Loslaten… en andere lastige lessen van onze kinderen

Wie voedt wie nu eigenlijk op?
In mijn rol als moeder van onze prachtige zoon (Dominique, 4 jaar) betrap ik mijzelf nog wel eens op de overtuiging dat hij als kind met name van ons als ouders moet leren. Wij (mijn man en ik) brengen hem tenslotte groot. Inmiddels zou ik toch beter moeten weten…hij brengt ons net zo goed groot! En denk maar niet dat hij ons daarin probeert te sparen..

Wat leer ik van mijn kind?
Je kunt erop vertrouwen dat je kind jou telkens op het juiste moment laat zien wat jij nog niet hebt geleerd en in welk (lastige) stukje jij je bevindt.
Toen onze zoon werd geboren vond ik de grote verantwoording die ik voor dit kleine hummeltje had zeer beangstigend. Een levenslange verbintenis, waar je niet zomaar uit kunt stappen. Destijds heb ik in het prille moederschap ervaren dat ik stukken van mijzelf moest ‘inleveren’. Het voelde als een grote opoffering van mijn eigen ik.
Nu weet ik beter. Ik heb oude, verloren stukken van mijzelf hervonden en de delen die ik heb ingeleverd had ik achteraf bezien toch niet meer nodig en zaten mij eigenlijk in de weg.

Het belangrijkste stuk dat ik moest leren in de eerste jaren met onze zoon was mijzelf te verbinden aan hem en daarbij mijzelf niet kwijt te raken. Een stabiele factor zijn voor mijn kind en toch mijzelf kunnen blijven ontwikkelen en mijn eigen behoeften blijven herkennen. Afgelopen zondag heb ik ontdekt dat ik in een nieuwe fase ben aangekomen. Wederom was het Dominique die mij hier niet al te subtiel op heeft gewezen. Ik werd weer even met mijn neus op de feiten gedrukt, terwijl het voorval op zich niet zo veel voorstelde.

Een eenvoudig voorval…aanleiding voor inzicht
Dominique is een fietsfanaat. Sinds hij zich heeft bevrijd van zijn zijwieltjes (die voor baby’s zijn….) is hij bezeten door het fietsen. Wanneer hij ’s ochtends zijn ogen opent is de eerste vraag: “mag ik met mijn eigen fiets naar school, mam?”
Zo ook zondag. Hij fietste lekker door de straat, ik zat in de voorjaarszon met een goed boek in de tuin. Ik hield een oogje in het zeil. De afspraken tussen Dominique en mij waren voor zover ik wist helder. Aan de ene kant mag hij tot het huis van Nynke en aan de andere kant tot het huis van Julia. Zo klaar als een klontje. Tot het moment dat ik even in gesprek raakte met een vriendinnetje die langsliep en ik vervolgens mijn jongetje kwijt was. Ik riep hem, maar kreeg geen reactie. Na enige tijd kwam hij samen met een groepje andere kinderen doodleuk aangefietst. Ze waren helemaal tot de brug gegaan, zonder zwemvest aan. Mijn hart maakte een sprongetje.

Mijn kind wordt groot…ga ik mee of schiet ik in de weerstand?
Natuurlijk mag je dan boos zijn als moeder. Er is een grens overschreden en dat moet duidelijk zijn. Bij mij werd echter iets meer geraakt, want ik nam Dominique woedend aan zijn jasje mee naar binnen en stak niet onder stoelen of banken wat ik ervan vond. Natuurlijk was ik er op dat moment van overtuigd dat de boosheid volkomen terecht was en puur en alleen te maken had met dit incident. Later kwam ik erachter dat er meer gebeurde met mij…

Waar sta ik en wat wordt er bij mij geraakt?
Ik veronderstelde dat ik na ruim vier jaar nog steeds in het leerstuk ‘Verbintenis aan de ander zonder jezelf te verliezen’ zat. Wat naïef mam, de tijd heeft niet stilgestaan!
Er heeft een verschuiving plaatsgevonden. Ik moet leren loslaten vanuit verbintenis! Dat is even iets heel anders. De wereld van je kind wordt in een enorm rap tempo verruimd. Vriendjes, vriendinnetjes, sociale activiteiten, sociale regels…
Dat vergt vertrouwen in de band die je hebt met je kind en dus vertrouwen in jezelf.
Dominique raakte mij in dit ‘nieuwe’ stukje. Heb ik hem voldoende liefde en veiligheid geboden om hem een stukje los te kunnen laten?

Kinderen laten ons het ‘onveilige stuk in onszelf’ zien
Welke leeftijd je kind ook heeft, ik denk dat ieder kind zijn of haar ouders kan raken in een ‘onveilig’ stuk. Het opvoeden van kinderen betekent indirect dat wij zelfkennis verwerven. Meestal gaat dit niet zonder slag of stoot. Opvoeden kan pijnlijk zijn. Kinderen ontwikkelen zichzelf zo snel, dat het soms lastig is om hun tempo bij te benen. Zij leren ons om los te laten en te vertrouwen. Zij dagen ons uit te groeien in plaats van stil te blijven staan in het veilige, bekende…
Alles wat jij als persoon over jezelf kunt leren dient zich eigenlijk als vanzelf aan in de veiligheid van je eigen gezin. Het kost geen extra tijd of geld. Jouw cursus persoonlijke ontwikkeling begint aan het ontbijt en stopt pas als de oogjes dicht zijn… en de snaveltjes toe.