Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
door: Manon Moret, www.moretpartners.com.
Het is zover. Een nieuw ‘product’ is geboren. Met veel plezier heb ik in januari mijn eerste training “psychosociale problemen in het kraambed” gelanceerd. Het is een training uit een reeks specialistische trainingen voor zorgverleners zoals kraamverzorgsters, verloskundigen, wijkverpleegkundigen, gynaecologen en huisartsen.
De trainingen zijn gericht op voorlichting en bewustwording van de eigen rol als zorgverlener bij patiënten/cliënten met psychosociale problemen. Ik ga in op de feiten en fabels rond pre- en postpartum depressie, maar ik ga met name in op de rol en functie van de eerstelijns zorgverlener; hoe signaleer je problemen, hoe maak je het bespreekbaar, hoe ga je om met weerstand, hoe sta je als mens in je werk en wat kun je (naast je reguliere werk) voor cliënten/patiënten betekenen?
Het is een voorrecht om met zorgverleners te werken. Tot nu toe heb ik veel mensen ontmoet die erg openstaan voor dit nieuwe stukje kennis en vaardigheden. Dat is mooi om te ervaren.
Trouwe lezeressen van mijn column weten dat ik mijn praktijk (ongeveer 3 jaar geleden) startte, nadat ik zelf een strijd tegen postpartum depressie voerde. Persoonlijk heb ik destijds niemand getroffen die deze problematiek echt begreep en mij kon uitleggen wat er met mij gebeurde. Ik heb mij persoonlijk door zoveel literatuur geworsteld en heb uiteindelijk met zoveel andere vrouwen gesproken dat ik mijzelf en de problematiek beter en beter ging begrijpen.
Voor mijn gevoel is het niet logisch dat alle vrouwen zelf het wiel op deze manier moeten uitvinden. Natuurlijk moet iedere vrouw door haar eigen problematiek heen, maar het zou zoveel verschil maken als zorgverleners eerder dreigende problemen signaleren en dit bespreekbaar maken. Een tijdige start van een goede behandeling en begeleiding kan chronische vormen van depressie en (hechtings)problemen bij kinderen voorkomen.
Jonge moeders ontmoeten tijdens hun zwangerschap en de eerste tijd na hun bevalling veel zorgverleners; denk aan de verloskundige, de huisarts, de arts van het consultatiebureau, de wijkverpleegkundige, eventueel de gynaecoloog of kinderarts. Wat een mogelijkheden om psychische nood bij moeders te herkennen!
Helaas is dit (nog) een utopie. Postpartum problematiek wordt nog te weinig herkend en erkend. Als je bedenkt dat 13% van alle vrouwen na de bevalling te maken krijgt met postpartum depressie en dan bekijkt hoeveel van deze vrouwen daadwerkelijk goed worden behandeld en begeleid, dan schrik je.
Er is een grote groep vrouwen die verborgen lijdt aan depressie. Veel zorgverleners denken helaas dat de problematiek die zij tegenkomen aanpassingsproblemen zijn, die vanzelf overgaan als de moeder gewend is aan haar nieuwe rol. Ik geef toe dat de scheidingslijn tussen depressie en aanpassingsproblemen soms erg dun is. Ik ben echter van mening dat teveel moeders hierdoor niet worden gehoord. Dit is overigens geen verwijt naar zorgverleners toe. Het is een onderwerp dat nog te weinig aan bod komt in de scholing van zorgverleners. Dit is dan ook mijn belangrijkste motivatie geweest om dit jaar actief aan het werk te gaan met het voorlichten en trainen van zorgverleners. Ik ben gestart binnen de kraamzorg. Er blijkt een grote behoefte te zijn aan de training. Ik merk dit aan de enorme betrokkenheid en actieve deelname van de kraamverzorgsters. Zij staan open voor nieuwe kennis en ervaring. Dat is prachtig om te ervaren.
het zou toch geweldig zijn als de moeders van de toekomst al in het kraambed (of misschien al in de zwangerschap) kunnen merken dat zij gehoord en begrepen worden?
Het is absoluut niet nodig om dat (aanstaande) moeders alleen worstelen met problemen die goed behandelbaar zijn.
Ik hoop dat dit besef meer en meer zal doordringen in ons land, zowel bij vrouwen zelf als bij zorgverleners.
Het is een voorrecht om met zorgverleners te werken. Tot nu toe heb ik veel mensen ontmoet die erg openstaan voor dit nieuwe stukje kennis en vaardigheden. Dat is mooi om te ervaren.
Trouwe lezeressen van mijn column weten dat ik mijn praktijk (ongeveer 3 jaar geleden) startte, nadat ik zelf een strijd tegen postpartum depressie voerde. Persoonlijk heb ik destijds niemand getroffen die deze problematiek echt begreep en mij kon uitleggen wat er met mij gebeurde. Ik heb mij persoonlijk door zoveel literatuur geworsteld en heb uiteindelijk met zoveel andere vrouwen gesproken dat ik mijzelf en de problematiek beter en beter ging begrijpen.
Voor mijn gevoel is het niet logisch dat alle vrouwen zelf het wiel op deze manier moeten uitvinden. Natuurlijk moet iedere vrouw door haar eigen problematiek heen, maar het zou zoveel verschil maken als zorgverleners eerder dreigende problemen signaleren en dit bespreekbaar maken. Een tijdige start van een goede behandeling en begeleiding kan chronische vormen van depressie en (hechtings)problemen bij kinderen voorkomen.
Jonge moeders ontmoeten tijdens hun zwangerschap en de eerste tijd na hun bevalling veel zorgverleners; denk aan de verloskundige, de huisarts, de arts van het consultatiebureau, de wijkverpleegkundige, eventueel de gynaecoloog of kinderarts. Wat een mogelijkheden om psychische nood bij moeders te herkennen!
Helaas is dit (nog) een utopie. Postpartum problematiek wordt nog te weinig herkend en erkend. Als je bedenkt dat 13% van alle vrouwen na de bevalling te maken krijgt met postpartum depressie en dan bekijkt hoeveel van deze vrouwen daadwerkelijk goed worden behandeld en begeleid, dan schrik je.
Er is een grote groep vrouwen die verborgen lijdt aan depressie. Veel zorgverleners denken helaas dat de problematiek die zij tegenkomen aanpassingsproblemen zijn, die vanzelf overgaan als de moeder gewend is aan haar nieuwe rol. Ik geef toe dat de scheidingslijn tussen depressie en aanpassingsproblemen soms erg dun is. Ik ben echter van mening dat teveel moeders hierdoor niet worden gehoord. Dit is overigens geen verwijt naar zorgverleners toe. Het is een onderwerp dat nog te weinig aan bod komt in de scholing van zorgverleners. Dit is dan ook mijn belangrijkste motivatie geweest om dit jaar actief aan het werk te gaan met het voorlichten en trainen van zorgverleners. Ik ben gestart binnen de kraamzorg. Er blijkt een grote behoefte te zijn aan de training. Ik merk dit aan de enorme betrokkenheid en actieve deelname van de kraamverzorgsters. Zij staan open voor nieuwe kennis en ervaring. Dat is prachtig om te ervaren.
het zou toch geweldig zijn als de moeders van de toekomst al in het kraambed (of misschien al in de zwangerschap) kunnen merken dat zij gehoord en begrepen worden?
Het is absoluut niet nodig om dat (aanstaande) moeders alleen worstelen met problemen die goed behandelbaar zijn.
Ik hoop dat dit besef meer en meer zal doordringen in ons land, zowel bij vrouwen zelf als bij zorgverleners.
Herken PPD-symptomen,vraag hulp en word weer jezelf
Maak jij je zorgen dat jij ? of iemand die je dierbaar is ? aan een postpartum depressie (PPD) lijdt? Dit inzichtelijke boek vertelt je alles over deze ziekte en legt op heldere wijze uit waarin deze verschilt van de ‘babyblues’. Je leest waar je de juiste hulpverleners vindt,hoe je de verschillende behandelingen (medicatie, therapie en praatgroepen) kunt beoordelen en hoe je een uitgebreid herstelplan maakt.
- Lees de boektip
