Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
Jackelien Groels is moeder van drie kinderen. De oudste, Beau, heeft sinds januari 2011 kanker en dagelijks zijn ze bezig om deze ziekte te overwinnen. In de tussentijd overlijdt ook nog haar moeder. Om de mensen om haar heen op de hoogte te houden begon ze een weblog, maar inmiddels is het ook een plek geworden om haar gevoelens en emoties te delen. Een dag uit het leven van een moeder die plotseling geen gewone moeder meer is.
Vandaag hebben we een feestje bij mijn zus. Als we vanavond over de A2 rijden, net voorbij de plek waar mijn moeder begraven is, hoor ik het nummer van Marco Borsato. Hét nummer van de begrafenis; de bestemming!! Het is vreemd om dit nummer nu weer voor het eerst te horen en juist nu zo dicht bij de begraafplaats. Elke zin, elk woord neem ik in me op. Even voel ik me verdrietig. Even heb ik medelijden met mezelf, met ons als gezin.
Daar kan geen Opkikkerdag met een helicoptervlucht iets aan veranderen! Even schieten allerlei gedachten door mijn hoofd. De pijn, de eenzaamheid, de moeheid, de buigzaamheid, de snelheid, de traagheid, maar vooral die eeuwigdurende onzekerheid!
Iedereen vraagt nu aan ons; ‘oh nog een paar maandjes behandelen, het einde is in zicht’, en wat gebeurd er dan?! Nou helemaal niks dus! Dan vervolgens alsmaar controles en hopen dat het niet terugkomt! En die paar maandjes, nou die laatste maandjes voelen als zware blokken aan mijn been!
Zeker nu de Sint weer in het land was. Het mooiste feest wat mij betreft. Maar hoe confronterend is het ook, dat ik ons gewone gezinsleven mis. Want de behandelingen gaan gewoon door en de dexa wordt gewoon ook tussen de kadootjes door geslikt. En mijn moeder kon als geen ander, vanuit het niets pepernoten door het huis gooien en ze vond het ook altijd erg gezellig met haar kleinkinderen. Ook denk ik veel aan mijn eigen sinterklaastijd thuis. Een thuis dat er nu niet meer is.
Medelijden maakt weer plaats voor strijdbaarheid.
En weer moet ik denken aan de laatste zinnen van Marco Borsato.
Laat me zien waar ik voor leef.
Laat me voelen wat ik geef.
Eén moment zodat ik weet.
Dat alles niet voor niets is,
dat alles niet voor niets is…. geweest.
Je kunt de verhalen van Jackelien volgen via haar weblog http://beaugroels.blogspot.nl/
Heel veel sterkte, Jackelien, uit de grond van mijn hart. Ik heb slechts een paar stukjes op je blog gelezen en kan me heel goed inbeelden hoe ontzettend zwaar het bij momenten is. Dat je helemaal op je tandvlees zit en toch door moet… Aan de zijlijn staan en machteloos toekijken hoe je kind vecht tegen deze vreselijke ziekte, het is een bovenmenselijke opdracht en dan wil je heel graag weten dat het allemaal niet voor niets is.
Mijn motto om positief te blijven is “When life gives you lemons, make lemonade!” Probeer er dus uit te halen wat er in zit.
Ik schreef een prentenboek “Grote Boom is ziek” nadat ik zelf behandeld werd voor borstkanker. Misschien ben je er iets mee…
Hartelijke groeten uit België
Dag Jackelien, ik wil je kracht, moed en veel liefde wensen. We hebben wat dingen gemeen, ik ben ook moeder van drie kinderen en heb zelf kanker. Dus je verlangen naar een “gewoon” gezinsleven kan ik heel goed begrijpen. Ik denk dat we vooral moeten accepteren dat het leven dat we nu “lijden”, waar de ziekte een grote plaats in inneemt, het gewone leven is. Want ook na de behandelingen blijft de onzekerheid en de angst bij ieder kuchje of raar uitziend knobbeltje. Maar dat wil niet zeggen dat we niet meer mogen genieten. Ik ben iedere dag dankbaar voor mijn drie knullen en ontzettend trots op hoe ze met alles omgaan. Geef Beau een stevige knuffel van ons, we denken aan jullie. Veel liefs, Marielle