Hup Holland hup

door: Vivienne Westerhoud.
Mijn leven lang heb ik al een hekel aan sport kijken. Ik deed het altijd liever zelf. Behalve als het Nederlands voetbal elftal speelt. Dan gebeurt er iets vreemds met me. Zeker sinds 1988. Ik kleed me niet noodzakelijkerwijs in een oranje, veel te strak jurkje. Dat laat ik graag aan anderen over. Prachtig hoor! Nee, ik ga serieus, ruim van te voren al voor de buis zitten. De voorbeschouwingen horen er echt bij. Ik kijk dan vervolgens -liefst in mijn eentje- die wedstrijd. Heel ongezellig misschien, maar ik wil geen bal, geen schot, geen beweging missen. Er mag ook niemand tussendoor praten. Bloedfanatiek roep ik dan net voor de commentator de beste aanwijzingen, verbeterpunten en complimenten. Alsof ik een geboren voetbalkenner ben. Af en toe zie ik mezelf zo zitten en moet ik lachen om mezelf. Ik hoor kreten uit mijn mond komen, die mijn vader vroeger riep in het heetst van de strijd tijdens grote of kleine wedstrijden. Hij was een echte liefhebber. Amsterdammer en dus voor Ajax. En wat kregen die jongens er soms van langs van hem. Vanuit zijn luie stoel. ‘Pap, ze horen je denk ik niet’ opperden wij dan weleens. Dan keek hij verstoord op met een blik van ‘Zei daar iemand wat? Laat me met rust, ik ben aan het coachen!’.

Oké, ik kijk nooit sport. Maar voor WK en EK voetbal maak ik een uitzondering. En ook alleen zolang Nederland speelt. Twee jaar geleden heb ik zelfs gehuild na de verloren finale. Dit jaar ga ik er weer voor. Vol goede moed. En ik weet dat mijn vader ook ‘kijkt’ vanuit de ‘hemel’. Hij heeft vast een rustig plekje gezocht. In een luie stoel, op een wolk. Mooie whiskey erbij. Dus jongens: Kom op, we kunnen het! Stel hem niet teleur, WINNEN! En papa, ik kijk met je mee.

Durf te Leven!

Vivienne Westerhoud