Domweg gelukkig met je kinderen

Je wordt zwanger en krijgt een baby. Hoera! Zo’n wolk van een mensje dat jou echt nodig heeft. Voor warme aandacht omdat het net vanuit de veilige baarmoeder de grote boze wereld in is geworpen. Voor eten, omdat die melk uit jouw borsten de beste samenstelling heeft die voedsel ooit voor jouw kind zal hebben. Helaas slaap jij niet meer omdat het voeden dag en nacht door gaat. Je baby krijst zo hard als het kan, om eten, aandacht en gewoon van vermoeidheid. Jij leert dat poep en plas van je eigen kind helemaal niet vies is. En braaksel veeg je nonchalant van je schouder of uit je gezicht. Kortom, je stopt er bakken energie, liefde, aandacht en melk in en er komt veel geluid, braaksel en ontlasting uit.

Globaal blijft dat zo in de ontwikkeling van je kind, alleen komt er nog iets bij. Je kind gaat zich tegen jou afzetten. Dat begint met ‘nee’ roepen als het twee is en eindigt eigenlijk nooit meer. Het kind wil alles zelf doen, maakt keuzes die jij nooit voor hem gemaakt zou hebben, vindt jou de meest irritante persoon op aarde en als het eenmaal pubert, schaamt het zich voor je in gezelschap. Je bent raar, te streng, ouderwets en nog veel meer wat niemand zou willen zijn. En dat in de ogen van het wezen waarvan jij zielsveel en onvoorwaardelijk houdt.

En daarom geef je het nog steeds elke dag eten, een dak boven het hoofd, ruim je zelfs de rommel op die het maakt, veeg je de scherven bij elkaar van alles wat het breekt en tel je tot tien als het schreeuwt en met deuren slaat. En toch lach je om de grappen die het maakt, al is het maar omdat het heerlijk is om te zien hoe een kind kan lachen. Je vraagt hoe het met huiswerk gaat en met vrienden en vriendinnen. Je staat in de regen langs de lijn bij zijn sportwedstrijd. Je helpt altijd als het om hulp vraagt. Neemt het op schoot als het verdrietig is. Je ligt wakker als het een griepje heeft. En nog zoveel meer. Je geeft het beste van jezelf. Ze zeggen weleens: ‘je krijgt er zoveel voor terug’. Maar wat is dat dan? Ik bedoel wat is het behalve braaksel, ontlasting, veel lawaai en weerstand?

Wat ik mooi vind aan een kind in mijn leven is dat ik als geen ander getuige kan zijn van de ontwikkeling van dat mens. Getuige mag zijn van een wonder. Dat is het geschenk. En de glimlach die het ondanks alles regelmatig voor je heeft. En als het ook nog op je lijkt is dat een soort compliment van hoger hand. Ik vind het fijn het eerste aanspreekpunt te zijn voor belevenissen, de belangrijkste vraagbaak te zijn bij problemen. Onvoorwaardelijk vertrouwd te worden. Als veilig honk. Het geeft een gevoel van ‘belangrijk zijn’ en ‘ertoe doen’. Mijn dochters noemen mij af en toe ‘Mamabeer’. Dat klinkt zacht en sterk tegelijk. Ik ben knuffelbaar door mijn zachte, meelevende aard. En bereid om altijd mijn armen om hen heen te slaan. En als het erop aankomt zal ik voor ze vechten als een beer. Ik vind het mooi dat zij mij zo zien. Een eer om die rol te mogen vervullen. Het is moeilijk uit te leggen waarom ik zo gelukkig ben met mijn kinderen. Maar het is nu eenmaal zo!

Fijne Moederdag!

Vivienne Westerhoud
Hoofdredactie mamas.nl