Leven met lef

‘Dans alsof niemand kijkt
Zing alsof niemand luistert
Heb lief alsof het de eerste keer is
Leef als in de hemel op aarde’

Deze spreuk van Souza is kort, krachtig en zo waardevol. Als je alles wat je deed eens zou kunnen doen vanuit je eigen kern. Zonder je zorgen te maken wat anderen daarvan vinden. Dat zou vrijheid en geluk geven. Ik zie deze spreuk als een opdracht. Steeds verder ga ik met het uitzetten van mijn grenzen tot waar mijn lef gaat. Lef hebben om gewoon te zijn wie je bent in het hier en nu. Loslaten ook. Loslaten van oordelen en het verleden.

Al sinds ik me kan herinneren kan ik dansen alsof niemand kijkt.  Zingen echter kon ik alleen als niemand luisterde. Onder de douche, in mijn kamer met de deur en ramen dicht zong ik in mijn vroege jeugd al uit volle borst met de grootste  artiesten mee. Omdat ooit iemand dat toevallig hoorde, werd ik af en toe gevraagd voor bandjes, maar voelde me nooit op mijn gemak op dat podium. En mijn stem was dan niet half van wat die kon zijn. Ik was te bang.

Deze zomer kon ik weer optreden. En ik wilde dat perse doen zonder angst. Daar lag de nadruk ook op in mijn voorbereiding. Toen ik op dat podium klom, knikten mijn knieën nog en het eerste nummer ging erg slecht, maar daarna schudde ik het van me af. En ik zong- voor het eerst in mijn leven- alsof niemand luisterde. Ik voelde me intens gelukkig. En het publiek? Daarvan kregen er een heleboel kippenvel. Ik bereid me alweer voor op het volgende optreden en met de mooie spreuk van Souza ben ik een hele zin verder gekomen. Dat voelt geweldig. En voorzichtig begin ik aan de volgende zin te denken.