Column: “Mama, wat is een diploma?”

door: Asha Vasconcellos – Badal, www.zijnwiejebent.nl.
Als je kinderen hebt, dan word je regelmatig – wat zeg ik – dagelijks geconfronteerd met jezelf. Zo had ik dat laatst ook weer. Druipend van het water kom ik het zwembad uit. Mijn dochtertje van 3,5 in mijn kielzog. De badmeester en -juf staan plechtig naast elkaar. En twee andere ouders hebben een videocamera bij zich. Ik ga met Olivia naast een moeder-met-zoon staan. En dan roept de meester een meisje naar voren. ‘Gefeliciteerd! Je hebt je diploma overlevingszwemmen gehaald.’ Het meisje wordt gefilmd door haar trotse moeder en neemt het papiertje in ontvangst. Daarna mag ze een koekje pakken. En dan is de volgende peuter/kleuter aan de beurt.

Terwijl de plechtigheid zich voltrekt, kijk ik naar m’n dochter. Die begrijpt de hele toestand niet en lijkt totaal niet onder de indruk. Zij heeft geen diploma gehaald, want zij kon nog niet alle vereiste onderdelen uitvoeren. Aan het eind van de uitreiking krijgt ze wel een koekje, want ze heeft heel erg haar best gedaan. ‘Geeft niets, hoor.’ zegt de badjuf, ‘we kunnen niet allemaal zo snel zijn. Nog een paar weekjes oefenen en dan lukt het jou ook.’ Maar de troostende woorden treffen geen doel, want dochterlief is helemaal niet teleurgesteld, maar meer geïnteresseerd in het koekje en de glijbaan in het peuterbad.

Even later lig ik in het peuterbad te kijken hoe mijn dochter telkens weer schaterlachend via de glijbaan het bad in plonst. En nu heb ik tijd om te voelen wat ik echt voel. Mijn dochter is niet verdrietig, dus ik hoef niet te troosten. Ik ben ook niet teleurgesteld dat mijn dochter haar diploma niet heeft gehaald, want ik geloof heel erg in je eigen tempo hebben, je eigen plan trekken, jezelf blijven. En voor presteren heb je de rest van je leven nog tijd, niet?

Maar wat voel ik dan? Het is weliswaar niet groot, maar toch, er zit iets. Een raar gevoel, een ‘frubbeltje’ noem ik het maar even. En als ik intune op dat gevoel, passeren heel snel de vele gebeurtenissen – waarin ik niet slaagde, geen diploma haalde, niet overging, enz – de revue. Gebeurtenissen waar ik zelf heel erg teleurgesteld over was, maar waar er geen ruimte en plaats was voor mijn teleurstelling. Want die ruimte werd ingenomen door de teleurstelling van mijn ouders. Hoe erg het voor hen was. Wat ze nu tegen de buren moesten zeggen. Wat de familie wel niet zou denken.

Mijn ouders zijn geen monsters, maar gewone mensen die ook hun teleurstelling weggemoffeld zagen worden door de emoties van hun ouders. En dat herhaalden ze bij mij. En dat kan ik dus ook herhalen bij mijn dochter. Gelukkig deed ik dat niet, want ik ben me al jaren bewust van dit mechanisme. En toch voelde ik dat ‘frubbeltje’. En dat ‘frubbeltje’ maakte mij er op attent, dat ik nog een stukje van mijn vroegere teleurstelling over mijn zogenaamde falen nog had te verwerken. Dus deed ik dat.

Dat is één van de mooie kanten van moeder zijn, vind ik. Een kant die niet vaak wordt belicht, want het is ook een hele kwetsbare en soms ook best een ongemakkelijke kant. Zodra zich iets voordoet in het leven van onze kinderen dat iets bij ons raakt, krijgen we een cadeautje. Namelijk de gelegenheid om onszelf te genezen. Om onze emotionele pijn te verwerken. En als we dat durven doen, kunnen we vrijer, spontaner en onbelaster leven. En dat is toch zeer de moeite waard, niet?

Zit jij met emotionele pijn die je maar niet verwerkt krijgt? Wil je daar graag hulp bij? Neem dan gerust contact met me op via http://www.zijnwiejebent.nl/contact. Ik kan je helpen met EFT je pijn te neutraliseren. EFT is een makkelijk te leren interventietechniek, die snel en eenvoudig werkt. Op mijn website http://www.zijnwiejebent.nl/ervaringen kun je lezen hoe mensen het werken met mij en EFT hebben ervaren.