Vlees noch Vis

Mijn Rosa was vier toen ze me vroeg: ‘wat eten we vanavond’? ‘Kip’ zei ik argeloos. Haar gezicht liep langzaam vol met afgrijzen. Ze fronste eerst en langzaam vormde zich een uitdrukking alsof ik iemand vermoord had. Toen kwam er een zweem van ongeloof en vroeg ze voorzichtig: ‘Kip…van pok, pok… pok?’ terwijl ze haar armen als kippenvleugels bewoog. Haar ongeloof had een zweem van hoop in zich. Hoop dat het niet zo was. Ik stond met mijn mond vol tanden. Ik moest mijn kind van vier, mijn kleine gevoelige dierenvriendin, uit gaan leggen dat mensen dieren doden. Doden en opeten. Nog nooit eerder had ik het zo vreselijk gevonden. Mijn ziel was niet van meet af aan tegen het doden van dieren. Die van Rosa wel. Gruwelijk vond ze het. Ze was boos. Heel boos.

Omdat ik niet wist waar ik de tijd vandaan moest halen om vegetarisch te leren koken, maakten we een deal. Ik legde uit dat we een beetje vlees wel nodig hadden. We aten alleen nog biologische kip, die een fijn leven had gehad. Varkens zijn te lief om op te eten, dus dat doen we helemaal niet meer. En koe, heel af en toe. En maar hopen dat het een oude was. Oud en moe. We eten vaker vis. Vis is minder aaibaar en zwemt in zijn leven lekker rond. Zolang het stukjes zijn die niet meer op vis lijken is het goed. Best lekker ook.

Echt principieel zijn we nooit geworden. Als we te gast zijn eten we wat we voor ons neus krijgen. Behalve konijn, want die hebben we zelf in een hok. Die zouden we niet meer onder ogen kunnen komen. En hert, want die zijn onschuldig. Wie die schiet is gemeen. Laatst aten we vis. Onherkenbaar en smakelijk. Ik zei:’goed drinken meiden, want vis moet zwemmen’. Ik bedoelde er niets mee. Het is zo’n uitdrukking die mijn moeder altijd bezigde. Maar ‘Vis moet zwemmen’ was te veel voor onze Rosa. Veel te beeldend. Ze smijt haar bestek neer en roept: ‘Nou bedankt!’ ‘Nu zie ik die vis zwemmen. Die eet ik dus niet meer op. Je weet toch dat ik Nemo nog niet vergeten ben!’ Nemo onze overleden goudvis, die zo lief en trouw langs het raampje van zijn kom zwom. Met dikke tranen staakt ze de maaltijd. Morgen eten we sojavlees!

Durf te leven!
Tot ziens op www.mamas.nl

Hartelijke groet, Vivienne Westerhoud