Emancipeer de arbeidsmarkt, niet de vrouwen!

Freelance journaliste, moeder en politicologeRoos Wouters stelde in NRC Next dat de arbeidsmarkt moet worden geemancipeerd, niet de vrouwen. Alle grote politieke partijen willen gratis kinderopvang.
Maar als je je kinderen niet fulltime aan de opvang wil uitbesteden, blijft carrière maken onmogelijk.

Tijdens mijn studie politicologie werd ik op mijn 25ste gewenst zwanger. Veel van mijn (vooral vrouwelijke) medestudenten reageerde daarop met onbegrip. Ik zou daarmee mijn carrière, nog voor ik hem had opgebouwd, vergooien. Dit wimpelde ik af als gefrustreerd en weinig geëmancipeerd, maar toen ik op zoek ging naar een baan op academisch niveau, die ik kon combineren met het ouderschap, besefte ik dat ik naïef was geweest. Of op zijn minst veel geëmancipeerder dan de samenleving. 

Van een starter op de arbeidsmarkt wordt een fulltime inzet met enorme flexibiliteit verwacht, zonder dat daar enige flexibiliteit ten opzichte van het ouderschap tegenover staat. Omdat ik mijn kinderen niet heb genomen om ze fulltime uit te besteden, ging ik op zoek naar een parttime baan. Parttime carrière maken, vóór je enige jaren werkzaam bent, is echter een unicum. Zo kwam ik aan de zijlijn te staan met een baan onder mijn niveau, terwijl de carrières van mijn oud-medestudenten zonder kinderen omhoog schoten.

Op jonge leeftijd vóór kinderen kiezen is zo een onbewuste of onbedoelde keuze tégen een hoop andere dingen. Wil ik werkelijk meedraaien op de arbeidsmarkt, dan moet ik fulltime werken, waardoor ik de kinderen nauwelijks nog zie. Als mijn partner en ik niet willen veranderen in een koppel uit de jaren vijftig, dan blijken kinderen, zeker voor je dertigste, een blok aan het been. Door de manier waarop overheid en bedrijfsleven, inclusief de traditionele vakbonden, over werk en kinderen spreken lijkt het of men denkt dat het hebben van kinderen te vergelijken is met het houden van parkieten. Geef ze een bakje voer en wat water dan zullen ze niet verhongeren en zeuren wanneer je moet overwerken. Als ik mijn kinderen van ´s ochtends vroeg tot laat in de avond naar de, al dan niet gratis opvang breng, dan kan ik net zo goed op zaterdag en zondag de kinderen van de buren lenen.

Velen met mij worstelen met de vraag hoe kinderen in te passen in de zogenaamd geëmancipeerde samenleving. Winkeltijden zijn aangepast aan hedendaagse werktijden, maar werktijden en plekken zijn niet aangepast aan de hedendaagse kinderwens. Zelfs met drie dagen gratis kinderopvang komen we er niet: een flexibele/parttime carrière wordt op die manier alleen nog maar meer taboe. De ouder met ambities mag dan helemaal niet meer ‘zeuren’ over kinderen en de behoefte ze vaker te zien dan in het weekend en tijdens de overdracht. Zelfs als kinderopvang helemaal gratis zou zijn, dan nog wil bijna niemand de kinderen fulltime naar die opvang brengen. Niet uit schuldgevoel maar uit de behoefte om van je kinderen te genieten. Zo begint bij vrijwel ieder geëmancipeerd koppel de discussie wie zijn carrièreperspectieven inlevert.

Bedoelt men dit met emancipatie: eerst carrière maken en dan als je nog tijd en vruchtbaarheid over hebt, kinderen nemen? Was dit het doel van de Dolle Minas: baas in oude lege buik? De emancipatie is blijven steken in de vrijheid om niet of laat aan kinderen te beginnen. Emancipeer die verouderde vorm van emancipatie! Emancipatie van generatie in plaats van geslacht, van een ouderwetse naar een flexibele moderne arbeidsmarkt met ruime keuzemogelijkheden. Dus ook om te kiezen vóór het ouderschap en een flexibele/parttime carrière, want natuurlijk kan dat!