Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
door: Asha Vasconcellos – Badal, www.zijnwiejebent.nl.
De meeste vrouwen die moeder zijn, vinden het over het algemeen geweldig. Dat er een mini-mens rondloopt die ‘mama’ tegen ons zegt, is best wonderlijk en ontzettend mooi. Een mini-mens, die denkt dat wij de zon op laten komen en zorgen dat brieven bij Sinterklaas en de Kabouter Plop bezorgd worden, is vertederend. Een mini-mens, die lekker zit te smikkelen aan tafel van de koekjes die je samen gebakken hebt, is hartverwarmend. Ja, dat geeft een goed gevoel. Een gevoel van gelukzaligheid. Een gevoel van harmonie. Totdat het mini-mens stampvoetend en ‘NEE’-schreeuwend weigert z’n bord leeg te eten. Of zich aan te kleden om naar school te gaan. Als zelfs tot 3 tellen geen indruk meer maakt, dan is alle gevoel van harmonie weggeëbd. We zijn verhit, geïrriteerd en boos. ‘Verdorie, werk nou mee. Hè, gisteren vond je dit wel leuk.’ Geen reactie, geen verandering in gedrag.
En dan is daar die schreeuw. “EN NU IS HET KLAAR!”… “NU HOUD JE OP!” Geschreeuw waarvan we onszelf hadden beloofd die nooit te uiten. Geschreeuw die ons door merg en been ging toen we wij zelf klein waren en dat over ons heen kregen. Geschreeuw waarvan wij nu weten dat het schadelijk is voor de kinderziel.
Vervolgens ervaren we spijt en zitten we met een rotgevoel in onze maag. Een gevoel van falen, een gevoel van ouderlijk herhalen. En wat moeten we nu doen? We hebben iets kapotgemaakt. We zijn niet veilig geweest voor onze mini-mensen. Wat nu?
Wel, we kunnen onszelf imperfect moederschap verwijten. En de rest van de dag ons denkbeeldige strafblad aanvullen met eerdere incidenten. Vol schuldgevoel iets lekkers voor de kinderen klaarmaken of hun kamer opruimen. Met een knijper in de maag kijken naar de buurvrouw die wél liefdevol haar weerbarstige kind toespreekt. Met een ‘zie je wel, ik doe het niet goed’-gevoel uiteindelijk de dag afsluiten.
Maar we kunnen onszelf ook troosten voor we verder gaan. Even stilstaan… hand op ons hart leggen… rustig ademhalen… en tegen onszelf zeggen: “Ook al ben ik nu laaiend en wil ik liever dit kind achter het behang plakken… ik accepteer mezelf en ik houd van mezelf… helemaal.”
We kunnen onszelf volledig toestemming geven om ons zo boos en geïrriteerd te voelen als we op dat moment zijn. Werkelijk te ZIJN mét de boosheid en de irritatie, hoe ongemakkelijk dat ook kan voelen. Want als we dat doen, dan geven we onszelf de mogelijkheid om onvoorwaardelijk van onszelf te houden. En als we onvoorwaardelijk van onszelf houden, kunnen we dat ook van onze eigen mini-mensen.
Volledige zelfacceptatie doet wonderen. Het maakt ons zacht ten opzichte van onszelf. We zijn dan in staat onszelf te vergeven en met compassie naar onszelf te kijken. En daardoor kunnen we even later tegen ons kind zeggen: “Het spijt me dat ik tegen je geschreeuwd heb. Ik houd van je.”
Reken maar dat dat helend is voor de kinderziel… die van ons kind én die van onszelf.
Zit jij met emotionele pijn die je maar niet verwerkt krijgt? Wil je daar graag hulp bij? Neem dan gerust contact met me op via www.zijnwiejebent.nl/contact. Ik kan je helpen met EFT je pijn te neutraliseren. EFT is een makkelijk te leren interventietechniek, die snel en eenvoudig werkt. Op mijn website www.zijnwiejebent.nl/ervaringen kun je lezen hoe mensen het werken met mij en EFT hebben ervaren.
