Er is een moeder dood gegaan

Er is een moeder dood gegaan. Zij werd maar 50 jaar en heet Djoemila Viegen. Moeder van drie zonen Beer, Jesse en Finn. Die elk zo verschillend, zichzelf mochten zijn. Zij waakte als een leeuwin over haar drie ‘welpen’. En tegelijk stond ze hen toe hun eigen weg te kiezen. Want dat is wat zij zelf ook deed.

Zij was een mentor en steun voor meer jonge mensen. Zette haar netwerk in, omdat iedereen een kans verdient. Zij leefde intuïtief. En werd geraakt door mensen die dappere keuzes maakten in hun leven. Mensen die armoede trotseerden om hun hart te volgen. Zij maakte geen vrienden, zij breidde haar familie uit. Zij was geen doetje of een lief poppetje. Zij was een vrouw met pit en een stevig karakter. Een sterke wil om te leven. Zij wist wat zij wilde en ging er voor staan. Zij vocht voor haar leven. Zij overwon kanker, maar het kwam tien jaar later toch weer terug. En als je haar zag, dan zag je geen zieke vrouw. Je zag een krachtige, energieke vrouw vol plannen en inspiratie. Een vrouw die durfde te leven. Tot het echt niet meer ging.

Zij genoot van haar kinderen, zij was sportief en elegant. Had gevoel voor stijl, was creatief en intelligent. Werkte full-time als zelfstandig producer en had aandacht voor de wereld om  haar heen. Het klinkt misschien wat overdreven. Want welke vrouw ‘has all that’? Het antwoord is eigenlijk heel simpel. De sleutel ligt in haar liefde voor het leven. Haar liefde voor haar kinderen. Voor haar familie en haar vrienden. Zij koos voor het leven. En nam geen tijd voor middelmatigheid.

Mensen die haar pad kruisten, werden geraakt. Zij was een inspiratie, een positieve kracht. Op haar weg door het leven nam zij veel mensen met zich mee. Zij was een vrouw van de wereld. Reisde veel -ook  samen met haar kinderen- en genoot van haar stad Amsterdam. Zij ontving liefdevol haar vrienden en kennissen in haar warme huis aan de Herengracht, waar ze met haar jongens woonde. Je dronk er Chinese thee, waaruit een bloem ontsproot. En er was aandacht en tijd voor een goed gesprek. Ze was ook gek op schoenen en had haar eigen stijl. In alles drukte zij haar eigenheid uit. Zij koos voor zichzelf. Zij liep haar eigen pad. En iedereen die korte of langere tijd met haar meeliep, was welkom en geliefd.

Ik schrijf over haar, omdat ik denk dat zij een inspiratie is. Wij vrouwen, wij moeders, wij worstelen met de rollen die we denken te moeten vervullen. Wij willen ons doen gelden en carrière maken. We willen een goede moeder zijn. We willen een goede vrouw zijn voor onze geliefde. Verschil  maken voor onze vriendinnen. We denken dat we al die rollen moeten ‘spelen’. Het kost ons energie en we voelen zoveel druk. Maar het verhaal van Djoemila vertelt ons dat we alles kunnen zijn waar we van dromen. Als we ervoor kiezen onszelf te zijn. Als we durven te leven wie wij zijn.

Zij sloeg haar ogen niet neer. Zij zei wat ze dacht en deelde haar mening. Zij had stormachtig lief en ging confrontaties niet uit de weg. Zij ging op haar doel af. Altijd. In alles wat zij deed. Zij was een warme moeder. Zij was een creatieve denker. Zij was een wijze vrouw. Zij keek recht de wereld in en durfde te kiezen voor zichzelf. In liefde. Dat neemt niemand haar ooit meer af. Wat een voorbeeld voor haar zonen. Welk mooier cadeau kun je je kinderen geven dan de toestemming zichzelf te mogen zijn.

Er is een moeder dood gegaan. Een moeder die durfde te leven.

Foto Djoemila: Nina Johnson, tekst: Vivienne Westerhoud.