Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
Loslaten is moeilijk
Elke moeder weet hoe moeilijk het is om los te laten. Het begint al bij de bevalling. Negen maanden draag je jouw baby bij je. En dan komt het moment dat je jouw baby met de wereld gaat delen. Niet voor niets zijn er kraamtranen. Loslaten is moeilijk.
Dan gaat je kindje voor het eerst naar de opvang. Niet voor niets sloeg ik die stap over. Ik kon het niet. Ik droeg mijn eerste baby Rosa dichtbij me, bij alles wat ik deed. En ik gaf negen maanden borstvoeding. Dat was onze gelegenheid om nooit langer dan een paar uur van elkaar verwijderd te zijn. En toch is loslaten op den duur onvermijdelijk. Hoe zwaar me dat ook valt.
De eerste schooldag
De eerste schooldag was feestelijk voor Rosa. Zij was er klaar voor. Zij kon al fietsen en was zindelijk. En ze droeg een mooie Oilily rugzak met een 11-uurtje erin. Want tussen de middag haalde ik haar op om samen te lunchen. Later, op de middelbare school voelden we allebei dat die navelstreng ons symbolisch wel erg strak verbond. Zij werd een helse rebel. Om meer ruimte te kunnen nemen voor haar eigen ontdekkingen. Het was een moeilijke periode voor ons allebei.
Studeren en uit huis
Rosa is inmiddels gaan studeren en woont niet meer thuis. En nog steeds had ik het gevoel verantwoordelijk te zijn voor haar doen en laten. Er kwam voor mij opnieuw een periode van bewust loslaten. Ik kreeg al eens inzichten door een stilteweek. Maar kort geleden maakten we samen iets heel moois mee. Een ritueel dat echt verandering heeft gebracht. Ruimte heeft gegeven aan onze moeder-dochter relatie. We gingen naar Sacha van Bekind Coaching in Muiden. Zij werkt onder andere met paarden. Het gaf ons eenvoudig inzicht in hoe mijn bezorgdheid haar een deel van haar vrijheid ontnam. En hoe dat ook anders kon.
Rosa’s levenspad in beeld
We betreden de wei en de drie paarden komen nieuwsgierig op ons af lopen. Eentje neemt daarbij het voortouw. Winner gaat ons helpen loslaten. Eerst vraagt Sacha of mijn dochter haar levenspad uit wil beelden, door attributen in de paardenbak te verspreiden. Zij legt een mooie boog neer met pylonen, lege wasmiddel flessen en ringen. Vervolgens gaat zij op het paard zitten en mag ik het paard aan de hand nemen en ons langs Rosa’s levensweg leiden.
Loslaten is moeilijk, maar de paarden wijzen ons de weg
Ik pak de teugels dicht bij de mond van het paard vast en wil gaan lopen. ‘Wacht even’ Zegt Sacha. ‘Ga je het paard zo meenemen?’ ‘Ja’, zeg ik, ‘want anders struikelt hij over al die spullen in de bak’. Sacha begint te lachen en Rosa ook. ‘Denk je niet dat het paard zelf uit zijn ogen kan kijken?’ Vraagt Sacha. We moeten nu alle drie hard lachen. En voel je hier hoe deze actie van mij symbool staat voor mijn ‘durven loslaten’ van Rosa? Ook zij kan zelf uitkijken voor gevaar. Dat hoef ik niet meer te doen voor haar. Ik laat nu de teugels vieren en we lopen verder.
Rosa’s verhaal en de reactie van de paarden
We lopen langs de attributen die Rosa uitstalde als symbool voor haar levenspad. En zij vertelt ons haar verhaal. Prachtige plannen heeft ze. De reacties van het paard laten zien hoe Rosa erin staat. En Sacha stelt de juiste vragen om haar meer inzicht te geven in haar eigen overtuigingen. Prachtig. Dat paard voelt precies de energie, waarmee Rosa iets vertelt. Of zelfs de manier waarop zij dat symbolische pad had uitgestald. Het paard geeft aan waar zij meer vertrouwen mag hebben. Het is wonderlijk hoe wijs die dieren zijn. En hoe scherp ze duiden kunnen door de vertaling van Sacha, die alleen maar vragen stelt.
Ik geef de teugels uit handen, Rosa pakt de teugels nu zelf
We zijn weer bij het begin. Ik mag nu de teugels loslaten en Rosa pakt zelf die teugels vast. Ik mag blijven staan en kijken. En Rosa mag nog een rondje doen, langs haar levenspad. In haar eigen tempo, met de teugels in eigen handen. Ik blijf staan en kijk ernaar. Ik sta ineens als een rietje te trillen. En de tranen lopen over mijn wangen. Zo voelt loslaten. Het brengt me dus angst. Dat het mis kan gaan. En misschien ook wel verdriet. Een gevoel van verlatenheid. Dat Empty-nest gevoel. Rosa stapt rustig van mij vandaan. Die eerste stappen voelen voor haar ook zwaar, maar vooral vreemd en nieuw. En ook vrij!
Adem in adem uit. En laat los
Dan adem ik een paar keer diep door. En ik voel een rust over me heen komen. Ik voel een warme gloed achter me. Als ik omkijk, zie ik een ander paard pal achter mij staan. Om mij te steunen. ‘Je bent niet alleen’ voel ik aan zijn houding. Van ontroering laat ik nog wat tranen rollen. Maar ik voel me sterk en gesteund. Ik voel vertrouwen. Dat ik los kan laten, zonder dat de wereld instort. Wat een opluchting. Voor mij en voor mijn dochter. En wat mooi dat die paarden ons precies laten zien wat we nodig hebben.
Ritueel om nieuw gedrag te verankeren
Het is een ritueel om nooit te vergeten. Rosa en ik hebben het er niet vaak meer over. Want woorden zijn niet altijd nodig. En als ik de neiging heb me ergens mee te bemoeien denk ik aan die teugels, die zij nu zelf in handen heeft. Dan laat ik dat moment voorbij gaan. Het is of dit ritueel nieuw gedrag heeft verankerd in ons leven. En in plaats van me te bemoeien, vraagt zij nu regelmatig zelf om advies. Dat voelt heel anders. Veel beter zelfs! We zijn een nieuwe fase in gegaan.
Gaat jouw dochter ook uit huis? Studeren en op kamers of op reis? En wil je een ritueel doen om deze mijlpaal op een fijne manier te ‘vieren’. Een ritueel, dat je helpt inzien wat je nog los mag laten? Neem dan contact op met Sacha van Bekind Coaching.
Sacha Goezinnen
Dijkweg 3
1398 PG Muiden
06 42 68 11 80
