Complimentje

Boos komt Julia (8) uit school stampen. De dagen zijn zwaar voor haar. Ze trekt zich vaak te veel aan. Ziet alles, hoort alles en voelt alles. Dat is vermoeiend. Zeker als je denkt dat alles ook met jezelf te maken heeft. Julia kan verbaal behoorlijk fel reageren op soms onzichtbare acties. En dan wordt ze niet begrepen. Dat voelt alleen. En het maakt anderen soms boos en gefrustreerd.

Juul was nu boos omdat ze gepest werd. Door een jongen in de klas. Hij had haar ook al meermalen geschopt en pijn gedaan. Geheel tegen mijn principe zei ik toen: ‘schop dan maar een keer flink terug, je bent toch sterker!’. Met grote ogen keek ze me aan. ‘Nee’, zegt ze verontwaardigd ‘wat ik niet fijn vind, dat doe ik ook niet bij een ander. Dat heb jij me zelf geleerd!’ Ik kreeg bijna tranen in mijn ogen door haar diepe rechtvaardigheidsgevoel, maar er was geen tijd voor emoties. Er was een probleem, wat om oplossing vroeg.

Ik vroeg haar of ze ook leuke en goede dingen kon verzinnen over de jongen. De jongen die haar schopte. ‘Ja hoor’, zei ze gelijk ‘hij kan goed voetballen’. Ik stelde haar voor de jongen elke dag één complimentje te maken. ‘Wat zit je haar leuk, wat kun jij toch goed voetballen’ of  ‘wat kun jij mooi tekenen’. Ze vond het een goed idee en ging er onmiddellijk mee aan de slag. En wat denk je? Binnen een week was het joch poeslief voor haar!