Mijn probleem… of ook het probleem van mijn kind?

Symbiose

Geen mens komt zo dichtbij als je eigen kind. Dit is een prachtig gegeven, want dat betekent dat je als moeder en als kind onvoorwaardelijke liefde kunt ervaren. Er zit helaas een keerzijde aan deze ‘symbiose’ tussen moeder en kind. Je kunt persoonlijke dingen van jezelf nauwelijks tot niet verbergen voor je kind.

Eigenschappen van jezelf waar je minder blij mee bent zijn eigenlijk niet te verbloemen voor je eigen kind. Een kind doorziet je, staat nog volledig open voor alles wat er is. Kinderen voelen haarfijn aan wat er in je leeft, waar je ‘staat’ als mens, waar je doorheen gaat. Dit kan een angstaanjagend idee zijn voor moeders, vooral wanneer zij zelf door een moeilijke tijd gaan. De vraag leeft dan; “wat doe ik mijn kind aan door mijn eigen problemen”?

Zorgen voor de ‘binnenwereld’ van je kind

Ik denk dat het een begrijpelijke angst is van moeders die zelf soms worstelen in hun leven. Het opvoeden van een kind is al een grote verantwoordelijkheid als alles op rolletjes loopt, laat staan als je zelf instabiel in het even staat.

Het is een onmogelijke opgave om goed voor de ‘binnenwereld’ van een ander te zorgen als je niet goed weet hoe jij zelf moet omgaan met je eigen binnenste. In een baan kun je nog een time out nemen, maar een time out in het moederschap bestaat gewoonweg niet. Een kind heeft zorg nodig en niet alleen in de vorm van gezond eten en schone kleertjes. Een kind heeft voeding nodig in de vorm van bevestiging dat hij of zij er mag zijn als persoon. Als het deze voeding niet krijgt kan zich dat onder andere uiten in sociale (en/of gedrags-) problemen.

De zin van opvoeden

Hoe ga je als moeder om met deze patstelling? Je wilt het positieve overdragen op je kind, je wilt er zijn voor je kind en je bent bang wat er met hem of haar gebeurt als je de lastige emoties van jezelf in zijn of haar rugzak stopt. Ik zie in onze maatschappij dat er steeds meer aandacht is voor opvoedvraagstukken. Er komen steeds meer methodes die een ommekeer in het gedrag van kinderen beloven. Op zich vind ik het een goede ontwikkeling dat ouders meer over de ontwikkeling van kinderen leren en daarmee (voor een deel) de verantwoordelijkheid nemen. In het verleden moest je het maar zelf uitproberen en op basis van ‘trial and error’ bereikten kinderen vanzelf de leeftijd van 18 jaar, waarna ouders zich konden verschuilen achter het feit dat hun kind nu volwassen was en dus zelf verantwoordelijk voor negatief gedrag. In deze tijd is er meer openheid over de moeilijkheid van opvoeden en manieren om hiermee aan de slag te gaan.

Maar er is meer nodig…

Opvoedmethodes hebben dus absoluut een functie en ik raad iedere ouder aan om zich hier eens in te verdiepen. Ik geloof echter niet dat opvoedmethodes zaligmakend zijn. Je verandert er namelijk niet mee dat je als moeder of vader je eigen pijn en moeilijkheden overdraagt op je kind.

Een moeder die zwelgt in zelfmedelijden en klaaggedrag straalt geen volwassenheid uit. Ook aan schuldgevoelens hebben kinderen weinig. Er zijn moeders die hun kind opvoeden vanuit het gevoel niet genoeg te kunnen bieden. Hierdoor gaan ze compenseren door geen grenzen meer te stellen waardoor kinderen nog minder structuur krijgen in hun leven. Een kind dat op zo’n manier wordt grootgebracht voelt zich niet veilig genoeg om kind te zijn en zorgeloos op te groeien. Het voelt dat zijn of haar moeder weinig respect heeft voor zichzelf en leert dat dit dus de manier is om te leven.

Met het volgen van een cursus opvoeden neem je naar mijn idee dus ook niet de volledige verantwoordelijkheid als moeder. Wat kun dan doen om het tij te keren?

De positieve kant van spiegelen

Ik geloof heilig in het zelfherstellend vermogen van kinderen als de ouders bereid zijn te veranderen. Een kind spiegelt zich aan zijn of haar ouders en dat kan lastig zijn, zoals hierboven beschreven. Dit spiegelgedrag heeft echter ook een zeer positieve kant aan zich. Wanneer jij als moeder namelijk besluit dat jij een ander leven voor jezelf wenst en hier met volle kracht aan gaat werken ziet je kind dit ook. Er kan een enorme kracht van jou als moeder uitgaan als jij besluit je leven ten goede te veranderen. Het is het beste voorbeeld dat een kind kan hebben.

Als jij als moeder bereid bent jezelf en je eigen leven onder de loep te nemen ziet jouw kind dat je volwassen handelt.

Doorbreek de cirkel, begin bij jezelf

Ieder mens wordt gevormd door zijn of haar verleden. Dit geldt voor jouw grootouders, je ouders, jou zelf en voor je kinderen. Geestelijke problemen kunnen zelfs van generatie op generatie worden ‘doorgegeven’. Het is aan jou om het besluit te nemen deze cirkel te doorbreken.  Alles wat daar voor nodig is, is de bereidheid kritisch naar jezelf je kijken en te besluiten dat jij jezelf (en daarmee dus ook je kinderen) het beste leven wenst dat er bestaat.

Als je open staat voor alles dat er in jou leeft straal je uit dat je er mag zijn.

De beste boodschap die jij je kind kunt geven is volgens mij;

Ik mag er zijn en jij mag er zijn.