Seks, liefde en overwinning

door: Vivienne Westerhoud.
Ken je dat? Alles loopt lekker in je leven. Je kinderen zijn gezond en doen hun best op school. Je werk is je hobby. Je hebt fijne vrienden en doet leuke dingen. Maar één droom blijft onvervuld. Ik heb dat met de liefde. Ik ben nu tien jaar alleenstaande moeder. Heb wel het één en ander aan ‘vriendjes’ gehad, maar nooit iets serieus. Met serieus bedoel ik dat mijn kinderen ervan mogen weten. Dat je behalve goede seks ook leuke dingen samen doet. Dat je je dromen samen deelt. Tijd en aandacht voor elkaar hebt.

Het afgelopen jaar was er een man in mijn leven. Tall, dark & handsome. Ik ken hem van vroeger. Als kind zaten we samen op school en vonden we elkaar al leuk. Hij zocht en vond mij via internet. Allebei gescheiden. Allebei onder de indruk van elkaar. We ontmoetten zelfs elkaars kinderen. De aantrekkingskracht was magisch. Samenzijn voelde als diep hartscontact. En toch werd het geen relatie. Tenminste niet zoals ik me dat had voorgesteld. Hij werkte erg veel, dag en nacht en had dus te weinig tijd. En hij was niet trouw. Een jaar lang hield ik mezelf voor dat het wel goed zou komen. Hij had tijd nodig. Tijd om te wennen aan ons. Maand na maand, huilbui na woede-uitbarsting, hield ik vol dat hij wel zou veranderen. Dat hij wel echt bij mij wilde zijn. Hij zei ook dat hij dat wilde. We beleefden ook steeds mooie momenten. Maar dan was hij weer even weg. Voor werk of een andere vrouw. Mij in wanhoop achterlatend.

Als je mijn verhaal leest, dan weet je dat het natuurlijk niet klopt. Dat als liefde wederzijds is, je er gewoon voor elkaar bent. Of misschien is de liefde wel echt. Maar je kunt pas een echte liefdesrelatie met elkaar hebben als je voor elkaar kiest. Maar als je er zelf in zit, hoop je op wonderen. En neem je misschien ook wel eens genoegen met minder. Gewoon, omdat je bang bent hem te verliezen. Omdat je van hem houdt. Omdat je niet alleen wilt zijn. Omdat de seks zo fijn is. Of omdat je het nu eenmaal gewend bent, om jezelf weg te cijferen. Het voelt als een verslaving. En je wacht op een wonder. Maar wonderen kun je nooit afdwingen. Wonderen zien er nooit precies zo uit als je ze bedenken kunt. En wonderen geven je alleen wat goed voor je is.

Ik ben wakker geworden. Ik zie dat hij nooit mijn ware geliefde zal zijn. Hoe heerlijk ik hem ook vind. En ik zie dat ik verlang naar iets, wat hij mij niet geven kan. Dat ik worstelde met mijn eigen onvervulde verlangen. En hem daar steeds de schuld van gaf. Ik ben de uitdaging aangegaan om afscheid van hem te nemen. Of in elk geval van de relatie die we hadden. Ik heb hem zelfs bedankt voor de ‘les’. Want doordat hij steeds terug bleef komen, moest ik echt zelf die stap nemen. Voor mezelf kiezen. De eerste week deed dat pijn. Heel veel pijn. De tweede week voelde ik boosheid op het leven zelf. De derde week voelde ik me intens alleen.

Die gevoelens had ik eerder ook al eens. Daar bleef ik dan in hangen. In het gevoel van verlies. Het gevoel dat ik echte liefde was kwijtgeraakt. En ook het gevoel dat ik niet goed genoeg was voor hem. Nu zie ik mijn verlangen los van hem. Ik accepteer hoe hij is. Ik hou nog steeds van hem. Maar weet dat we niet bij elkaar horen. Die acceptatie is nieuw voor mij. En nu, de vierde week, voel ik me bevrijd. Ik geniet weer veel meer van alles wat ik heb. En vooral ook van wie ik ben. Ik ben niet meer boos. Ik heb mijn zelfvertrouwen hervonden. Ik heb mijn valse verlangen losgelaten. Mijn innerlijke strijd gestaakt. Het is een illusie dat iemand ooit kan veranderen speciaal voor een ander. De enige die elke situatie kan veranderen, dat ben je zelf. Wat een rijk gevoel geeft dat! Ik voel me sterk, mooi en gelukkig. En de wereld ligt voor me open. Het voelt als een overwinning. Dat wens ik elke vrouw! (en natuurlijk ook elke man!)

Durf te leven!

Vivienne Westerhoud
www.mamas.nl