Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
Deze week keek ik naar het programma op TV over pesten. Ik heb heel hard gehuild. Vreselijk vind ik het hoe kinderen soms met elkaar omgaan. En niet alleen kinderen. Ook volwassenen pesten en sluiten buiten. Het zit in ons. We maken onderscheid, we sluiten buiten, we discrimineren en we pesten. Ik vraag me af of dat ooit zal veranderen door de ‘daders’ aan te pakken. Als je hoort wat de pesters ertoe beweegt te pesten, of wat maakt dat mensen discrimineren en buiten sluiten, dan heeft het altijd te maken met angst. En als je bezeten bent van angst. Ben je dan ook niet net zo goed een slachtoffer?
Ik ben zelf op de lagere school buitengesloten, gepest en in elkaar geslagen. Omdat ik als blond, Hollands meisje van Amsterdamse ouders met iets te dikke billen en een Surinaams accent vanuit Paramaribo in een dropje op de Veluwe kwam wonen. Ik was anders. Aan dat pesten viel niet veel te doen. Niet door meesters of moeders tenminste. Ik zou zelf mondig genoeg moeten zijn om het te stoppen. En dat was ik niet. Ik was overgevoelig, onzeker en huilde veel. Dat maakte mij een makkelijk doelwit.
Ik had het geluk dat ik een jaartje van school ging om in het buitenland te gaan wonen. Toen ik terugkwam had ik meer zelfvertrouwen. Ik had veel gezien en meegemaakt en ik was slanker dan eerst. Nu was alles anders. Ik was mondiger. Ik gaf een weerwoord als iemand iets gemeens zei. En als iemand mij ook maar dreigde pijn te doen, dan sloeg ik terug. Ik was een vechter geworden, die nergens meer bang voor was. Ik ben daarna nooit meer gepest. Maar het gevoel van buitengesloten worden en niet echt ergens bij te horen is nooit meer helemaal verdwenen. Het gevoel te moeten vechten voor mijn plek is een overtuiging die ik maar moeilijk kwijt kan raken.
Toen mijn jongste dochter een paar jaar geleden gepest en geschopt werd op school, was mijn eerste reactie om die kinderen met strenge hand bij de kraag te pakken. Kansloos natuurlijk. Haar vader raadde haar aan eens flink terug te schoppen. En dat hielp voor een week. Omdat zij niet van vechten houdt, was het voor haar lastig dit regelmatig te herhalen. Ik raadde haar toen aan om haar pesters elke dag een compliment te geven. Ze kon wel wat verzinnen en paste deze tactiek toe. De kereltjes hebben haar nooit meer geschopt en dragen haar sindsdien op handen. Haar zelfvertrouwen is enorm gegroeid. En als nu iemand lelijke dingen zegt of doet zegt ze tegen mij ‘hij zal het wel moeilijk hebben, ik zal hem eens wat extra aandacht geven.’ Zij heeft ervaren dat liefdevolle aandacht angst en agressie weg kan nemen. Zij kan dat nu al beter dan ik. En ze is pas elf jaar.
Lieve Vivienne, ik heb ook met tranen in mijn ogen naar het programma zitten kijken. Wat komen die verhalen over pesten en hoe kinderen zich voelen, binnen zeg! Vooral als je zelf kids hebt die gevoelig, bescheiden en lief zijn, en ook zo overkomen op de buitenwereld. Als ouder geef je ze zoveel mogelijk kracht en liefde mee, omdat ze mogen zijn wie ze zijn.
Ik ben blij dat je ook de andere kant belicht, over liefdevolle aandacht geven aan kinderen die pesten. Ik ben er ook altijd van overtuigd dat kinderen die zo zijn, veel tekort komen (hoe en waarom dan ook). Bij mijn dochter in de klas zitten ook 2 van die pestkoppen. Zij is zelf (gelukkig) altijd buiten schot, maar ze vertelt wel eens hoe ze met andere kinderen omgaan. Ik probeer haar ook altijd duidelijk te maken dat deze pesters niet lekker in hun vel zitten, dat ze ongelukkig zijn, bang ergens voor, het misschien thuis niet fijn hebben, enz. Dit geeft haar wel een andere kijk op de zaak en begrip over en weer. Dat zou er veel vaker moeten zijn!
Nogmaals dank voor je prachtige column, ik ben blij dat je hier aandacht aan besteed …
Beste Vivienne,
ik vind het pesten altijd een heel pijnlijk onderwerp vooral voor de slachtofers en de ouders die machteloos moeten toe zien.
ik het het geluk gehad op te groeien tussen 4 broers, twee boven me en twee onder me. Later heb ik nog een zusje gekregen, maar die was 8 jaar jonger en meer ontzien binnen ons gezin. We zijn liefdevol groot gebracht maar onderling waren we puppies, die zijn plaatsje moest verdedigen en dat is later heel goed van pas gekomen in de maatschappij. De sleutel ligt toch in opkomen voor jezelf en zeker respect te hebben voor een ander. Jezelf weerbaarder maken sport kan daar heel goed bij helpen.
daarnaast moet het iedere keer weer bespreekbaar worden op school , want ik denk dat de pesters niet door hebben wat ze aanrichten en het komt zeker voort uit hun eigen onzekerheid.
Ineke
Vivienne, je hebt helemaal gelijk! Het viel mij ook op dat die ouders nauwelijks een gesprek voerden met hun kind! Helaas niet alle ouders daartoe in staat. Nog opvallender vond ik de houding van de schoolleiding…. van professionals zou je meer mogen verwachten, maar ook hier veel onkunde. Genoeg te doen op dit terrein, dat is duidelijk!
Ja, dat is een mooi verhaal! Wat ben je toch een knappe opvoeder! Echt waar, je moet mij vaker raadgeven, liefs
Vivienne,
Wat een mooie ontroerende column heb je geschreven! Ik heb naar dezelfde programma’s gekeken op tv. Ik had de hele avond een wee gevoeld in mijn buik. De onmacht van ouders, het onbegrip vanuit de schoolleiding, het gaf me een vreselijk gevoel. Wat is jouw dochter ontzettend goed met de situatie omgegaan. Dit is nu al een Kanjer!
Helaas zijn niet alle kinderen hiertoe in staat, zie de voorbeelden uit de documentaire Bully. Ook die kinderen moeten worden beschermd. Door hun ouders, de schoolleiding, maar ook de ouders van de pesters moeten vaker betrokken worden. Dit blijkt te werken!
Je hebt gelijk Sunta. Dat was heel heftig en minder makkelijk aan te pakken. En toch miste ik van die ouders de gesprekken waarin ze het kind probeerden uit te leggen waar de zwakte van de pester zit. Ik miste de woorden die het kind nodig had om meer zelfvertrouwen te krijgen. Ook al is het anders. Ieder kind kan leren dat eigenlijk iedereen anders is. Iedereen onzeker kan zijn. Iedereen bang is buiten gesloten te worden. Dat geeft een kind een andere blik op de situatie. Waardoor het zelf gemakkelijker verandering kan brengen in elke situatie.