door: Vivienne Westerhoud.
Volgens mij is het een tijd van opruimen en loslaten. Het afgelopen jaar deed ik niet anders. Ik liet klanten links liggen, die mijn rekeningen niet op tijd betaalden. Ik liet mijn grote liefde los, omdat deze niet beantwoord werd. Ik nam zelfs afscheid van mijn beste vriendin, omdat wij elkaar niet meer begrijpen. Je zou zeggen dat het een traumatisch jaar was. En dat was het ook. Bij momenten leek het alsof mijn wereld verging. Met mijn hele wezen heb ik gevoeld dat er een grote verandering gaande was. Het was wel een positieve verandering die als oorzaak kon worden aangewezen voor het afscheid dat ik moest nemen van mensen en oude gewoonten. Ik heb geleerd mijn grenzen te voelen. En deze ook aan te geven. Voorheen was ik daar niet zo goed in. Ik liet me gemakkelijk slecht behandelen. Ik doe al jaren de ene cursus na de andere om meer van mezelf te leren houden. En voor het eerst heb ik het gevoel dat het zijn vruchten afwerpt.
Klanten die niet bereid zijn mij op tijd te betalen, nemen mij niet serieus. Dat neem ik ze niet kwalijk, want ik geloof dat zij er zijn om mij hierop te wijzen: het feit dat ik mijzelf niet serieus neem. Een grote liefde die mijn liefde niet beantwoordt, zegt meer over mijn eigenliefde dan over hem. En een vriendin, die geen waarde hecht aan mijn ideeën en gevoelens? Dat zegt iets over hoe ik mijzelf op waarde weet te schatten. Hoe waardevol zijn mijn ideeën en gevoelens eigenlijk? Ik ben het afgelopen jaar een beetje meer van mijzelf gaan houden. De consequentie daarvan was dat ik een aantal mensen mijn waarheid moest vertellen. Dat was pijnlijk, ook voor mij, omdat ik bang was de liefde kwijt te raken van de mensen waar ik het meest van hield. Nu zij mij lieten gaan weet ik dat het geen liefde was, die ik kwijtraakte. Ik kreeg juist mijn vrijheid terug. De vrijheid om andere keuzes te maken, die beter zijn voor mij. Er is niets meer te verliezen, alleen nog maar te winnen.
Ik kom veel vrouwen tegen, die worstelen met hetzelfde thema. Lopen we allemaal soms niet in een tredmolen van oude gewoontes, de angst om alleen te zijn onder het juk van de stellige overtuiging van ‘hoe de dingen horen te zijn’? Durf jij je eigen koers te varen? Jezelf op waarde te schatten? Je uit te spreken? Begrijpen jouw vriendinnen wat belangrijk voor je is? Wordt jouw liefde beantwoord in je relatie? Zorg jij ervoor, dat niemand over je grenzen gaat? Of kun je nog wel wat cursussen gebruiken? Als jij je er bewust van bent dat je meer van jezelf zou kunnen houden. Maak dan alvast een start met elke ochtend in de spiegel tegen jezelf te zeggen: ‘ik hou van jou, je bent een geweldige vrouw en je bent het waard om lief te hebben. Je bent prachtig, precies zoals je bent. Jouw ideeën en gevoelens zijn waardevol.’ En laat niemand je ooit nog iets anders vertellen!
Durf te leven!
Vivienne Westerhoud
Mooi! Ik vind zelf altijd wel dat je personen niet helemaal uit je leven hoeft te bannen. Minder energie in de relatie steken omdat je er te weinig voor terug krijgt (die balans moet natuurlijk gelijk op gaan) of omdat je leven verandert is kan ook een optie zijn.
Je kunt ze met je meenemen, in je hart of ze af en toe nog eens spreken/ zien, dat maakt het afscheid minder zwaar. Zo houd je ook eventueel contact in de toekomst open wanneer jullie er misschien weer wel aan toe zijn. Ook andere mensen maken fouten en moeten misschien nog leren hoe ze oprechte interesse in iemand anders kunnen steken, toch?! Thanks voor de inspirerende woorden Vivienne!
Ja, je hebt helemaal gelijk! Er staat ook zeker nog een deurtje open. Als je echt van iemand houdt, hoort dat ook zo te zijn. Het afscheid was voor mij onvrijwillig en voelt nu ook als afsluiten van wat het was. En als er ooit weer contact komt, dan zal dat een andere vorm moeten hebben. Dat is moeilijk maar zal wellicht ooit wel lukken. Dank je wel voor je mooie reactie!
Het zou zo mijn verhaal kunnen zijn….
Hoi Viv,
herkenbaar zeg! Mooi geschreven. Ik heb je blog geretweet en gelijk een link naar mijn upcoming training in december er bij gezet. Waarin het precies gaat over van jezelf houden, niet ondanks je imperfecties, maar juist vanwege je imperfecties! zo waar en zo moeilijk soms 🙂
groetjes
Marjon
Hoi Marjon, Wat leuk om te horen! Thanks!
Hi Vivienne,
Ik volg je al een tijdje en lees veel van je. En dit laatste onderwerp raakt mij diep. Herkenbaar. Het is een bijzonder proces wat je doormaakt en er op deze manier naar te kijken, geeft enorm veel ruimte, in je hoofd en eigenlijk op elk vlak in je dagelijkse leven. Dat is goed.
Volgens mij komen er mooie dingen aan voor jou!
Ik ben apetrots op je 😉
Vergt een hoop kracht om die beslissingen te nemen en voor jezelf op te komen.
Maar uiteindelijk ben je dan trouw aan jezelf en dat is zo waardevol. Heerlijk!
Geniet ervan!
Liefs Wendy
Dank je! X
Wat mooi!!