Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
Door: Annette van der Maarel. www.annettevandermaarel.com.
Stookt de ex haar kinderen tegen jou op? Gooit ze aldoor de schema’s om ? Negeert ze je volledig, maar praat ze wel met je partner? Haat de ex je, stiefmama? Daar lijkt het wel op…In dit artikel schrijf ik over zeven redenen waarom ze dit zou kunnen doen.
Het doet pijn die haatgevoelens naar jou toe. Je kunt het bijna niet meer opbrengen bij jezelf te blijven. Om je waardige, verstandige, volwassen ik te blijven. Als het zo doorgaat kun je je niet langer beheersen. Of je gooit de handdoek in de ring – want je hebt daarnaast ook nog eens te dealen met haar moeizame kids. En je partner die altijd alles en iedereen aan het sussen is.
Maar waarom in vredesnaam zou ze jou haten?
Je bent een goed en vriendelijk mens, je doet meer dan je best. Dat weet ik zeker! Misschien helpt het om je voor heel even in haar schoenen te gaan staan. Misschien helpt het om haar van binnenuit te begrijpen als de ex je haat, stiefmama?
Haat de ex je, stiefmama? Zeven redenen waarom
- Ze kan haar kinderen niet los laten
Ze mist haar kinderen en heeft geen idee hoe het bij jullie is. Ben jij wel lief voor haar kinderen? Krijgen ze hun allergiemedicijn wel op tijd en zorgen jullie er wel voor dat de gymtas mee naar school gaat? Laten jullie hen alleen in bed liggen huilen? Het gevoel van geen controle hebben kanaliseert zich vaak als bemoeizucht.
- Ze vergelijkt zich met jou
Ben jij jonger, hoger opgeleid, heb je een betere baan of ben je hipper? Dat kan als een bedreiging voelen, je bent een concurrent. Ze is bang dat haar kids jou leuker gaan vinden. Onzekerheid uit zich als jaloezie.
- Jij representeert haar falen
Jij en haar ex vormen een mooi setje. Je bent gelukkig samen. Jullie ogen glanzen als je naar elkaar kijkt. Dit is pijnlijk voor haar. Het is haar immers niet gelukt om het huwelijk in stand te houden. Het gevoel van falen vertaalt zich naar oordelende, harde woorden.
- Ze ziet jou als de oorzaak van de scheiding
Misschien is het ook wel zo? Werden jullie verliefd toen zij nog met hem was? Begrijp me goed, ik heb daar geen oordeel over. Maar als het zo is, kun je misschien begrijpen dat ze jou als een dief ziet. Wat ze vergeet is dat mensen niet zomaar verliefd worden als hun relatie goed is. Dit gevoel van in de steek gelaten worden kanaliseert zich als boosheid.
- Haar invloed op jouw partner is verminderd
Toen jij er nog niet was, waren zij en hij best een goed team, vond ze. Jouw partner voegde zich naar haar wensen. Hij vroeg haar om raad. Ze kwam binnen op de koffie bij de overdracht. Nu jij er bent, gaat het allemaal anders. Je buitengesloten voelen kanaliseert zich als woede.
- Zij heeft een andere visie
In haar visie bestaat het gezin uit vader (jouw partner), moeder (zij) en de kinderen. Ook al wonen ze niet meer onder een dak. Jij bent de vriendin van haar ex. Niet meer dan dat. Jij ziet het uiteraard heel anders! Je kop in het zand steken vertaald zich in starheid.
- Verlies en gemis
Je stiefdochter neemt haar eerste stapje. Je stiefzoon wordt kampioen met voetbal. Je stiefdochter wordt voor het eerst ongesteld. Dit zijn grote gebeurtenissen in het leven van een bio-moeder. En dus heel pijnlijk en moeilijk als jij daar bij bent. En zij niet… Verdriet kanaliseert zich in haat.
Jij bent de zondebok. Jij vertegenwoordigt de archetypische boze stiefmoeder voor de ex van je partner. Dat is een bittere pil om te slikken. Al helemaal als je vroeger gepest werd, of als je een groot rechtvaardigheidsgevoel hebt.
Het is immers zo oneerlijk. Je geeft alles. En dat begrijpt ze niet.
Oplossing
Zij begrijpt jou niet. Maar begrijp jij haar nu wat beter om je even in haar te verplaatsen?
Natuurlijk moet je ook je grenzen aangeven. Natuurlijk kun je besluiten om geen contact met haar te willen omdat ze over alle grenzen heen gaat.
Maar de beste manier om goed te kunnen slapen ´s avonds, is om ondanks alles, tóch vast te houden aan jouw intenties. Aan jouw kernwaarden. Aan jouw levensvisie. Om je hoofd recht op te houden en te doen wat goed is! Denk daar aan zo gauw je gaat piekeren. Het ligt immers niet aan jou.
Wat ga jij als nu doen om goed te blijven slapen? Deel het antwoord hier onder!
Annette van der Maarel is coach voor stiefmoeders. Dit doet ze met veel toewijding en liefde. ´Ik weet uit eigen ervaring hoe mooi, maar ook hoe moeilijk het leven in een samengesteld gezin kan zijn. Weet je wat het grootste geheim is van een gelukkig stiefgezin? Je kunt het leren!´
Ik voel me persoonlijk enorm aangevallen door dit artikel. Ik ben mama van twee kinderen. 6j geleden gescheiden en sinds 3j hebben ze een nieuwe plusmama. En ja, dat is helaas een vrouw waar ik niet mee kan opschieten. Maar niet omwille van de bovenstaande redenen. Al is je kinderen loslaten niet evident, dat geef ik zeker toe. En ik voel me ook wel bedreigd door haar, maar niet omwille van dat zij beter of mooier of weet ik veel wat zou zijn. Ik ben helemaal niet onzeker over mijn eigen moederrol. Tussen mij en de kinderen gaat het geweldig. Ik voel me daarin niet bedreigd, die band neemt niemand ons ooit af.
Maar (!) ze waren nog maar twee maand samen toen mijn ex man al naar mij kwam met ‘een probleem’. Zijn nieuwe vriendin vroeg zich namelijk af of er in ons gescheiden gezin wel plaats voor haar zou zijn en of zij de moederrol op zich mocht nemen in hun tijd. Ja toen voelde ik me wel bedreigd! Ze waren nog maar twee maanden samen en ik heb pubers, geen kleine kinderen meer. Ik had direct een heel onaangenaam gevoel bij haar. Alsof ze nu al liet weten dat zij de touwtjes in handen wilde hebben.
Een tijd later kreeg ik te horen dat ze bij mijn ex-schoonmoeder enorm had zitten klagen over mij. “Het was allemaal heel lastig met mij want ik was enorm jaloers op hun relatie en onzeker en zij deden net alles om aan al mijn wensen te voldoen.” Razend was ik toen ik dit hoorde. Het bevestigde mijn wantrouwen in haar. Ik was helemaal niet jaloers, ik had zelf al een jaar een nieuwe vriend die ik heel graag zag. In mijn gezicht doet de nieuwe plusmama poeslief maar achter mijn rug steekt ze me een mes in de rug. En ze hangt ook altijd overal het slachtoffer uit. Ik heb haar toen uitgenodigd voor een gesprek bij mij thuis. Ik heb alles op tafel gegooid over het gesprek dat ze had met mijn ex-schoonmoeder maar ze ontkende, verdraaide en begon slecht te spreken over mijn ex-man. Sindsdien is mijn vertrouwen er niet op verbeterd. Ze is vals.
Langs de andere kant denk ik wel dat ze voor mijn kinderen zelf niet slecht is. Ze doet in hun gezin wel haar best denk ik. Mijn kinderen klagen wel eens over dat ze alle aandacht van hun vader opeist, ze bvb niet op haar plek in de zetel mogen zitten (naast hun papa) enz maar overall denk ik dat ze haar best doet. Omdat ze absoluut graag gezien wil worden. In hun gezin is zij ook degene die alles moet organiseren. Dat is niet haar schuld maar mijn ex man heeft die gave niet zullen we maar zeggen. Het gevolg is wel dat zij ook alle communicatie met mij wil doen, over de kinderen. En dat gaat me echt niet af. Ik word en werd bij hun gezin betrokken in de zin van dat ik erkenning en dankbaarheid moet tonen naar de nieuwe plusmama maar op alle andere vlakken word ik echt zo ver mogelijk weg gehouden (dat laatste vind ik niet erg maar dat eerste is dan ook moeilijk!).
Twee jaar geleden zijn ze verhuisd naar een huis 20 km verder (daarvoor woonden mijn ex man en ik nog in hetzelfde dorp, we zijn respectvol uit elkaar gegaan en waren nog goede vrienden). De verhuis betekende vooral voor de jongste dochter een veel langere reis naar school. Gaandeweg kwam daarbij kijken dat ze haar hobbies in hun weekend niet meer mocht doen (20km is nochtans niet zo ver maar ja met de Kennedytunnel …). Ik heb toen erge ruzie gehad met mijn ex man en onze bemiddelaar terug gebeld maar aangezien hij niet opnieuw een gesprek wilde, viel er weinig aan te doen. De bemiddelaar zei zelf wel: als ouders zijn jullie er verantwoordelijk voor dat de kinderen, die al tegen hun wil een scheiding meegemaakt hebben, zo weinig mogelijk last hebben van die scheiding. Natuurlijk mag je ex een nieuwe liefde ontmoeten en gaan samenwonen maar de gevolgen van een verhuis bvb zouden vooral voor hem moeten zijn (veel rijden) en niet voor de kinderen. De kinderen, met wie de verhuis niet overlegd was, hebben het best lastig gehad met die verhuis. Ook toen werd alles op mij gestoken door de nieuwe plusmama. Ze hing het slachtoffer uit. Ik was volgens haar degene die kwaad was over de verhuis en de kinderen tegen hen opstookte. Terwijl ik gewoon twee hele verdrietige kinderen thuis had en hier inderdaad wel met mijn ex over in gesprek wou gaan. Op familiefeestjes voor de kinderen die we toen nog samen deden, kon ze me dan ineens apart vragen voor een gesprek en dan begon ze te klagen dat de verhuis niet haar beslissing was maar een gezamenlijke beslissing en dat ik niet zo negatief moest zijn. Aan de ex schoonouders werd dan achteraf weer verteld hoe hard ik was geweest en hoe jaloers … pff.
Het is nu zo dat de kinderen minder en minder naar daar willen. De oudste zit op kot en leeft zijn eigen leven dus dat is geen probleem maar de jongste is 14. Haar leven is in mijn dorp (school, vrienden, hobbies) en ze voelt zich niet 100% thuis bij het nieuwe gezin. Haar vader komt ook nooit meer mee naar oudercontacten ed en als ik een appel op hem doe kaatst hij het weg. Onlangs stuurde de plusmama me een bericht over de planning van de kinderen. Niet verkeerd bedoeld van haar. Ik begrijp dat zij daar alles moet plannen en wilde weten wanneer de herexamens vallen ed. Ik heb haar geantwoord maar zit al maanden met een vervelend gevoel. Ik vind het echt niet prettig dat de communicatie over de kinderen niet tussen mij en mijn ex loopt maar tussen mij en haar moet. Dat voelt heel onnatuurlijk en ook gewoon niet fijn. Ik heb kinderen met hem en niet met haar. Ik heb dat aan hem aangegeven en toen zat het spel op de wagen. Ik heb razende berichten gekregen over dat ik haar niet erken en in die drie jaar nog nooit danku heb gezegd tegen haar terwijl zij er ’toch twee kinderen bij neemt en de was en plas doet enz.’ Mijn enige vraag aan mijn ex man was: kunnen wij aub over onze kinderen communiceren. Ze hebben net allebei examens afgelegd maar eens een telefoontje over nieuwe studierichting, herexamens enz, het kan er allemaal niet af.
En nu ben ik dus de boze heks, de moeder die de stiefmoeder haat en alles om zeep helpt.
Het ligt al dagen op mijn maag … Het is echt heel oneerlijk!
Ja, ik begrijp heel goed dat deze tekst je boos kan maken. Maar het is zo te lezen aan jouw verhaal niet van toepassing op jou. Dus hoef jij je er niets van aan te trekken! Als ik het goed begrijp heb jij te maken met een lastige stiefmoeder. En dat zullen er wel meer zijn. Het blijft een heel moeilijke en kwetsbare situatie, waarin je hoopt dat je ex-partner jou als moeder blijft waarderen. En die waardering blijkt simpelweg uit communicatie. Zo te horen hebben jouw kids ook weinig toegang tot hun vader. Als hij zijn plek niet inneemt, hebben je kids natuurlijk niet de plicht om hun stiefmoeder te omarmen. Ze hebben immers al een moeder! Ik begrijp heel goed hoe pijnlijk de situatie voor jou is. En ik raad je aan vooral de roddels en het gekonkel naast je neer te leggen. Je kan het toch niet veranderen. En je kinderen komen er zelf wel achter. Hou je goed! liefs, Vivienne
Het is inderdaad zo dat kinderen vaak voelen dat ze moeten kiezen tussen hun ouders. En ik snap de bedoeling wel om ‘mama’ op een podium te zetten, maar betekent dit dat je je kinderen moet tonen dat je ook met alles akkoord gaat, hoe mama het doet?
In ons geval hebben de 2 kinderen van mijn vriend het best moeilijk gehad (en hebben ze nog altijd hulp nodig) op school. Zijn zoon zat enkele jaren geleden (toen mijn vriend en ik pas samen waren) in het bijzonder onderwijs en (het is niet om te stoefen) maar door mijn inzicht en vergelijking met mijn dochter, heb ik opgemerkt dat zijn zoon veel slimmer was en veel meer uitdagingen nodig had dan in de school waar hij toen zat. Mijn vriend en ik hebben toen onderzoek laten doen en mits akkoord van de mama is hij naar een school gegaan die hem nu meer ligt. Maar zij heeft haar zoon nooit gesteund of geholpen. Integendeel toen er een probleem was op school heeft de papa (mijn vriend) gevochten om hem te laten zijn waar hij was, maar de mama deed haar mond niet open en liet de school maar doen.
In onze week bieden wij altijd steun en hulp aan de kinderen op schoolvlak, terwijl de mama bijna niet kijkt naar agenda’s, huiswerk of lessen. Het excuus dat we horen van de kinderen, is dat mama geen tijd heeft. Flauwekul eigenlijk, want mijn vriend en ik werken langere uren en maken hier tijd voor.
Ook wat hobby’s betreft. Papa en mama spreken hobby’s af en na enkele weken merk je op dat de kinderen nog enkel in onze week naar hun hobby’s gaan. Omdat mama geen zin heeft om te rijden. Motivatie voor de kinderen begint dan ook te minderen, wat heel jammer is.
Ik ben bijvoorbeeld heel gevoelig aan het verzorgen van jouw gebit. Ik heb er vroeger last meegehad en wil niet dat onze kinderen dit zouden moeten meemaken, dus zorgen wij ervoor dat ze hun gebit elke dag 2 maal poetsen. Mama heeft hier blijkbaar een ander opinie over want daar poetst de dochter haar tanden niet en de oudste af en toe omdat hij zelf al wat verantwoordelijkheid neemt.
Moet je dan ook zeggen dat mama het super doet? Ik wil niet zeggen dat ze een slechte moeder is en dat ze het slecht voor heeft. Misschien heft ze vroeger zelf ook niet anders geweten. Maar dat ’toneelstukje’ opvoeren is echt wel moeilijk voor mij.
Ooit heb ik de mama gevraagd om samen af te spreken, samen met haar nieuwe vriend, maar toen kreeg ik het antwoord dat het niet de kinderen van mij of haar vriend zijn, maar die van haar en mijn vriend. Ze heeft absoluut gelijk, maar ik wou enkel samenzitten om samen te overleggen, omdat ik toen ook haar mening wou weten van hoe zij bepaalde dingen ziet. Maar de communicatie tussen haar en mijn vriend verzwakt jaar na jaar. Wat heel jammer is.
Je kan nooit volledig op één lijn zitten met iemand, maar wij zitten ver uit elkaar en elke keer voel ik me schuldig voor de kinderen. Maar wij kunnen toch niet minder doen omdat de mama al die zorgen en ‘plichten’ niet doet?
Ja, het is heel tragisch dat het zo is voor kinderen. De meeste kinderen blijven ook nog heel lang hopen dat het toch weer goed komt tussen hun ouders… Wat leuk dat je wilde reageren, dank daarvoor! Grtjes, Annette
Deze reactie kreeg ik privé met de vraag of ik hem anoniem wilde plaatsen. Bij deze dus, stiefmama! Ik begrijp dat het vaak gevoelige materie is – maar je kunt ook comments anoniem leveren! Maar als je dit niet prettig vindt, kun je mij mailen en dan plaats ik je comment : info@familycounselling.nl
‘Ik denk dat het helpt om naar je stiefkinderen toe de bio moeder op een voetstuk te zetten. Hoe maf, hatelijk of hoe erg ze ook stookt; mama is de beste. Zij kan het beste troosten, zij kan de lekkerste spaghetti saus maken en zij weet wat het beste is voor de kinderen en natuurlijk is zij de liefste mama van de wereld. De stiefkinderen zullen dat op hun manier overbrengen naar de bio mama. Zo zal ze langzamerhand (misschien) langzaam gaan inzien dat jij geen bedreiging vormt. Het vergt veel geduld en je zal regelmatig wat gif moeten doorslikken en een stapje opzij moeten doen. Maar ik denk dat dat de beste methode is. Draag bio mama op handen! Maar alles valt en staat ook hoe je partner er mee omgaat. Als hij (buiten het zicht van de kinderen) achter jou staat en zijn grenzen trekt kan je dit op opbrengen. Groetjes, anoniem’
Mooi advies, anomiem! Best moeilijk om op te brengen, misschien, maar helemaal op mijn lijn. Je stiefkind hoeft op deze manier geen (of minder) last te hebben van loyaliteitsproblemen. Die zitten vaak tussen jullie in. En jij kan lekker slapen ’s nachts, want je doet wat goed is: – ).
Beste ‘Anoniem’, dat klinkt inderdaad als een heel goed idee. Het ergste van een scheiding voor kinderen is immers als ze zouden moeten kiezen tussen papa of mama. En als een van hen ‘slecht’ is, correspondeert dat met een deel van het kind zelf. Misschien moet je soms een ’toneelstukje’ opvoeren, maar uiteindelijk kun je het goede in de ander vanzelf (weer) vinden. En dat blijkt vaak wederzijds te zijn..
Interessant artikel. Ik heb het doorgezet naar de openbare facebook pagina (h)erken ouderverstoting, als opsteker voor alle bonus moeders, die nu verguisd worden. Zeker in een situatie dat de moeder zo boos is, dat zij bewust de kinderen weg houdt van vader. De bezoeken frustreert. Valse aangiften doen bij de politie, de omgeving opzet tegen de vader.
Mama’s die vaders verstoten, sta stil bij het leed dat je de kinderen aan doet. Besef dat jouw ex hoe dan ook verder gaat, met of zonder de kiinderen in zijn leven. Wees blij dat jij even tot rust kan komen, terwijl jouw kinderen het goed hebben bij jouw ex en zijn lieve nieuwe partner.
Dit is een groot en reel probleem en je beschrijft het heel goed: het leed is enorm…ik zal de pagina bekijken, klinkt ook interessant. Dank je wel voor het delen!
Ik haat de biologische moeder. Is vreemd gegaan, heeft een berg schade aangericht, heeft daarna met haar gestook de relatie tussen mij en mijn stiefdochters verziekt en speelt altijd mrs innocent. Partner ziet misschien (inmiddels) de manipulatie wel maar stelt zich ook op als slappe you-know-what. Ik wil me niet in haar verdiepen om de rlatie te verbeteren, sterker nog, hoop v harte dat haar iets overkomt dan zijn we er tenminste vanaf. Het wordt hoog tijd dat stiefmoeders meer gewaardeerd worden, door ex vrouwen en stiefkinderen.
Je emoties zijn leesbaar en voelbaar. Ik hoop dat je een manier kunt vinden om je eigen houding te blijven bepalen, zonder je daarbij te laten beïnvloeden door het slechte gedrag van de ander. Mail Annette, zij kan je daarbij zeker helpen!
Groetjes en sterkte, Vivienne