Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
door Vivienne Westerhoud, hoofdredacteur www.mamas.nl. Gisteravond was ik getuige van een gesprek op TV tussen RTLBoulevard Albert Verlinde en VARA journalist Bert Molenaar. Albert was ontzet. En heel boos. Molenaar had een radio documentaire gemaakt over Tim Ribberink, de jongen die zichzelf afgelopen november van het leven beroofde. De aanleiding volgens een bericht van Tim zelf was pesten. Hij kon de pesterijen niet meer aan. Voelde zich zijn hele leven al buitengesloten. Zag geen andere uitweg meer voor zijn pijn.
Molenaar was net als de rest van Nederland geschokt en ging op onderzoek uit. Hij wilde de onderste steen boven om de ware toedracht van dit drama te kunnen verwoorden. En te delen met de rest van Nederland. Journalisten zijn waarheidszoekers. Hij hoopte aanwijsbare feiten, meetbare pesterijen, de waarheid te vinden. En wat vond hij? Niets!? Hij vond geen overtuigend bewijs dat Tim jarenlang gepest zou zijn. Wat vreselijk! Het is dus niet waar!? Goed bedoeld als Molenaar’s zoektocht was, hij vergat één belangrijk ding. Hij keek naar de feiten door zijn eigen ogen. En gebruikte daarbij niet zijn gevoel, maar zijn verstand. Letterlijk hoorde ik hem zeggen: ‘de cijfers tonen aan dat er niet gepest werd’.
Maar bestaat dé waarheid wel? Is het niet zo dat wij allemaal door onze eigen ogen onze eigen unieke blik op de wereld hebben. Die blik op de wereld en de mensen om je heen bepalen hoe jij deze ervaart. Door Tim’s ogen was de wereld hard en sloot hem buiten. De wereld deed hem zoveel pijn dat hij niet verder wilde leven. Dat is al erg genoeg. Het heeft geen zin de waarheid te zoeken, want die is altijd subjectief als het gaat om gevoelens. En schuld? Wiens schuld is het? Is dat werkelijk relevant? Door Tim’s ogen was de wereld meedogenloos en ondragelijk. Dat is wat telde voor hem. Dat is wat ons allen schokt.
Ik voelde mee met de reactie van Verlinde. Hij heeft een goed hart en is een vat vol emoties. Hij was duidelijk geraakt. En Molenaar had het nobele streven –vanuit net zo’n goed hart- de waarheid boven tafel te krijgen. Want ook hij was geraakt. Zoiets vreselijks als een kind dat niet meer wil leven omdat hij de wereld niet meer verdragen kan. Dat willen we niet accepteren. Deze twee mannen waren het dus eigenlijk ten diepste met elkaar eens, net als de meeste andere mensen. Schud elkaar de hand! Maar zo beleven wij het niet. We maken er ruzie over!
Laat Tim onze ogen openen. Laat Tim ons leren dat we allemaal onze eigen beleving hebben. Die is niet goed of slecht. Met wijzen naar anderen of de wereld lossen we niets op. We kunnen proberen af en toe door de ogen van een ander te kijken. Verlinde, Molenaar, jij en ik. Dat brengt een ander beeld. De wereld is hoe wij deze zien. We kunnen er dus allemaal aan bijdragen die wereld te veranderen. Simpelweg door er anders naar te kijken. Want als we onze eigen blik op de wereld veranderen. Verandert de wereld met ons mee.
Durf anders te kijken!
Hartelijke groeten,
Vivienne Westerhoud
Zelf heb ik dit niet gezien wel hoorde ik over het onderzoek en nog erger over zijn conclusie.
Tim zou geen zelfmoord hebben gepleegd omdat hij het pesten niet meer aankon, nee volgens deze man was Tim gewoon depressief geweest. Graag zou ik aan die man willen vertellen dat je van pesten vanzelf depressief wordt, als iedereen je steeds zegt dat je niets bent dat je waardeloos bent je buiten sluit je zowel lichamelijk als geestelijk kapot maakt ja dan wordt je depressief. Op gegeven moment ga je dit zelf ook geloven en voel je je zo waardeloos dat je denk de wereld is beter af zonder mij ik wil en kan niet meer. zelf ben ik 11 jaar lang getreiterd en de grond ingetrapt zowel letterlijk als figuurlijk. mijn haren werden met bossen tegelijk uit mijn hoofd getrokken waardoor ik nu nog maar weinig haar heb. mijn armen werden zo open bekrabt dat het bloed er uit spoot, mijn kleren werden onder gesmeerd met parfum en verf enz.
in klas 2 van het voorgezet onderwijs hebben ze expres al mijn kleren (met gym)in de wasbak gelegd en de kraan open gezet ik moest toen ik de kou naar huis fietsen in mijn natte kleding. zo ging het 11 jaar lang al viel de lagereschool zoals het toen nog heten achteraf gezien nog mee. slechts 1 leerkracht heeft het in die tijd erkend en heeft getracht er iets aan te doen. De rest was van mening dat het wel mee viel en dat het mijn eigen schuld was, of zei glas hard het niet te hebben gezien. helaas zorgen de pesters er meestal wel voor dat het niet gezien wordt. Was dit alles nee bij lange na niet ze hebben mij echt letterlijk kapot gemaakt.
Het ergste van dit pestte is dat je je zelfvertrouwen kwijt raakt/ bent. de pijn van die schop, trap, of klap is na een poosje weg ma de pijn die ze met al deze dingen geestelijk bij je veroorzaken niet die draag je vaak jarenlang soms levenslang met je mee.
Ook ik heb in het verleden vaak genoeg op het punt gestaan er een einde aan te maken en stond dan met een mes op mijn pols in de nacht beneden, het enige wat mij tegenheid was mijn moeder(mijn moeder had hernia en kon en mocht niet alles ik hielp dus zo veel mogelijk in huis)
1 van de pestkoppen ben ik 16 jaar geleden weer tegengekomen op zwangerschapsgym en die begon toen weer van voor af aan. ik ben nu 46 en pas sinds een jaar kan ik er beter mee omgaan en doet het wat minder pijn, of zoals ik het pas nog omschreef de wond heeft nu een korstje gekregen. Mijn haar is nooit meer goedgekomen maar met mijn zelfvertrouwen gaat het tegenwoordig een stuk beter binnenkort ga ik mijn eigen kinderdagverblijf starten.! ben ik nu nooit meer onzeker o”jawel heel vaak en vooral als iemand zegt ik moet je even iets zeggen,vragen. van binnen voel ik dan weer die pijn en onzekerheid van buiten laat ik het niet merken en maak ik een grapje om dat te verbergen. Er is een liedje van macro Borsato die zegt ik heb mijn masker opgezet dat klopt helemaal voor mij en die gaat voor bijna niemand af.
Omdat ik altijd zo mijn gevoelens heb proberen te verbergen laat ik nu nog mijn verdriet niet toe ik cijfer mij zelf altijd weg voor andere een ander mag verdrietig zijn en pijn hebben ik niet. het werken met kinderen doe ik al bijna 30 jaar kleine kinderen zijn puur en eerlijk ik geniet elke dag dat ik werk. een kind ziet hoe jij tegen ze bent voelt jouw oprechte liefde en aandacht en straalt die dan vervolgens naar je terug, ik kan mij dan ook geen ander vak voorstellen als werken met kinderen.
Alles is perceptie.
Hai Vivienne,
Dank voor het delen van jouw visie. Ik ben het geheel met je eens en merk regelmatig dat het niet makkelijk is voor mensen om zich te realiseren dat DE WAARHEID eigenlijk niets anders is dan HUN WAARHEID en dat het verhipte lastig is om daarnaar te handelen. Het lijkt zoveel makkelijker om allerlei problemen buiten jezelf te leggen. Dan hoef je er namelijk ook geen verantwoordelijkheid voor te nemen. En hoef je ook niet zelf naar een oplossing te zoeken. Als iedereen zich realiseert dat er meerdere WAARHEDEN zijn en daar ook naar gaat handelen wordt de wereld vast een stuk makkelijker te verteren voor een heleboel mensen.
Dus durf ook eens door een andere bril te kijken. Wie weet wat voor moois je dan ziet!
hartelijke groeten,
Eliane
Prachtig verwoord, Vivienne. Helemaal naar mijn hart!