Jonge alleenstaande moeder Sanne put kracht uit haar moederschap

“Mijn kind geeft mij de kracht en energie om door te gaan”

Het persoonlijke verhaal van Sanne Korf (24) uit Amersfoort. Zij is sinds 31 januari 2018 single mom van haar mooie dochtertje Hailey Day Korf.

Interview door: Mandy Zomer

Sanne vertelt. Een paar jaar geleden ben ik gestopt met de pil. Vervolgens werd ik maar niet ongesteld. Ik heb een jaar gewacht tot er verandering zou komen, maar die kwam er niet. Ik raakte een beetje in paniek en ik ben naar de dokter gestapt. Want: het is toch zo dat als je niet ongesteld wordt, dat je ook niet ovuleerd en daardoor geen kinderen kan krijgen?

Na veel onderzoeken bij de gynaecoloog in het ziekenhuis bleek al vrij snel dat mijn symptomen overeenkwamen met het PCOS-syndroom (Polycysteus-ovariumsyndroom). Ik had weinig eicellen en de eicellen die ik had, waren ook niet allemaal even goed. Met het idee dat iedere vrouw ieder jaar minder eicellen heeft en ik er dus al niet veel had, ben ik toch gaan nadenken over een kinderwens op de korte termijn. De kans op een natuurlijke zwangerschap zou volgens de doctoren erg klein zijn. Ik had gek genoeg zelf ook sterk het gevoel dat ik niet op een natuurlijke manier zwanger zou raken, daarom heb ik nagedacht over het invriezen van eicellen.

Hoe ben je uiteindelijk toch zwanger geworden?

Op het moment dat ik hoorde dat ik verminderd vruchtbaar ben, had ik al contact met een jongen. Ik kende hem pas een paar maanden, dus van een kinderwens op kort termijn was helemaal geen sprake. Desondanks begon voor mijn gevoel de tijd te dringen, omdat mijn eicellen afnamen. Toch raakte ik onverwachts zwanger van hem.

Ongeveer een maand nadat ik te horen had gekregen dat ik verminderd vruchtbaar bleek te zijn, voelde ik mij wat raar. Het voelde als een soort menstruatiepijn, maar ik was nog steeds niet ongesteld. Was ik misschien aan het ovuleren? Na twee positieve ovulatietesten op twee verschillende dagen verschenen twee donkere streepjes. Dit bleek helemaal niet te kunnen en ik dacht, misschien moet ik voor de zekerheid ook maar een zwangerschapstest doen. En die was eveneens positief. Dit was heel verwarrend. Ik was toch verminderd vruchtbaar? Was ik nou echt zwanger? Er speelden allemaal vragen door mijn hoofd. Wat nu? Bij de verloskundige kreeg ik te horen dat ik al bijna twee maanden zwanger was. We weten nog steeds niet of de doctoren ernaast zitten en ik vruchtbaarder ben dan uit de onderzoeken blijkt of dat Hailey echt een wonder is.

Is er nog contact met de vader?

Nee, sinds de zwangerschap heb ik eigenlijk geen contact meer met hem. Het lukte ons niet om er samen uit te komen. Het voelt als een soort opluchting om geen contact meer met hem te hebben, omdat dat meer rust met zich meebrengt en ik wil het beste voor mijn dochtertje. Maar hij mist iets ongelofelijk moois. Hij is natuurlijk nog jong en weet niet zo goed hoe hij hiermee om moet gaan. Ergens – gek genoeg – neem ik het hem niet kwalijk. Hij heeft mij tenslotte het mooiste cadeau ooit gegeven.

Dus nu ga je door het leven als single mom?

Eigenlijk sta ik al vanaf het begin af aan er alleen voor. Maar ik weet dat ik het alleen kan en dat ik Hailey alles zal geven wat ik kan. Het is ontzettend zwaar alleen, maar ik denk dat het moederinstinct ervoor zorgt dat ik door kan blijven gaan. Dat maakt mij zelfverzekerd en daadkrachtig.

Baby opvoeden en werken

Bij een baby opvoeden komt veel liefde, tijd en geld kijken, maar er moet ook veel geregeld worden. Ik heb een redelijk vast inkomen van mijn bijbaan bij Grand Café Hemels, een restaurantje in Amersfoort. Maar ik heb natuurlijk geen partner waar ik op terug kon vallen tijdens mijn zwangerschap. Iemand die mij kan helpen met het uitzoeken van de financiën bijvoorbeeld. Ik heb toen zelf contact opgenomen met het wijkteam en een maatschappelijk werkster. Zij weten precies wat je allemaal moet regelen en hebben veel voor mij uitgezocht. Dat heeft mij echt goed gedaan en ik zou dat ook echt andere alleenstaande moeders aanraden, want sommige dingen kan je nou eenmaal niet alleen doen.

Jonge alleenstaande moeder en studeren

Niet alleen mijn werk vraagt veel energie en tijd van mij, maar ik ben ook nog student. Ik zit nu in mijn examenjaar van mijn mbo-opleiding: Gespecialiseerd Pedagogisch Medewerker. Het is dus erg pittig en ik moet goed plannen om mijn weken door te komen. Doordat ik naar mijn school toe altijd open en eerlijk ben geweest over mijn onderzoeken in het ziekenhuis en ik altijd mijn best heb gedaan om goede cijfers te halen, hebben ze mij een kans gegeven om dit jaar nog mijn diploma te halen. Nog een aantal examens te gaan en dan heb ik het papiertje in handen. Dit is voor mij, naast Hailey, momenteel prioriteit nummer één.

Krijg je hulp van je ouders?

Mijn moeder en stiefvader zijn allebei tijdens mijn zwangerschap meegegaan naar alle echo’s en proberen mij zoveel mogelijk te steunen. Zij helpen mij regelmatig waar ze kunnen door op te passen of mij naar afspraken te brengen. Mijn moeder heeft de ziekte Multiple Sclerose (MS) en is rolstoel behoevend en mijn stiefvader werkt gewoon fulltime, dus ik kan niet altijd bij ieder klein dingetje terugvallen op mijn ouders. Ondanks alles staan ze toch altijd voor mij klaar en zelfs op mijn broertje van (14) kan ik rekenen. Hij is een zeer trotse oom. Zonder mijn lieve vrienden en familie zou ik het ook niet redden, daar ben ik erg dankbaar voor.

Moeder zijn geeft me kracht

Soms breekt het mij op om dit allemaal in mijn uppie te regelen. Op de donderdag en vrijdag gaat Hailey naar de opvang als ik naar school en stage moet. En als ik op zondag ga werken passen mijn moeder en stiefvader op Hailey. De andere dagen ben ik met haar, maar dan moet ik aan school. Soms komt er dan niets van mijn huiswerk terecht, omdat Hailey aandacht wil. Op dat moment verlang ik wel naar iemand die op haar kan letten. Maar uiteindelijk als je haar dan ziet liggen, geeft zij mij de energie en is zij degene waar ik alles voor doe. Het moeder zijn houdt mij op de been en ik vind dat het mooiste wat er is.

Hoe kijk je hierop terug?

Als ik op alles terug kijk, is dit wel een ontzettend uniek moment. Afgelopen jaar is echt een rollercoaster voor mij geweest, maar het heeft mij zeker sterker gemaakt als vrouw én als moeder door hoe ik alles heb aangepakt en heb geregeld. Af en toe denk ik weleens: doe ik het allemaal wel goed? Zal ze wel gelukkig zijn? Maar als ik dan een flinke glimlach op haar gezichtje zie verschijnen geeft mij dat een goed gevoel en de kracht om door te gaan. Zij is mijn motivatie. Mijn motivatie om te laten zien dat ik dit alleen aankan. Natuurlijk blijft het een drukke tijd voor mij en een kwestie van plannen, maar ik zou haar voor geen goud willen missen!