Alleen

P is weg. Op de motor helemaal alleen Europa door. Vandaag is hij precies drie en een halve week weg. Voor een stel wat in negentien jaar nooit langer dan drie nachten van elkaar weg is geweest is dat lang. Heel erg lang! We missen elkaar vreselijk. Maar het is goed. Hij komt lekker los van zijn werk en schreeuwt en zingt bij elke bergpas zijn laatste restjes midlife-crisis eruit. Over drie en een halve week staat er weer een lekker uitgeruste, uitgewaaide, vrije en wilde man voor mijn neus. Mmm kan bijna niet wachten! 

Het ene moment kan ik heerlijk meegenieten met hem op afstand en het andere moment voel ik alleen maar gemis. Aan de telefoon voel ik me dan weer binnen een paar seconden heel dicht bij hem. Die verbinding voelen met zoveel kilometers tussen ons in is dus mogelijk. Ik maakte me daar de eerste week wel zorgen over. Ik was zo bang dat ik me eenzaam zou voelen en helemaal losgesneden van hem. Dat lijkt me zo vreselijk en hij was voor zijn vertrek maar aan het praten over vrij zijn, draadjes losmaken enzo dat ik er zeker van was dat hij dat ook zou doen.

Mijn ultrafeministische mannen-daar-heb-je-helemaal-niets-aan-vrouw kwam lekker bovendrijven door die woorden van hem. Nou dan maak je je maar los! Maar je hoeft niet te denken dat je dan nog bij me mag komen. Nou dan ga je maar weg, laat me maar in de steek, bekijk het maar, ik doe het wel alleen, ik heb jou helemaal niet nodig, rot maar op! Ik heb die dame even toegesproken dat ze niet zo stoer moest doen, dat ze wel een grote mond heeft maar een klein hartje, en dat dat hartje liever van iemand wil houden dan iemand wil wegduwen. Ga voor jezelf staan maar met een open hart. Je hebt zoveel te geven, dit is het moment om dat te doen, niet om je terug te trekken. Gelukkig luisterde ze.;-)

P is zo lief en leeft van verre met al mijn werk en gedoe mee. Hij is zo dankbaar en vertelt me dat keer op keer. En ook al is het soms moeilijk en voelen zoon L en ik ons een beetje eenzaam, we maken er samen toch een hele leuke tijd van. Okee, ik kan ‘s ochtends vroeg echt niet twee kranten met hem doornemen en al het politieke en economische nieuws met hem bespreken (‘s avonds trouwens ook niet 😉 ) en hij kan echt helemaal niets met mijn nieuwe ideeën voor workshops of verhalen over die geweldige schoenen die ik heb zien staan maar we doen ons best. Ik heb hem gevraagd me te helpen met het invullen van de Stemwijzer (L weet echt alles van politiek!) zodat ik nu weet waar ik op kan stemmen vandaag en hij is heel spontaan met me meegegaan naar de stad om samen met mij die geweldige schoenen te kopen. We hebben onze eigen menu’s samengesteld en de huishoudelijke taken verdeeld en runnen met z’n tweetjes een gesmeerd huishouden.

Ik ben alleen, maar zeker niet eenzaam. Het enige echt moeilijke is dat ik de afgelopen tijd zoveel sappige workshops enzo gegeven heb dat ik nu toch echt graag mijn man weer in mijn bed wil, en snel een beetje! Nog maar zevenentwintig nachtjes slapen.

liefs, Marielle