Loslaten

Het was heerlijk deze zomer. Relatief doelloos lieten we ons door de weken drijven. Het was een rustige, rimpelloze tijd. Dus toen ik maandag de meisjes wakker maakte keken ze me in lichte paniek aan. ‘Moeten we weer?’ Op tijd leven vergt van ons drieën altijd veel. We laten ons zo makkelijk wegglijden in kletsverhalen en hangmomenten.

Nu gaat Rosa naar groep 8. Een spannende aankondiging van de overgang naar nieuwe tijden. Ze gaat dit jaar op kamp, CITO oefenen en toetsen en daarna zich alleen nog vermaken met sport en musical. Rosa wil dierenarts worden. Een mooie, grote droom. Tot nu toe had ik het gevoel op alles invloed uit te kunnen oefenen als het om mijn meisjes ging. Nu is het aan haar. Mijn grote meid. Ik kan haar nergens heen duwen of doorheen slepen. Ik kan haar hooguit stimuleren en ‘coachen’ in de richting die zij zelf kiest. Een nieuw tijdperk. Rosa is zich er ook van bewust. We hebben er een mooi gesprek over gehad. Ze is eraan toe. Ik hoef haar handje niet meer vast te houden. Ze biechtte op dat ze dat voor mijn plezier nog toeliet. Mijn betutteling, het kusje op school, het brengen en halen. Overal naartoe.

Ik mag haar een stukje verder los gaan laten. Wat is dat moeilijk. En wat is het mooi om haar met andere ogen te gaan zien. Deze week gebeurde het. Ik deed een stapje terug. Voor de ruimte die ik achter laat, neemt zij met enthousiasme zelf de verantwoordelijkheid voor haar dromen. Met een beetje meer afstand zie ik steeds grotere delen van haar. Een wondermooi wezen is ze.

Durf te leven!
Tot ziens op www.mamas.nl

Hartelijke groet, Vivienne Westerhoud