Topmoeder

De Mexicaanse griep grijpt om zich heen. Bij ons in de straat zijn al zeker 7 kinderen ziek geweest voordat dan ook mijn kleine Julia (8) de pineut is. Hoge koorts en zoveel hoesten dat het pijn doet aan haar hele lijfje. Mijn dochters zijn al in geen jaren zo ziek geweest. Ze worden steeds onafhankelijker. Ze hebben mij steeds minder nodig zoals ze me vroeger nodig hadden. Ik krijg steeds meer de ruimte voor mijn eigen dingen. Dat voelt  goed. Het zijn eigenwijze meiden, een prinsesje en een stoere dame. Julia het ‘meisje’ dat scherpzinnig en modebewust is. En Rosa (10) die wild en vol het leven tegemoet treedt. Stoer en eigenzinnig.

Nu ligt het zieke hoopje mens een paar dagen in mijn armen met hoge koorts. Ik mag nergens heen. Als ik de hond uitlaat vraagt ze hoelang dat gaat duren. Boodschappen doet Rosa met veel plezier en trots. Zij heeft nergens last van en springt in en uit het huis naar school, de winkels en haar sportclubjes. Wat is ze groot en zelfstandig. Met trots zwaai ik haar telkens uit.

Julia wil geen paracetamol tegen de koorts. ‘Moet dat in mijn billen?’ vraagt ze geschokt. ‘Dat wil ik echt niet hoor, geef mij maar Reiki’.  Ik heb haar zelf geleerd dat Reiki helpt. Bij alles wat pijn doet. Bij alles wat ziek voelt. Haar vertrouwen is zo groot dat ik het met Reiki red. Ze wil ook steeds in bad en ik koel haar regelmatig met natte doeken. Tevreden en vol vertrouwen geeft ze zich aan me over. Mijn gedachten gaan terug naar hun babytijd. De tijd waarin ik mijn kleintjes op verzoek borstvoeding gaf. Ze bovenop mijn buik sliepen omdat ze de slaap alleen maar konden vatten als ze mijn hart hoorden kloppen. Ik ze overal mee naartoe nam op mijn arm. Jarenlang waren we onafscheidelijk van elkaar. Was ik hun zachte kussentje. Zij de reden van mijn bestaan.

Nu Julia ziek is wil ze precies hetzelfde als toen. Tegen me aan, bovenop me met mijn handen op haar hoofdje, buikje en overal waar het pijn doet. Ze is als een tevreden baby. Kijkt me liefdevol aan terwijl ze langzaam opknapt. Ik laat alles los. Niets in de hele wereld is belangrijker dan dit kleine kuikentje. Ze moet beter worden.  Ze slaapt en de koorts is gezakt. Ze wordt beter. Nu ik zo dicht bij mijn kind ben voel ik me weer ‘op en top moeder’. En mijn God, wat maakt me dat gelukkig!

Durf te leven!
Tot ziens op www.mamas.nl

Hartelijke groet, Vivienne Westerhoud