Op zoek naar geluk, stilte retraite met mooie inzichten

door: Vivienne Westerhoud

Hans Kloosterman is meditatie- en mindfulness trainer. Hij bestudeerde ruim vijftien jaar Hindoeïsme en Boeddhisme, waarvan hij zes jaar als monnik leefde. Na een turbulent leven en een succesvolle carrière in het bedrijfsleven kwam Kloosterman tot inkeer en maakte de reis naar binnen. Want het geluk zit vanbinnen. Bij iedereen. ‘’Het kost tijd, beoefening en aandacht om die plek te vinden in jezelf waar het alleen nog maar liefde is. Ik ben niet verlicht, ik ben nog onderweg. Mijn missie is om anderen te helpen op deze weg naar verlichting.’’ Ik ontmoette Hans Kloosterman deze zomer en was onder de indruk van zijn charismatische en liefdevolle uitstraling. Een mens waar je graag in de buurt wilt zijn. Gewoon omdat het goed voelt. Daar wilde ik graag meer van weten.

Lessen in geluk en verlichting

Ik stapte voor een vijfdaagse stilte retraite uit mijn drukke leven als ondernemende moeder om te horen wat deze man mij te vertellen had. Ik kon wel een lesje ‘verlichting’ gebruiken. Stilte. Een blik naar binnen. Natuurlijk ging het er uiteindelijk niet om wat Hans Kloosterman mij te vertellen had, maar hij hielp mij wel een stukje beter naar mijzelf te luisteren. Hij hielp me een beetje meer van mijzelf te houden. Maar dat ging niet zonder slag of stoot. Ik kwam weerstanden tegen, verdriet en boosheid. Ik schopte tegen stenen, voelde frustratie en huilde dikke tranen. Zonder dat ik er een woord over zeggen kon. Het was immers een stilte retraite.

In het zwijgen ligt de boodschap

Het klinkt gek, maar juist in dat zwijgen lag een belangrijke boodschap voor mij. Het werd mij kristalhelder dat al die gevechten, al die weerstand en de verhalen die ik over mijn leven heb alleen maar in mijn gedachten bestaan. Want zonder er nog een keer woorden aan te geven, gleden ze van mij af. Gewoon door erdoor heen te gaan. Alles zwijgend aan me voorbij te laten trekken. Het was mooi. Het was goed en het was helend. Hans was in het proces een spiegel voor mij. En dat hielp mij om bij diepere lagen van mijzelf aan te komen. En ik kreeg een belangrijk inzicht, dat mijn leven zou veranderen. Voor mijn zoektocht naar meer geluk, was ik op de juiste plaats.

Stilte is niet mijn ding

Op een maandagmiddag in augustus kwam ik aan bij de St. Willibrords abdij in Doetinchem. Na een mooie tocht langs smalle landwegen en mooie boompartijen reed ik het erf op van het stiltecentrum. Stilte is zal maar zeggen niet echt mijn ding. Ik kan goed alleen zijn, maar zelfs dan praat ik tegen mijzelf. Ik heb gewoon veel met woorden. En als ik niet praat, dan zing ik of schrijf ik. Een deel van de groep deelnemers zat zwijgend op de binnenplaats te wachten. Ik verbreek de stilte, geef iedereen een hand en probeer een gesprek op gang te brengen. Ik realiseer me dat deze mensen niet voor een praatje komen. Het serieuze werk moet gedaan worden.

Verbindende stilte

Ik zie ertegen op. Voor mij zit verbinding in praten, want praten is ‘delen’. Althans, dat dacht ik toen nog. Want als we een dag later allemaal stil zijn en zelfs geen gebarentaal mogen gebruiken, gebeurt er iets wonderlijks. Van alle vooroordelen -die we allemaal wel hebben als we in een nieuwe groep belanden- blijft niets over. We zijn allemaal gelijk. Niet alleen onze stemmen vallen weg. Ook onze verhalen doen er niet meer toe. We vertonen geen sociaal wenselijk gedrag en sloven ons niet meer uit om erbij te horen. Het resultaat is dat we er juist allemaal bij horen. De stilte verbindt ons. Dat alleen al geeft een gevoel van geluk.

Wandelen, vertragen en aarden

We staan elke ochtend vroeg op voor de eerste yoga sessie bij de opkomende zon. De mystieke sfeer van het klooster en de mist die zo vroeg in de ochtend de velden omhult, geven kracht aan de oefeningen die wij uitvoeren. We zetten intentie, ademen diep in en uit. En we maken ons lichaam soepel en hongerig voor een eenvoudig ontbijt. Daarna trekken we zwijgend met onze wandelschoenen het bos in. Ik wist niet dat alleen al de manier van lopen zoveel kan zeggen over iemands karakter. Al snel loop ik voorop met een stoere, sterke vrouw naast me. We hebben exact hetzelfde tempo. Later blijkt zij ook een hardwerkende, alleenstaande moeder te zijn. Een vechtertje, die haar mannetje staat.

Het bevrijdende gevoel van contact met de natuur

We steken een kruispunt recht over in de veronderstelling dat wij het wel zouden horen als we links of rechts moeten. Maar dat roept Hans later pas. Met als gevolg dat wij op het smalle pad dat we inslaan achter de groep komen te lopen. Veel te langzaam naar onze zin. Ik hoor mijn wandelmaatje diep zuchten van ergernis, ongeveer tegelijk met mij. En er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Ik mag vertragen. Er hoeven geen deadlines gehaald, geen boodschappen gedaan. Ik ben vrij van verplichtingen. Ik hoef niet eens aardig te doen als ik daar geen zin in heb. Wat een vrij gevoel. En tegelijk voel ik verveling. Ik besluit wat bewuster om me heen te kijken, aangezien het lopen mijn aandacht niet meer nodig heeft op dit tempo. En ik zie dan pas hoe mooi het daar is. Kleuren, geuren en vormen schuiven aan me voorbij. Ik raak hier en daar een boom aan en heb het idee dat ik bosgeesten voel. Ik ben geland.

——————————————–
LEES OOK: Gelukkig huwelijk door waardering uiten podcast tips
EN Spiritualiteit kun daar geluk vinden?
——————————————-

Op diep niveau loslaten

Na de lunch zijn we elke middag een paar uur vrij om te doen wat we willen, voordat de tweede yoga sessie begint. Hans gaf ons de opdracht elke avond voor het slapen drie dingen te bedenken waar we dankbaar voor zijn. En ook op een nieuwe dag drie dingen te plannen waar we blij van worden. Ik wil fotograferen, tekenen en een boom knuffelen. Dat laatste deden we met de groep ook een keer midden in het bos. We mochten onze zorgen met een grote, sterke boom delen. En dat voelde goed. Loslaten wordt blijkbaar concreter als je er een vaste vorm aan kunt geven. Een potje om je zorgen in te stoppen, een boom om je verdriet mee te delen. Wonderlijk hoe dat werkt. Want loslaten is al moeilijk genoeg. Op dag twee van het stil zijn, voel ik weerstand. Tegen alles. Ik ben boos en verdrietig en ik voel me alleen. Ik vind alles en iedereen stom. En omdat ik niet praten kan en werkelijk niemand de schuld kan geven van dit gevoel, vraag ik me af waar dit vandaan komt.

Manipulatie en bestaansrecht

Ik pak een boek op dat ik meenam om te lezen. Hoewel ik geen zin heb in lezen. Maar ik wil antwoorden. Ik sla het boek van Pamela Kribbe open met gechannelde boodschappen van Maria Magdalena. Willekeurig begin ik te lezen midden in het boek. Over hoe je als vrouw jezelf mag bevrijden uit je manipulatieve gewoonten om waarlijk lief te kunnen hebben. Manipulatief? Ik? Zij beschrijft hoe veel vrouwen overmatig zorgen. Voor hun kinderen en hun partner. Met de bedoeling bestaansrecht te verwerven. En liefde te verdienen. Terwijl echte liefde onvoorwaardelijk is en wij verantwoordelijkheid voor onszelf mogen nemen. Ons eigen bestaan betekenis mogen geven. Oei, dat komt hard aan. Ik hoor mezelf roepen naar mijn ex-geliefde: ‘…na alles wat ik voor jou gedaan heb’.  Naar mijn kinderen: ‘ik doe alles voor jullie…’. Met daaraan toegevoegd een opsomming van wat ik daarvoor terugverwacht. Ik breek. Ik huil dikke tranen. En als ik daar na uren klaar mee ben, breekt de zon door. Er komt ruimte. En lucht. Want manipuleren kost tijd en energie. Wat een cadeau dat ik daarmee mag stoppen.

Geluk van binnen voelen

Elke avond zitten we op de ruime zolder van ons verblijf in de meditatie ruimte. Hans geeft ons inzichten en begeleidt ons door mooie gevarieerde meditaties. Ik wilde in de buurt zijn bij deze leraar. In de hoop ‘gezien’ te worden. Maar hij leerde mij mezelf te zien. We willen allemaal wel eens ‘leunen’, maar Hans werpt iedereen terug op zijn eigen wijsheid. Dat is soms confronterend. Irritant zelfs. Want ik ben lui en wil mijn geluk buiten mijzelf grijpen en vasthouden. Maar geluk zit echt alleen vanbinnen. En in plaats van ‘vasthouden’ heeft het vooral met ‘loslaten’ te maken. Het is al aanwezig. Het hoeft alleen maar bloot gelegd te worden. Die theorie kende ik al. Door deze stilte week met Hans Kloosterman heb ik het voor het eerst daadwerkelijk gevoeld. Daar ben ik dankbaar voor. Het dagelijkse leven biedt andere uitdagingen. Alles gaat sneller. Het is moeilijker om stil te staan bij wat er echt toe doet. Maar ik blijf oefenen. En ik laat los. Elke dag.

Wil jij ook de stilte ervaren en leren van Hans Kloosterman? Kijk dan op hanskloosterman.com.