Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
door: Vivienne Westerhoud
Peuterpuber
Soms zijn kinderen zo confronterend. Dan sta je als moeder even met je mond vol tanden. Ik heb twee van die dames, waar ik niet omheen kan. Rosa van 4 en Julia van 2. Toen Rosa net geboren was, dacht ik veel na. Over wat ik belangrijk vond in de opvoeding. Ik nam me voor te proberen zelfbewuste kinderen groot te brengen. Hoe? Dat wist ik toen nog niet. Dat zou ik gaandeweg wel bedenken.
Zo min mogelijk ‘nee’ zeggen
Toen Rosa anderhalf was zat zij al – iets te vroeg – in haar peuterpubertijd. “Nee” hoorde bij haar niet alleen bij twee maar bij één tot en mét drie jaar. Dat was even slikken. Alles waarvan zij dacht dat het mij zou plezieren kreeg een harde “NEE!” Daarbij kwam nog het meest onredelijke: míjn meest bescheiden “nee” werd ontvangen met stampvoetend tot krijsend, over de grond rollend peuterpubergedrag. Wat een beproeving! Ik dacht aan mijn goede voornemens en besloot haar niet met harde hand aan te pakken. Niet haar ‘wil’ te breken, maar met geduld en liefde enige orde en rede in haar hoofd te scheppen. Ik leerde op de meest geraffineerde manieren “nee” tegen haar te zeggen. En was daarin consequent. “Ja, maar niet nú.” “Ik begrijp dat jij dat wilt, dat is een góed idee, maar dat gaat nu níet gebeuren” enzovoort. Ik zorgde er ook voor dat ik alleen het hoogst noodzakelijke met “nee” beantwoordde, zodat het niet te veel voor haar werd.
Resultaat van geduld
Soms werd zij per ongeluk toch nog wel eens hysterisch. Ik leerde ook daarmee omgaan. Boos worden hielp niet. Want hoe onredelijk zij ook was, ik snapte al snel dat ik dat lastig uit kon leggen aan een schuimbekkende hysterica. Ik koos voor de begripvolle rol. “Ik begrijp je en ik houd van je. Huil maar even lekker uit, dat lucht op.” Soms huilde ik mee. Deels omdat ik zo trots op mijzelf was, dat ik dít geduld kon opbrengen. Rosa is inmiddels een aardig zelfbewust meisje. Zij weet wat zij wil en wat niet. Zij kiest haar eigen kleren, vindt staartjes stom, haar zusje lief en rocket power cool. Als zij geen honger heeft eet zij niet, als ze moe is gaat ze zelf vroeg naar bed. Ze heeft zich ontwikkeld tot een makkelijk ‘hanteerbare’ kleuter en ik heb het gevoel dat mijn geduld zijn vruchten heeft afgeworpen.
‘Baas over ikke’
En dan onze Julia. Zij is twee en heeft niet dat peuterpuberale. Zij zegt liever “ja”. Zij kopieert veel van wat Rosa doet. Telt al tot 20 en danst graag op K3. Een vrolijke tante. Geen vuiltje aan de lucht. Tot vorige week. Toen schrok ik even en dacht: “Nu komt het”. Ik vroeg haar iets kleins, medewerking bij het ochtendritueel. Zij keek mij met half dichtgeknepen ogen aan en zei toen heel fel: “ík is de baas over ikke!” Wie dacht ík wel dat ik was? Na de eerste schok dacht ik: “wat mooi, haar zelfbewustzijn wordt wakker”. Op een gewone doordeweekse dag tegelijk met haar opgestaan ergens tussen zes en half zeven. Eerst wilde ik zeggen: “Dat is waar. Goed zo Julia. Maar je moet wel doen wat ík zeg”. Ik bedacht me, omdat ik vermoedde dat zij daar de humor niet van in zou kunnen zien en zei: “Dat is waar. Goed zo Julia! En wil de ‘baas’ Julia nu even naar mama luisteren?” Ik keek haar daarbij bloedserieus en plechtig aan. Het is immers “de toon die de muziek maakt”. Ze dacht even na, trok een rimpeltje op haar voorhoofd en gaf me toen met een diepe zucht, een volmondig: “JA”.
