Wat je denkt, draag je over

Voor kinderen is het belangrijk dat ze kunnen praten over de dingen die ze voelen en denken. Al op jonge leeftijd horen ze thuis, op school en van kinderen om hen heen dingen over zichzelf, die ze kunnen gaan geloven.
Gelukkig kunnen ze negatieve overtuigingen weer loslaten en er voor kiezen om in iets anders te gaan geloven; in iets dat hen ondersteunt. Maar hoe zit het met jouw eigen gedachten die je hebt als ouder? In hoeverre beïnvloedt je daar je jezelf, maar ook kind(eren) mee, ook al spreek je ze niet altijd expliciet uit? En in hoeverre (her)ken je ze en kies je ervoor om ze achter je te laten als ze je niet ondersteunen?

Zeker als het de opvoeding van onze kinderen betreft, kunnen we er allerlei overtuigingen op na houden: over onze rol als ouder, over het stellen van grenzen, over wat wel en niet mag en kan en over ons kind zelf. Belangrijk is dat we ons blijven realiseren dat hoe we het zien als ouder een weerspiegeling is van onze eigen gedachten en overtuigingen. Als dingen in het gezinsleven niet zo gaan zoals we zouden willen, is het van belang om eens stil te staan bij waar we van overtuigd zijn. Waarom en voor wie houden we belemmerende overtuigingen in stand en wat houdt ons tegen om het anders te gaan doen? Uit de praktijk
Een jaar gelden verhuisden wij voor het werk van mijn man naar Frankrijk. Een mooie ervaring waarvan we ook altijd tegen elkaar gezegd hadden dat we dit graag – als de kinderen jong waren – mee zouden willen maken. Toen het zich in ons leven dus echt aandiende kwamen naast de absoluut positieve ook andere gevoelens naar boven. Gevoelens van verdriet gebaseerd op gedachten rondom het moeten loslaten van je vertrouwde omgeving en van vriendschappen, gevoelens vanwege angst voor het onbekende, onzekerheid over of het voor de kinderen wel goed zou zijn. En zo waren er meerdere. Deze gedachten deelden we openlijk met elkaar als partners, maar ook met de kinderen daar waar we dachten ze er mee te kunnen helpen hun gevoelens te leren begrijpen en ook die van ons.

Nadat we er al driekwart jaar woonden kreeg onze jongste dochter Pippa woedeaanvallen waar we in de eerste instantie niet direct de oorzaak van konden ontdekken. Er over praten – met haar zelf en op school – om te achterhalen wat haar dwars zat bracht niet meteen duidelijkheid. Totdat ze een keer helemaal verdrietig aangaf dat ze geen nieuwe vriendinnetjes meer wilde, school stom vond en terug wilde naar Nederland. En, dat terwijl ze ogenschijnlijk het op school goed deed, leuke vriendinnetjes had en plezier maakte. Ineens werd ik me er van bewust dat wat ze zei gebaseerd was op MIJN gedachten . Ik had me nog steeds niet volledig aan de nieuwe situatie overgegeven. Rondom de emigratie had ik een aantal belemmerende overtuigingen die me er van weerhielden om me volledig op het nieuwe bestaan te richten en me er aan over te geven. Gedachten zoals: “door de verhuizing verlies ik mensen,” of “ik wil hier niet wonen, want dan kan ik niet meer werken op de manier zoals ik dat wil”. Ik was diep van binnen niet volledig gelukkig, terwijl de emigratie op zich toch een bewuste keuze was.
Het waren gedachten die ik blijkbaar vanaf het begin af aan ook al had – en die ik probeerde te verbergen voor mijn kinderen. Ogenschijnlijk moest mijn dochter me laten zien en laten voelen dat het tijd was om een bewuste keuze te maken. Vanaf dat moment ben ik mijn aandacht gaan richten op wat echt belangrijk voor me is: mijn gezin mijn grootste inspiratie bron, juist ook voor mijn werk als schrijver, columnist en workshopleider. Ik ben de negatieve gedachten om gaan buigen naar positieve. Dat begin met de situatie te accepteren zoals die is, en er juist de voordelen ook van in te zien privé en zakelijk. En, hoe mooi is het dan om te ervaren dat je eigen kind zich ineens zichtbaar ontspant, weer op haar eigen wijze lol maakt en geniet van haar leventje in Frankrijk. Dank je wel Pippa.

Sta zelf eens even stil bij de vraag of bepaalde dingen in je leven, in de opvoeding van je kinderen of in het gedrag van je kind steeds lijken terug te keren. In hoeverre hebben deze te maken met hoe je zelf bent opgevoed of met je eigen overtuigingen die je bijvoorbeeld hebt op het gebied van opvoeding, leren, school, werk, succes en ouderschap. Schrijf ze eens op.

Want, het kunnen loslaten van belemmerende overtuigingen begint met bewustwording en gaat verder met de keuze en de wil om ze te willen veranderen. Ze niet meer je leven te laten beïnvloeden en te vervangen door nieuwe ondersteunende overtuigingen. Ik nodig je van Harte uit om dit eens te doen en te ervaren wat het je oplevert.

Margriet is moeder van 3 kinderen, getrouwd met Jan-Willem en directeur van Happy Family Life. Een bedrijf dat ouders en kinderen hun eigen kracht wil laten ervaren, koesteren en uitdragen en daardoor een gelukkig gezinsleven te creeren.

Laat je verder inspireren door het boek: “Opvoeden vanuit het Hart” isbn 90.80895.33.4 (te bestellen in de LOF webwinkel)