Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
door: Annette Leddy.
Sinds een jaar of elf heb ik diabetes, een ziekte die gewoon bij mijn leven hoort en ook een ziekte die me soms behoorlijk dwars kan zitten.
En niet alleen in mijn leven, maar ook in het leven van mijn lief en mijn dochters is mijn ziekte de normaalste zaak van de wereld. Zij weten niet anders.
En niet alleen in mijn leven, maar ook in het leven van mijn lief en mijn dochters is mijn ziekte de normaalste zaak van de wereld. Zij weten niet anders.
Mama prikt zichzelf iedere dag voor elke maaltijd, in haar buik. En regelmatig prikt ze in haar in de vinger voor een druppel bloed.
Niets raars aan, dat prikken.
Een paar maanden na de 4e verjaardag van mijn oudste valt een langverwachte oproep in de bus. Tijd voor een inenting DTP en Kinkhoest.
Mijn dochter vindt het wel spannend, want net als de rest van haar klasgenootje moet ze in iedere arm een prik. Dat betekent twee coole pleisters om mee te pronken!
Dus gaat ze zingend met mij mee naar de huisarts die haar de prikken gaat geven. Eenmaal binnen kijkt ze nieuwsgierig mee hoe de spuiten worden klaargemaakt. Geen spoor van angst op haar lieve gezichtje. Mama prikt zelfs zichzelf steeds en heeft toch ook geen pijn. Wat mama kan, kan zij ook. Wat een vertrouwen.
Mijn dochter is stoer. Ik daarentegen, word al gauw week in de benen. Dit is mijn dochter die geprikt gaat worden! Rustig gaat mijn kleine meid op een stoel zitten en ontbloot haar bovenarmen, en met een heldhaftige blik in haar ogen blijft ze kijken hoe de naald in haar armpje verdwijnt. Maar zodra de vloeistof haar lijfje binnendringt, trekt haar gezicht langzaam wit weg. Haar onderlip begint te trillen en haar oogjes beginnen knipperen. Een benepen stemmetje fluistert: oh, oh, mama, dit doet heel pijn. Mijn hart breekt en ik wil haar oppakken en tegen mij aandrukken, maar de tweede prik wordt al gegeven. Ze huilt niet maar kijkt mij alleen maar aan met haar grote bange ogen.
Ik verlaat het pand met een ander kind dan waar ik mee binnen kwam. Er wordt niet gehuppeld en er wordt niet gezongen. Weg lijkt haar onbevangenheid, weg lijkt haar vertrouwen. Ik zet haar op school weer af en loop verdrietig terug naar huis.
s Middags lijkt alles weer vergeven en vergeten en speelt ze heerlijk met een vriendinnetje. Maar als het tijd is om te gaan slapen kruipt ze tegen me aan: mama, ik ben een beetje zielig, toch? Mag ik dan in jouw bed tot jij gaat slapen?
Maar natuurlijk! Kinderen weten toch heel goed, pijn in een moederhart duurt veel langer dan pijn in een geprikte arm!
Niets raars aan, dat prikken.
Een paar maanden na de 4e verjaardag van mijn oudste valt een langverwachte oproep in de bus. Tijd voor een inenting DTP en Kinkhoest.
Mijn dochter vindt het wel spannend, want net als de rest van haar klasgenootje moet ze in iedere arm een prik. Dat betekent twee coole pleisters om mee te pronken!
Dus gaat ze zingend met mij mee naar de huisarts die haar de prikken gaat geven. Eenmaal binnen kijkt ze nieuwsgierig mee hoe de spuiten worden klaargemaakt. Geen spoor van angst op haar lieve gezichtje. Mama prikt zelfs zichzelf steeds en heeft toch ook geen pijn. Wat mama kan, kan zij ook. Wat een vertrouwen.
Mijn dochter is stoer. Ik daarentegen, word al gauw week in de benen. Dit is mijn dochter die geprikt gaat worden! Rustig gaat mijn kleine meid op een stoel zitten en ontbloot haar bovenarmen, en met een heldhaftige blik in haar ogen blijft ze kijken hoe de naald in haar armpje verdwijnt. Maar zodra de vloeistof haar lijfje binnendringt, trekt haar gezicht langzaam wit weg. Haar onderlip begint te trillen en haar oogjes beginnen knipperen. Een benepen stemmetje fluistert: oh, oh, mama, dit doet heel pijn. Mijn hart breekt en ik wil haar oppakken en tegen mij aandrukken, maar de tweede prik wordt al gegeven. Ze huilt niet maar kijkt mij alleen maar aan met haar grote bange ogen.
Ik verlaat het pand met een ander kind dan waar ik mee binnen kwam. Er wordt niet gehuppeld en er wordt niet gezongen. Weg lijkt haar onbevangenheid, weg lijkt haar vertrouwen. Ik zet haar op school weer af en loop verdrietig terug naar huis.
s Middags lijkt alles weer vergeven en vergeten en speelt ze heerlijk met een vriendinnetje. Maar als het tijd is om te gaan slapen kruipt ze tegen me aan: mama, ik ben een beetje zielig, toch? Mag ik dan in jouw bed tot jij gaat slapen?
Maar natuurlijk! Kinderen weten toch heel goed, pijn in een moederhart duurt veel langer dan pijn in een geprikte arm!
Annette Leddy©
12 maart 2003
