door: Vivienne Westerhoud, hoofdredactrice Mama’s.
Vlak voor kerst deed ik boodschappen. Het was druk, heel druk. Iedereen deed de laatste inkopen. Ik liep langs de bloemenkraam en zag een mooie grote krans van dennentakken. Het is echt zo’n periode waarin het geld je portemonnee uitvliegt. ‘Dat ene tientje meer of minder’ hoor ik me denken, maar ‘nee het is genoeg! Ik kan niet strooien met tientjes’. Ik wilde die krans heel graag, maar liep toch door. Want in ons huis stond al een hele mooie kerstboom en twee aandoenlijke kerststukjes die mijn meiden op school kunstig in elkaar hadden gezet. Het was goed zo. Ik voelde me goed dat ik weerstand bood tegen de prachtige krans die ik al op mijn voordeur zag prijken. Ik liet het los.
Even later liep ik naar de supermarkt. Bij de ingang stond een jonge man in de ijskou. Met het straatnieuws te koop. Hij staat daar vaker. Dakloos bij minus 8 graden Celsius. Daar kan ik niet zo goed tegen. Ik maakte een kort praatje, vroeg of hij ’s nachts wel onderdak had. Ja, dat was zo. Gelukkig. Ik gaf hem zonder nadenken een tientje. Hij keek me met grote ogen aan. ‘Omdat het kerstmis is’ zei ik. Ik deed boodschappen en toen ik naar buiten liep riep dezelfde man me en hield een grote kerstkrans van dennentakken naar mij uitgestoken. Precies die kerstkrans die ik een half uurtje eerder had weerstaan. Waarmee ik het tientje uitspaarde wat ik aan deze man gaf.
Met een brede stralende glimlach gaf hij mij de krans. ‘Gekregen, maar ik heb geen huis. Voor u, omdat u goed mens bent’ zei hij in gebrekkig Engels. De tranen sprongen in mijn ogen.’Thank you so much!’. En met verbazing en ongeloof pakte ik het kado aan. Precies het kado wat ik op dat moment wenste. Het kwam naar me toe. Via deze betekenisvolle omweg. Omdat ik het los had kunnen laten. Het was zo veel meer waard geworden dan alleen die krans van een tientje. Ik voelde me diep dankbaar. Ik wens je dit jaar veel momenten van durven loslaten. In grote en kleine dingen. En evenveel momenten van moeiteloos ontvangen wat jij je wenst.
Durf te leven!
Hartelijke groet, Vivienne Westerhoud