die vragen om een ‘alternatieve’ (lees: andere of onbekende) benadering. ‘Anders tegen de dingen aankijken’ is de essentie van mijn genezing geweest en het is nog steeds de reden voor mijn persoonlijke groei.
Misschien zie ik mezelf als niet-perfect, de omstandigheden zijn dat wel. Want hoe vaak krijg je de kans om voor een breder publiek over ‘moeilijke dingen’ te praten, over dingen die ons in de weg zitten en ons soms zo in de weg zitten dat we er ziek van worden? Hoe je omgaat met ‘problemen’ is belangrijk. Het woord ‘problemen’ gebruiken in plaats van ‘uitdagingen’ is veelzeggend. Dat ik een ‘alternatieve visie’ aan het ontwikkelen ben (lees: een andere kijk op dingen) betekent alles voor me. Anders zou ik geen diamanten van vriendinnen hebben en zijn blijven steken in de gedachte dat ik niet-perfect ben. Wederom heeft zich een situatie voorgedaan waardoor ik me dit heb kunnen realiseren. Het leven is perfect!