Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
door: Vivienne Westerhoud.
Ik werd niet met de bijbel groot gebracht. Wij gingen ook nooit naar de kerk. Maar mijn ouders lieten mij volledig vrij in wat ik wilde geloven. Inmiddels weet ik dat dat best bijzonder is. Ik ging naar een christelijke middelbare school, omdat die op loopafstand was. Daar kreeg ik veel verhalen uit de bijbel te horen. En dat vond ik prachtig. Ook al begreep ik veel later pas hoe het voelde om echt iets te geloven.
De feestdagen waren anders
De feestdagen beleefde ik anders dan mensen die echt geloofden. Met kerst waren het de boom, de ballen, het eten en samen zingen. Met Pasen renden we enthousiast door de tuin op zoek naar chocolade eieren. Ook al geloofden we al snel niet meer in de Kerstman en de Paashaas, het was voldoende om me altijd op de feestdagen te verheugen. En een paar fijne dagen te hebben.
Mijn geloof is gegroeid
Sinds een aantal jaar geloof ik dat er meer is. Je vindt mij niet vaak in kerken, synagogen of moskeeën, anders dan puur uit interesse voor architectuur en de gebruiken van anderen. Voor mij hoort geloof niet bij een gebouw. Niet bij een gemeenschap, of een groep. Naar mijn gevoel begint daar het ‘afgesloten zijn’, de buitensluiting van anderen, waarmee het geloof zo vaak een wapen wordt om macht uit te oefenen. Terwijl ik zeker denk te weten dat geloof draait om liefde. Liefde die niets of niemand buitensluit.
Krachtplaatsen en liefdevolle aandacht
De afgelopen paar jaar ben ik steeds meer gaan voelen wat geloven echt betekent. Voor mij voelt het als houvast. Een versterking van mijn geweten en innerlijk kompas. Een richtingaanwijzer voor mijn levensdoel. Ik bezocht vorig jaar krachtplaatsen in Frankrijk, in de voetsporen van Maria Magdalena. Ik stelde vragen in de hoop bijzondere antwoorden te krijgen. Ik bad in prachtige kerken en mediteerde in mystieke grotten. Maar het grote antwoord, bleek heel eenvoudig. “Blijf bij jezelf. En laat jezelf aan de wereld zien.” Er gebeurden mooie dingen. Ik voelde mezelf steeds steviger op aarde staan. Zonder een groots of meeslepend doel. Maar vooral met liefdevolle aandacht voor mijzelf en de wereld om mij heen. En dat was genoeg. Het vervulde mij.
Ervaringen in mijn kindertijd
Als klein kind van zeven jaar, maakte ik iets mee, wat mij lange tijd heeft doen nadenken over geloven. Na een periode van lichte afkeer, groot ongeloof, desinteresse, en nog veel meer gevoelens en ideeën over geloof, kan ik het nu omarmen en beleven. Op mijn eigen manier. En nog blijft de tekst die ik over het voorval schreef op mijn dertiende jaar in 1979 wel altijd overeind. Het blijft mijn persoonlijke waarheid. Dat ik me niet hoef af te scheiden van welk geloof ook. En tegelijk alles zou mogen ontkennen. Dat het mijn persoonlijke keuze is om alles juist te omarmen, omdat ik dat zo voel. Ik schreef het toen zo op:
‘Op dat oude schoolplein
was oorlog voeren spel
Drie scholen in een kring
maakten elkaar het leven zuur
De Katholieke, Protestante en Openbare
weerspiegelden het wereldleed
Er was een stukje niemandsland
waar iedereen mocht spelen
Daar ontmoette ik Marie
zij vroeg mij wat ik was
Ik was toen nauwelijks zeven
en zei met volle overtuiging
‘ik ben openbaar’
Toen zei Marie heel fel
‘dan kom je in de hel’
Dat had ze net geleerd
Ik was toen nauwelijks zeven
Maar ze heeft me overtuigd
Zo lang als ik zal leven
Blijf ik openbaar.’
Pasen, een nieuw begin
Ik wens iedereen fijne Paasdagen. Of je nu eieren zoekt, een paasvuur brandt, gewoon geniet van een paar vrije dagen, of de opstanding van Jezus viert. Ik wens je een paar geweldige dagen. Het symbool wat bij Pasen hoort is ‘de noodzaak van de dood voor het leven, de verzoening met het goddelijke en de spirituele ontwikkeling van de eigen ziel door beproeving’. Ik weet dat door beproevingen op mijn levenspad, mijn ziel kan leren, groeien en rijpen. De dood van het één, geeft leven aan het ander. Een nieuw begin is er na elke tegenslag. Dat vier ik in dankbaarheid met Pasen. En iedereen die nu in de vastentijd zit, wens ik een gezegende Ramadan.
Liefdevolle groet,
Vivienne Westerhoud
Deze column verscheen eerder in 2013. Nu -in 2023- vulde ik het aan met nieuwe belevingen en persoonlijke inzichten.
Lieve Vivienne, wat een mooi verhaal en gedicht! Woh, kippevel! Ik ben wel met de ‘bijbel’ grootgebracht. Heb daarna het Boeddhisme bestudeerd, de leer van de Engelen en allerlei andere dingen die op mijn pad komen. En pas dit jaar raakte mij het verhaal van Jezus en de kruisiging. Dat hij het dus zelf gewild heeft (daarom noemen ze het ‘Goede’ Vrijdag), om daarna te laten zien dat hij uit de dood op kon staan (Pasen). Dat kwam door de Mattheus Passion die voor kinderen werd uitgevoerd, Mattheus Zapp, in de Veerensmederij, Amersfoort, achter het station. Ach, zo zie je maar, soms word je geraakt door dingen op een onverwachte manier! Liefs, Marian
dag viev, wederom prachtig geformuleerd en met de juiste woorden geschreven. dank je wel dat jij het voor ons, niet zo begaafd zijn met het opschrijven van persoonlijke gedachten, verwoord. fijne dagen. liefs
Dag Vivienne,
Verdrietig dat je op 6 jarige leeftijd deze ervaring hebt gehad.
Verdrietig is dat je je hieraan vast houdt als jouw persoonlijke waarheid.
Ik bid je God’s zegen en liefde toe. God houdt ook van jou. Jezus is ook voor jou gestorven. Je mag dit geloven!
Stel je hart voor hem open.
Hartelijke groet,
Ellen Klaarmond
Beste Ellen,
Dank je wel voor je reactie. Ik ervaar het echter niet als verdrietig. Ik ervaar waar ik in geloof juist als een enorme verrijking van mijn leven. Ik bid dat iedereen mag geloven waar hij of zij in geloven wil en kan. Zonder dat daar een oordeel aan hangt van anderen. Ik heb het idee dat je mijn verhaal verkeerd begrepen hebt. Of ik schreef het verkeerd op. Dat kan natuurlijk ook. Ik voel me juist dankbaar dat niemand mij meer hoeft te vertellen dat God van mij houdt. Op welke manier. Of hoe God werkelijk heet. Dat kan ik zelf namelijk voelen. En elke naam past Hem. Overal en altijd. Dat is precies wat ik probeerde te zeggen in mijn verhaal.
Liefdevolle groet,
Vivienne