Ik ben wie ik ben en niet wat ik doe

Ben ik de rol die ik vervul?
Laatst stelde ik de volgende vraag aan een van mijn cliënten: “Wie zou jij zijn als je alleen nog maar stil zou zitten op de bank?” Het beeld dat zich onmiddellijk op haar netvlies vormde riep een hevig angstgevoel bij haar op. We zijn met elkaar de gedachten gaan opspeuren die dit angstgevoel bij haar teweeg brachten. Al snel werd duidelijk dat de angel zat in haar overtuiging dat zij acceptatie nodig had van de mensen om haar heen om te kunnen en durven leven. Die acceptatie zou zij in haar leven ‘verdienen’ door de rollen die zij vervult; de rol van moeder, de rol van werknemer, de rol van levenspartner. Wanneer zij deze rollen niet meer optimaal zou (kunnen) vervullen zouden de mensen om haar heen haar af kunnen wijzen. Mijn cliënte was in de loop van haar leven vergeten dat zij een waardevol mens is, een uniek mens met een unieke persoonlijkheid die los staat van alle (bedachte) rollen die zij in haar leven vervulde.

Ik ben OK in mijn rol, maar daar buiten?

Wat zijn er toch veel vrouwen die zich identificeren met de rollen die zij vervullen in hun leven. Vrouwen die de leukste moeder van het schoolplein proberen te zijn en vrouwen die het gevoel ‘er toe te doen’ ontlenen aan het feit dat zij een glansrijke carrière maken. Het gevoel ‘OK’  te zijn als mens hangt voor velen samen met de prestaties die zij leveren in hun leven, de buitenkant dus…

Een oprecht gevoel van eigenwaarde of een illusie?

Een oprecht gevoel van eigenwaarde staat in mijn optiek altijd los van de dingen die je doet in je leven. Het zegt iets over je binnenste. Het is het vertrouwen dat je goed genoeg bent als mens, puur om wie je bent.

Wanneer jij pas het gevoel hebt iemand te zijn als je ergens in uitblinkt of 200% van jezelf geeft, is het geen eigenwaarde wat je voelt. Je leeft dan in de illusie dat je goedkeuring of zelfs waardering van anderen nodig hebt in je leven. Veel mensen zijn bang alleen achter te blijven als zij niet aan een ideaal plaatje voldoen, want anderen zouden je kunnen afkeuren of zelfs afwijzen.

Je leven hangt aan een zijden draadje als dit je basis is. Er hoeft maar iets met je te gebeuren waardoor jij je zo belangrijke rollen niet meer kunt vervullen en je bent nergens meer….

Dit geeft een benauwend gevoel, je creëert een afhankelijkheid die je verstikt. In je rol ben je iemand, zonder rol ben je niets meer. Je hebt een honger naar acceptatie die niet is te stillen.

Honger naar waardering…..ook een valkuil voor de therapeut/coach!

Het zou hypocriet van mij zijn te beweren dat ik altijd los ben geweest van de waardering van anderen en dat wie ik ben (mijn ‘zijn’) altijd los heeft gestaan van de waardering die ik krijg in mijn beroep. Zeker in de eerste periode dat ik aan het werk ging als counsellor identificeerde ik mij ook soms met mijn werk. Ik kon mijzelf voelen groeien als ik iemand succesvol had geholpen en omgekeerd kon ik mij kleiner voelen worden als iemand kritiek uitte over de begeleiding die ik bood.

Het is een van de grootste valkuilen van een therapeut of coach; jezelf belangrijk gaan vinden omdat anderen jou belangrijk vinden en je om hulp vragen. Het is een verkapte vorm van honger naar acceptatie van anderen.

Voor mij is de eerste periode als counsellor daarom erg leerzaam geweest. Ik heb inmiddels het vertrouwen dat ik OK ben onafhankelijk van wat ik ‘neerzet’ in mijn leven, maar ook bij mij is daar behoorlijk wat zelfonderzoek (en de daarbij behorende ‘groeipijn’) aan vooraf gegaan.

Ik leef dus ik ben waardevol

Houd jezelf niet voor de gek door te denken dat jij bent wat je doet in het leven. Dat de waarde van jou zelf afhangt van wat jij laat zien in je leven. Het is een grote verleiding om mee te doen aan deze droomwereld waarin veel mensen leven. We houden het gevoel bij elkaar in stand. Kijk maar eens wat de meeste mensen op verjaardagen als eerste aan elkaar vragen: “Wat doe jij in het dagelijks leven?”

Het komt maar zelden voor dat iemand aan een ander vraagt: “Wat doe jij graag in je leven?” terwijl je met deze vraag iemand pas echt beter zou kunnen leren kennen!

Het feit dat je leeft is het grootste bewijs dat je waardevol bent, anders zou je simpelweg niet bestaan. Leef daarom het leven dat bij je past en doe dit voor jezelf, niet omdat je denkt dat anderen jou zo graag in die rol zien. Je hebt de goedkeuring van anderen nooit nodig. Het is leuk als je omgeving achter je staat en jou waardeert om wat je doet, maar je bestaansrecht hangt er niet van af.

Kijk bij jezelf maar eens wat jou echt zo uniek maakt. Je zult er al snel achter komen dat je hierop het antwoord niet vindt in de manier waarop jij je werk uitoefent of het aantal keer dat jij als hulpmoeder met je neus vooraan staat op de school van je kinderen. Het draait om iets anders en het is vaak een goed verborgen ‘geheim’ omdat we er gemakkelijk aan voorbij gaan in ons leven.